اهل بیت علیهم السلام در قلّه‌اى از رحمت و کرامت هستند که حتى از طریق گرد و غبار زائرانشان انسان را به منطقه نجات و عرصه رهایى از گمراهى و عذاب مى‌کشانند.
ابوالحسن جمال الدین على بن عبدالعزیز موصلى حلّى از ادیبان بزرگ و از مدیحه‌سرایان اهل بیت علیهم السلام و شاعرى برجسته و انسانى فاضل بود که در شهر حلّه مى‌زیست و در سال 750 قمرى در همانجا درگذشت و مزارش در شهر حلّه زیارتگاه معروفى است.
او- چنان که قاضى نوراللّه شوشترى در کتاب المجالس و زنوزى در کتاب ریاض الجنة آورده‌اند- از پدر و مادرى ناصبى متولد شده بود. مادرش نذر کرده بود که اگر پسرى از او متولد شود او را براى دزدى و غارت گرى در راه زائران حضرت امام حسین علیهم السلام بفرستد تا اموال زائران را غارت کند و آنان را به قتل برساند!
زمانى که او به دنیا آمد و به عنفوان جوانى رسید او را به خاطر اداى نذرش سر راه زائران فرستاد. هنگامى که به نواحى مسیّب نزدیک کربلا رسید به انتظار ورود زائران نشست ولى خوابى سنگین او را فرا گرفت و در حالى که خواب بود، قافله زائران از جادّه گذشته، گرد و غبار قافله زائران بر روى او مى‌نشیند در این اثنا به خواب مى‌بیند که قیامت برپا شده، فرمان آمده که او را به دوزخ دراندازند ولى آتش به خاطر آن گرد و غبار پاک به او نرسید. در حالى که از آن نیّت زشتش لرزان و ترسان بود از خواب بیدار شد.
از آن پس ملازم ولایت اهل بیت علیهم السلام گشت و مدتى بسیار طولانى مقیم کربلا و ساکن حائر شریف حضرت امام حسین علیه السلام شد و از این هنگام بود که مدح و ستایش اهل بیت علیهم السلام را محور کار خود قرار داد و با یک رباعى کار نورانى مدیحه‌سرایى‌اش را شروع کرد:
إذا شِئْتَ النَّجاةَ فَزُرْ حُسَیناً لِکَیْ تَلْقى الألهَ قَرِیْرَ عَیْنِ
فإنَّ النارَ لَیْسَ تَمَسُّ جِسْمَاً عَلیهِ غُبارُ زوَّارِ الحسینِ «1»
پی نوشت ها:
__________________________________________________
(1)- «هرگاه نجات و رهایى از عذاب فرداى قیامت را خواستى پس حسین را زیارت کن تا خدا را با دلى شاد دیدار کنى. بى‌تردید آتش به بدنى که گرد و غبار زائران حسین بر آن نشسته نخواهد رسید» الغدیر: 6/ 12.
مطالب فوق برگرفته شده از
کتاب: اهل بیت علیهم‌السلام عرشیان فرش نشین
نوشته: استاد حسین انصاریان
