هشتم آذرماه در تاریخ ورزش ما روزی فراموش نشدنی است، روزی که ایران در حماسه ملبورن با تیمی که بهترین نسل فوتبالی ما را در اختیار داشت پس از سال‌ها به جام‌جهانی رفت.
به گزارش ایرنا، دیدار تیم ملی فوتبال ایران و استرالیا در هشتم آذرماه 1376، بدون شک یکی از روزهای تاریخی ورزش ما به شمار می‌رود، روزی که بهترین نسل تاریخ فوتبال ما در جهنم ملبورن و در فضای سنگین به میدان رفت اما با غیرت و افتخار از خاک استرالیا جواز حضور در جام‌جهانی فرانسه را به دست آورد.
27 سال پیش در چنین روزی تیم ملی فوتبال ایران برای صعود به جام جهانی 1998 فرانسه و در مرحله پلی‌آف، در دیدار رفت در ورزشگاه آزادی به مصاف استرالیایی رفت که با همه ستارگان خود به تهران آمده بود. حضور چهره‌هایی مانند مارک بوسنیچ، الکس توبین، مارک ویدوکا، اورلیو ویدمار، هری‌کیول و استان لازاریدیس کافی بود تا از روزها قبل این بازی مورد توجه رسانه‌های داخلی و خارجی قرار بگیرد. هر چند استرالیا با بازیکنانی که تجربه بازی در لیگ برتر انگلیس را داشتند به تهران آمده بود اما در تیم ملی ما یک غایب بزرگ وجود داشت؛ کریم باقری به دلیل محرومیت این بازی را از دست داد تا تیم ملی فوتبال ایران بدون این بازیکن خلاق به میدان برود.
در اول آذرماه 1376 صدهزار هوادار به آزادی رفتند تا با سوت داور ایتالیایی این دیدار حساس را تماشا کنند. هرچند هری کیول مرد شماره 11 استرالیا خیلی زود دروازه احمدرضا عابدزاده را باز کرد اما نسل بی‌ادعای فوتبال ما با حمایت هواداران همیشگی خود به بازی بازگشت و با مثلث حمید استیلی، مهدی مهدوی‌کیا و ضربه نهایی خداداد عزیزی کار را به تساوی کشاند تا تکلیف این دیدار به بازی برگشت کشیده شود.
ارزش واقعی این گل هشتم آذرماه همان سال و کیلومترها دور تر از خاک ایران مشخص شد؛ جایی که سفیدپوشان کشورمان در جهنم ملبورن با آن همه فشار و حاشیه، باز هم به تساوی دست یافتند اما این‌بار بازی 2 بر 2 شد تا در میان بهت و حیرت مردم سرزمین کانگورها، ایران از ملبورن راهی پاریس شود.
مسئولان استرالیایی در بازی برگشت تدارک یک جشن باشکوه را دیده بودند تا تری ونبلز و شاگردانش را با افتخار و مراسمی باشکوه راهی فرانسه کنند. آنها برای این بازی سنگ تمام گذاشته بودند و با برگزاری مراسم رژه و چتربازی سعی داشتند هم فضا را برای ما سنگین کنند و هم خود را به عنوان تیم سی‌ودوم جام‌جهانی فرانسه معرفی کنند.
ساندرو پل فقید قضاوت آن بازی تاریخی را بر عهده داشت. بازی با حملات سنگین استرالیا آغاز شد و دروازه ما در همان دقایق ابتدایی بارها تهدید شد اما هر چه بود به خیر گذشت تا ملی‌پوشان ایران با جو ورزشگاه خو بگیرند.
احمدرضا عابدزاده و مهار یک‌دست او کافی بود تا روحیه به تیم ملی ایران تزریق شود. لبخندهای همیشگی او بلای جان هر مهاجمی بود و واکنش‌های سریع مرد شماره یک ایران باعث شد تا فشارهای بی‌امان استرالیا در دقایق ابتدایی به گل تبدیل نشود.
این فشارها ادامه داشت تا اینکه در دقیقه 33 هری کیول مانند دیدار رفت دروازه ایران را باز کرد. در ابتدای نیمه دوم بازهم دروازه ما باز شد تا استرالیایی‌ها آماده جشن صعود شوند اما روند بازی به شکلی ادامه یافت که ورق برگشت و ایران در خاک استرالیا این تیم را در بهت و حیرت فرو برد. شاید حضور آن جیمی جامپ استرالیایی باعث شد تا غیرت ایرانی به جوش بیاید اما هر چه بود تلاش بازیکنانی ایران در آن بازی فراموش نشدنی است، بازیکنانی که نه قراردادهای آنچنانی داشتند و نه ادعای گزاف.
تیم ایران در ادامه این دیدار موفق شد 2 بار دروازه استرالیا را باز کند تا کار در مبلورن به تساوی کشیده شود. کریم باقری و خداداد عزیزی گلزنان تاریخی ایران بودند تا به اذعان فرانس پرس برای دقایقی کره زمین یک لحظه سبک‌تر شود چراکه در آن لحظه 60 میلیون ایرانی به هوا پریدند و از صعودشان به جام‌جهانی سر از پا نمی‌شناختند.
سال‌ها بعد و هشت آذر 1401 این بار در جام جهانی قطر تیم ملی فوتبال ایران با نسلی دیگر به مصاف آمریکا رفت، 2 تیم در جام جهانی 1998 فرانسههم رو در روی هم قرار گرفته بودند که با پیروزی تاریخی ملی پوشان ایران همراه بود، یعنی بازهم همان نسل طلایی. در آن دیدار حمید استیلی و مهدی مهدوی کیا گل‌های ایران را به ثمر رساندند تا تک‌گل مک براید بی‌اثر شود.
ایران و آمریکا در شرایطی رو در روی هم قرار گرفتند که ما با یک تساوی هم برای اولین‌بار صعود می‌کردیم اما با همه تمهیداتی که برای این تیم آماده شده بود یک بر صفر بازی را واگذار کردیم تا بازهم حسرت راه‌یابی به مرحله دوم، بر دلمان باقی بماند. از آن بازی‌ها روزها می‌گذرد و ما همچنان به تیم ملی و بازیکنان ملی‌پوش کشورمان افتخار می کنیم، فرقی نمی‌کند این بازیکنان به کدام دوره مربوط باشند اما تیم ملی به بازیکنانی نیاز دارند که بی‌ادعا بوده و به جای فرافکنی و حاشیه‌سازی به دنبال عزت و افتخار خود و نام ایران باشند.
فراموش نکنیم مردم بهترین قضاوت را همیشه داشته و دارند و می‌دانند در فضای ورزش و دنیای فوتبال چه می‌گذرد.
