عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - سامانه های هوایی بدون سرنشین یا به اختصار یو ای اس (UAS)، مانند برنامه گری ایگل (the Gray Eagle)، به مدت بیش از یک دهه بخشی جدایی ناپذیر از قابلیت های ماموریتی ارتش آمریکا بوده اند. در حالی که یک یو ای اس می تواند عملیات را بدون قرار گرفتن سربازی در معرض خطر انجام دهد، هنوز هم در برخی مواقع خطر حتی برای این ماشین ها نیز بسیار زیاد است. اینجاست که فناوری های جدیدتر و کوچکتر وارد عمل می شوند.
جنرال اتمیکس و پروژه پهپاد ایگلت
شرکت جنرال اتمیکس،تولید کننده پهپاد گری ایگل، طی همکاری با فرماندهی توسعه قابلیت های رزمی ارتش آمریکا، در حال توسعه فناوری جدید «اثر هوا و زمین پرتاب ارتقا یافته» (Enhanced Air and Ground Launch Effect) یا به اختصار ایگلت (EAGLET) است که به تازگی یک سری آزمایشات را انجام داد.
ایگلت به عنوان یک یو ای اس کم هزینه و قابل بقا در نظر گرفته شده است که می تواند از زمین یا هوا با استفاده از پهپادهایی مانند گری ایگل پرتاب شود. بر این اساس، پرنده مادر قرار است از تهدید بیشتر فاصله بگیرد و حسگرهای دوربردتری روی خود داشته باشد، در حالی که پهپادهای ایگلت هوا پرتاب امکان پرواز نزدیک تر به تهدیدات را فراهم می کنند. به دلیل هزینه کمتر، شما مایل خواهید بود ریسک پذیری بیشتری با یک هواگرد ایگلت هوا پرتاب نسبت به نمونه های گران تر مانند گری ایگل داشته باشید.
آزمایش های ایگلت برای بررسی پایداری و کنترل این پلتفرم جدید در حال انجام است. نتایج قسمتی از این آزمایشات که در سال 2023 صورت گرفت مرحله بعدی پروژه به نام ایگلت 2 را تغذیه می کند که انتظار می رود یک هواگرد بهبود یافته و آماده تولید باشد. پیش بینی می شود آزمایش های پروازی برای ایگلت 2 در سال 2025 آغاز شود.
ویژگی های پهپاد ایگلت
طراحی فعلی ایگلت که از پیشرانه ای دارای پروانه نیرو می گیرد، کمتر از 90 کیلوگرم وزن دارد، دارای بال های باز شونده است که پهنای آن را به 3.2 متر می رساند و می تواند با بیشینه سرعت 115 گره (213 کیلومتر بر ساعت) پرواز کند. برد پروازی این پهپاد حدود 700 کیلومتر یا حدود هشت ساعت با بار مفید حدود 9 تا 14 کیلوگرم عنوان شده است. بیشینه سقف پرواز آن نیز حدود 15000 پا است.
هدف ایگلت این است که به ناوگان پهپادهای قدیمی و اکنون آسیب پذیر اجازه دهد تا همچنان قابلیت های شناسایی و حمله را در فاصله ای امن از سامانه های ضد دسترسی/ممانعت منطقه ای دشمن ارائه دهند.
طراحی خاص و شباهتی که به هواپیماهای رادارگریز مشهور مانند اس آر -71 بلک برد دارد موجب شده تا بیشتر مورد توجه قرار بگیرد
آسیب هایی که متوجه پهپادهای آمریکایی شده مهم ترین توجیه برای توسعه قابلیت ها در این بخش خواهد بود. هدف توسعه خانواده ای از پهپادهای کوچکتر است که می توانند از هواگردهای بزرگتر سرنشین دار یا بدون سرنشین پرتاب شوند و در گروه های شبکه ای با هم کار کنند.
ارتش آمریکا این قابلیت را برای ارائه اطلاعات، نظارت و شناسایی (آی اس آر)، حمله الکترونیکی و حتی حملات مرگبار می خواهد. همه این ها در حالی است که خارج از محدوده حسگرها و سامانه های تسلیحاتی دشمن باقی بمانند، قابلیت بقا داشته باشند، اما به اندازه کافی کوچک و ارزان باشند تا در صورت نیاز امکان قربانی کردن آن ها وجود داشته باشد.
پهپادهای برنامه اثر هوا پرتاب همچنین باید به گونه ای طراحی شوند که امکان ادغام سریع فناوری های جدید را فراهم کنند.
