یک مطالعه جدید نشان داده است که نانوپلاستیک‌ها که ذرات پلاستیکی کوچک‌تر از 0.001 میلی متر هستند، بر توانایی بدن در جذب آنتی بیوتیک‌ها تاثیر می‌گذارند و حتی ممکن است منجر به رشد باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک شوند.
به گزارش ایسنا، محققان دانشگاه وین، دانشگاه بن و دانشگاه دِبرِتسِن با استفاده از مدل‌های پیچیده ساختارهای مولکولی پلی اتیلن پلاستیکی معمولی، پلی پروپیلن(PP)، پلی استایرن(PS) و همچنین نایلون 6، 6(N66)، کشف کردند که نانوپلاستیک‌ها می‌توانند در سطح مولکولی به آنتی بیوتیک تتراسایکلین متصل شوند و توانایی بدن برای جذب بخش‌هایی از آن را مختل کرده یا حتی به طور کامل مسدود کنند.
به نقل از نیواطلس، تتراسایکلین یک آنتی بیوتیک با طیف گسترده رایج است که برای درمان همه چیز از سیفلیس گرفته تا عفونت‌های باکتریایی پوست و ریه استفاده می‌شود. بازپخت شبیه‌سازی شده‌ی آنها که به معنای گرم کردن مولکول‌ها برای برانگیخته شدن و سپیس سرد کردن آنها برای یافتن پایدارترین حالت مولکول‌هاست، حالتی که در آن مولکول‌ها دوباره به طور طبیعی تشکیل می‌شوند، صورت گرفت. پس از بازپخت، مولکول‌های نانوپلاستیک به صورت فیزیکی به مولکول‌های تتراسایکلین متصل شدند.
لوکاس کنر(Lukas Kenner) از دانشگاه وین این نظریه را مطرح می‌کند که توده‌های آنتی‌بیوتیک‌های غلیظ و جذب نشده متصل به سطح نانوپلاستیک‌ها می‌توانند بستر مناسبی برای رشد باکتری‌ها برای مقاوم شدن در برابر دارو فراهم کنند.
کنر در حالی که در مورد خطرات صحبت می‌کند، می‌گوید: این اتصال به ویژه با نایلون قوی بود. بار میکرو و نانوپلاستیک در داخل خانه، پنج برابر بیشتر از فضای باز است. نایلون که یکی از عوامل آن است، از منسوجات آزاد شده و از طریق تنفس وارد بدن می‌شود.
محصولات روزمره ساخته شده از PE ،PP ،PS و N66 از طریق قرار گرفتن در معرض نور خورشید، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و سایش فیزیکی به شکل نانوپلاستیک‌ها تجزیه می‌شوند و به قطعاتی تبدیل می‌شوند که حتی در هنگام خوردن، نوشیدن و استنشاق آنها را نمی‌بینیم. برخی از آنها به سادگی از طریق پوست جذب می‌شوند.
اثرات طولانی مدت نانوپلاستیک‌ها هنوز به طور کامل شناخته نشده است، زیرا تحقیقات در مورد تاثیر آنها بر سلامت انسان هنوز نسبتا جدید هستند. دانشمندان در تلاشند تا اثرات بلندمدت آنها را نه تنها بر مردم، بلکه بر اکوسیستم‌هایی مانند زیستگاه‌های دریایی و زمینی کشف کنند.
آنچه ما می‌دانیم این است که اندازه کوچک نانوپلاستیک‌ها می‌تواند به آنها اجازه دهد تا با بدن ما در سطح سلولی تعامل داشته باشند و حتی قادر به عبور از سد خونی مغزی باشند که مسئول بیرون نگه داشتن مواد خارجی مانند مولکول‌های بزرگ و سموم است و عوامل بیماری زا از مغر است.
امید می‌رود که بتوانیم راه حل ساده‌ای برای مقابله با میکرو و نانوپلاستیک‌ها پیدا کنیم. آزمایشات اوایل سال جاری میلادی در میان سه خرده فروش برتر آب درون بطری در ایالات متحده نشان داد که به طور متوسط نزدیک به یک چهارم میلیون قطعه نانوپلاستیک قابل شناسایی در هر بطری وجود دارد.
این مطالعه در مجله نیچر منتشر شده است.
