این روزها قیمت بلیت‌های کنسرت در سالن‌های اسپیناس پالاس، سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی و وزارت کشور از مرز یک میلیون تومان هم عبور کرده است و انتظار می‌رود سقف قیمت بلیت برج میلاد هم به‌زودی به همین رنج قیمت برسد.
به گزارش ایسنا، افزایش قیمت بلیت‌های کنسرت از زمان آغاز پاندمی کرونا اوج گرفت و در همان زمان زمزمه تبدیل شدن کنسرت به یک کالای لاکچری آغاز شد. در آن زمان وقتی پای صحبت کنسرت‌گذاران می‌نشستیم، از یک اجبار صحبت می‌کردند؛ اجباری که افزایش بالای هزینه برگزاری یک شب کنسرت برای آنها ایجاب می‌کرد.
درحقیقت زمانی که هزینه اجاره سالن، نورپردازی، صدا، تبلیغات و ... که الزامات برگزاری یک کنسرت هستند بالا می‌رود، برگزارکنندگان چاره‌ای ندارند جز اینکه قیمت بلیت‌ها را بالا ببرند. البته در همان زمان هم پیش‌بینی می‌شد که در آینده‌ای نه چندان دور سقف قیمت بلیت‌ها به یک میلیون تومان برسد؛ چراکه مدتی بعد در سال 1401 بلیت اجرایی مانند «سی‌صد» تا یک میلیون تومان هم به فروش می‌رفت.
اما واقعا برگزاری یک کنسرت چقدر برای برگزار کنندگان هزینه بردار است؟
یکی از روش‌های تبلیغ یک کنسرت، بیلبورد زدن در سطح شهر است که به نظر می‌رسد در نقاط مختلف باتوجه به تعداد روزها و ابعاد بیلبور هزینه‌های مختلفی برای اجاره وجود دارد که از روزی 15 میلیون تومان به بالا شروع می‌شود.
مثلا یک تابلو برای نصب در پلی در بزرگراه همت در ابعاد 1 متر و 610 در 300 روزی 170 میلیون تومان هزینه دارد و یا یک بیلبورد در بزرگراه چمران در ابعاد 1 متر و 310 در 310 روزی 100 میلیون تومان هزینه برمی‌دارد که اصولا برای یک کنسرت بیشتر از یک هفته تا 10 روز جایگاه بیلبورد‌ها را اجاره نمی‌دهند. البته به نظر می‌رسد تیم‌هایی که به صورت مداوم از جایگاه این بیلبورد‌ها در سطح شهر استفاده می‌کنند، تخفیفات 30 تا 40 درصدی را دریافت می‌کنند.
البته نصب بیلبورد در سطح شهر مثلا برای یک کنسرت به مجوزی جداگانه نیاز دارد، به اینگونه که باید از اداره ارشاد مجوز کنسرت گرفته شود و با ارائه مجوز کنسرت اجازه نصب بیلبورد را می‌دهند. و، اما هزینه اجاره سالن‌ها نیز با یکدیگر متفاوت است؛ مثلا اسپیناس پالاس با کلیه هزینه‌ها از جمله نور، ال‌ای دی، دکور، اتاق پذیرایی و ... حدود یک میلیارد هزینه دارد.
این در حالیست که سالن همایش‌های برج میلاد و نمایشگاه بین‌المللی تقریبا 200 میلیون تومان ارزان‌تر هستند؛ البته این در حالی است که برج میلاد تعداد صندلی‌های کمتری نسبت به میلاد نمایشگاه دارد و به همین دلیل تهیه‌کنندگان چندان رغبتی برای برگزاری کنسرت در این سالن ندارند.
البته شاید اگر در حال حاضر قصد استعلام اجاره‌بهای این سالن‌ها را داشته باشید، یک عدد خام به مقدار 480 میلیون تومان برای یک سالن خالی را به شما اعلام کنند ولی پس از پایان کنسرت بسته به خدماتی که به تیم برگزاری کنسرت ارائه می‌شود، هزینه‌ها بالا می‌رود و تهیه‌کننده در پایان با رقمی حدود 800 میلیون تومان مواجه خواهد شد. درحقیقت گفته می‌شود که سالن‌ها بابت اجازه ورود تیم کنسرت به هر اتاق در سالن هم هزینه‌ای اضافی دریافت می‌کنند.
حال اگر کلیه بلیت‌های یک کنسرت در برج میلاد به فروش برود، یک میلیارد و 500 میلیون تومان روی هم جمع می‌شود که از این مقدار 700 الی 800 میلیون تومان هزینه کلی اجاره سالن و 300 میلیون تومان هم بابت تبلیغات خرج می‌شود که از این مقدار کلا 400 الی 500 میلیون تومان به دست مجموعه تهیه‌کننده و شرکت او، خواننده و گروهش می‌رسد.
حال، اما این سوال به ذهن می‌رسد که چرا سالن‌هایی که متولی آنها دولت است، به اندازه سالن‌های خصوصی خرج‌تراشی می‌کنند که در نهایت قیمت بلیت‌ها به این رقم‌های نجومی برسد؟ اگر سالنی دولتی است، پس به کلیه مردم کشور تعلق دارد و همه مردم حق استفاده از این امکانات را دارند ولی زمانی که چنین قیمت‌گذاری‌هایی صورت می‌گیرد کمتر کسی در بین قشر متوسط و پایین‌تر امکان خرید بلیت این کنسرت‌ها را خواهد داشت.
بهتر نیست که متولیان این سالن‌ها، حداقل تنها به هزینه اجاره یک سالن خالی بسنده کنند که کنسرت از سبد فرهنگی مردم حذف نشود و در ادامه شرایط به نحوی تغییر نکند که همین کنسرت‌گذاران هم قید برگزاری کنسرت را بزنند و همین انتخاب‌های محدود هم از مردم گرفته شود.
به هر حال زمانی که قیمت یک بلیت یک میلیون و 100 تومان باشد، هر کسی شرایط خرید را نخواهد داشت؛ در نتیجه مخاطب این کنسرت‌ها ریزش خواهد کرد و کنسرت‌ها کمتر می‌توانند تمام بلیت‌های خود را به فروش برسانند و به درآمد برسند، که در این صورت تعداد برگزاری کنسرت‌ها هم به حداقل رسیده و در نهایت این سالن‌ها بخش اعظمی از درآمد خود را از دست خواهند داد!
