محمد مهاجری، فعال سیاسی اصولگرا، در روزنامه ایران در یادداشتی با عنوان «پشت صحنه تحرکات احساساتی» به تجمعات اخیر حامیان امربه‌معروف و شعارهای تهدیدآمیز آن‌ها پرداخت و نوشت: جوانی که هنوز 30 سالش نشده است، در یک تجمع خیابانی شروع به داد و بیداد می‌کند و خواستار به خاک و خون کشیدن تل‌آویو و حیفا می‌شود. بعد هم برای اینکه حرف‌هایش با مزه شود؛ چند جمله علیه دولت پزشکیان می‌بافد.
خوش‌بینانه‌اش‌این است که گمان کنیم این حرف‌ها، حرف خود او است و به صورت خودجوش بیان شده و انتخاب زمان میتینگ هم به انتخاب او است. بعد هم هیچ کس به این حرف‌ها واکنش نشان ندهد. سابقه این تجمعات به سال‌های دور بر‌می‌گردد و خاستگاهش همیشه یک جریان خاص است که از نوعی مصونیت برخوردار است.
تعجب نباید کرد که مفاهیم این حرف‌ها و نظر‌ها در سخنرانی‌های برخی چهره‌های سیاسی مشهور هم دیده می‌شود. چهره‌هایی که حتی گاهی نامزد ریاست جمهوری هم بوده‌اند. یا به برخی دستگاه‌های سیاسی نزدیک بوده‌اند. در آنچه که اتفاق افتاد، همچنان ردپای جریان یاد شده محسوس است.
خشم و عصبانیت و بی‌منطق بودن ویژگی این مواضع است. مواضعی که همواره هزینه‌هایی برای نظام جمهوری اسلامی داشته است. در مقطعی از تاریخ هستیم که اگر مسئولان مراقبت نکنند و فرصت بدهند حرف‌های ضدامنیتی از زبان افراد نامسئول بیان شود، هزینه‌های بزرگتر را نمی‌توان کنترل کرد.
