به گزارش ایمنا، کالیفرنیا با راه‌اندازی نسل جدیدی از حمل‌ونقل ریلی مسافربری، به سمت آینده‌ای با کربن کمتر گام برداشته است. این ایالت قطار هیدروژنی زمو (ZEMU) را به مرحله آزمایشی رسانده است که سوخت آن هیدروژن است و در صورت موفقیت می‌تواند حمل‌ونقل بدون انتشار را در راستای مقابله با تغییرات اقلیمی متحول سازد.
قطار مسافری بدون آلودگی زمو با سه واگن مسافربری، پنجره‌های بلوکی، نمای بیرونی آبی رنگارنگ و ترکیبی از هیدروژن و سیستم‌های باتری‌دار یکی از سبزترین روش‌های حمل‌ونقل کنونی کالیفرنیا است که تنها انتشار جانبی آن بخار آب است و هیچ دی‌اکسیدکربن یا آلاینده دیگری تولید نمی‌کند.
زمو از هیدروژن برای تأمین نیروی موتورها و همچنین سیستم‌های باتری استفاده می‌کند. اگرچه هیدروژن راهکار جدیدی در صنعت حمل‌ونقل نیست، اما نحوه استفاده زمو از آن در مقیاس وسیع می‌تواند به استاندارد جدیدی در این صنعت تبدیل شود. در حال حاضر، قطارهای هیدروژنی در کشورهایی همچون آلمان و بریتانیا در حال استفاده هستند، اما ایالات متحده در مرحله آزمایشی قرار دارد.
چشم‌انداز کالیفرنیا برای سیستم حمل‌ونقل عمومی مبتنی‌بر هیدروژن تا سال 2025 نشان‌دهنده تمایل و تعهد این ایالت در دستیابی به آینده‌ای سبز است. تلاش‌های جاری برای آینده‌ای بدون کربن به قطارهای هیدروژنی کمک خواهد کرد تا حمل‌ونقل مؤثر و مقرون‌به‌صرفه‌ای را برای میلیون‌ها مسافر در سراسر جهان فراهم کنند.
مقایسه قطارهای هیدروژنی و الکتریکی
قطارهای هیدروژنی همچون زمو در مقایسه با قطارهای الکتریکی که باید به سیستم‌های تأمین برق همچون سیم‌های هوایی متکی باشند، از لحاظ هزینه و زیرساخت از انعطاف‌پذیری بیشتری برخوردار هستند و همین امر آنها را به انتخابی اقتصادی‌تر و عملی‌تر در بسیاری از نقاط جهان تبدیل می‌کند.
هرچند قطارهای الکتریکی به‌طور نسبی بدون آلودگی هستند، اما به برق تولیدشده از منابع دیگر متکی هستند و اگر شبکه تغذیه‌کننده آنها تجدیدپذیر نباشد، مزایای زیست‌محیطی آنها از بین می‌رود، از سوی دیگر، هیدروژن می‌تواند از مجموعه‌ای گسترده از منابع تجدیدپذیر تولید شود و برای سفرهای طولانی‌تر مناسب‌تر است.
هرچند استفاده از هیدروژن به‌عنوان سوخت مزایای بسیاری دارد، اما با چالش‌هایی نیز روبه‌رو است که مهم‌ترین آنها مسئله ایمنی است؛ زیرا هیدروژن ماده‌ای قابل احتراق است و به الزامات ذخیره‌سازی و استفاده پیچیده‌ای نیاز دارد. با توجه به مزایا و معایب هر دو نوع قطار، انتخاب هرکدام به پتانسیل تولید محلی، زیرساخت و نیازهای مسیر وابسته است و در بسیاری از موارد، یک راه‌حل ترکیبی ممکن است بهترین گزینه برای کربن‌زدایی شبکه‌های ریلی باشد.
