اگر کسی با دشمن بیرونی می جنگد باید از آهن وآتش استفاده کند، ولی اگر بادشمن درونی می جنگد باید از «آه » استفاده کند نه از «آهن ». در مبارزه یا هوی وهوس باید از «آه » استفاده کرد، زیرا در آن جا از آهن کاری ساخته نیست. انسانی که باهوس بجنگد، بلکه آن کس که در کنار نیایش ودعا وراز ونیاز به سر می برد، در مقابل هوس مسلح است. در دعای کمیل می فرماید:
«و سلاحه البکاء» (1)
یعنی در جنگ بادشمن درونی ودر جبهه جهاد اکبر، اسلحه انسان، آه است نه آهن، گریه است نه شمشیر، واسلحه تیز وکارآمد جهاد اکبر، تهذیب نفس وناله است واین اسلحه را زنها بیشتر از مردها دارند.
خدای سبحان در راه تهذیب نفس، زنها را مسلح تر از مردها آفریده است، چون ناله و لابه، هنر هر کسی نیست، چه بسا افرادی که در مجالس سوگ سالار شهیدان حسین بن علی صلوات الله وسلامه علیه می نشینند اما آن هنر ودرک را ندارند که اشک بریزند، بر فرض هم که درک داشته باشند، نرمش دل در آنها نیست، چه این که تحصیل نرمش دل، کار هر کسی نیست وفضیلتی نیست که نصیب هر کسی بشود. بنابراین، سرمایه جهاد اکبر، گریه است.
در دعای ابو حمزه ثمالی که از مبسوطترین دعاهای ماه مبارک رمضان است، امام سجاد علیه السلام به ذات اقدس اله عرض می کند: مرا کمک کن تا سلاح را فراهم کنم، مرا در گریه اعانت کن.
«و اعنی بالبکاء علی نفسی » (2)
ویاری کن مرا در گریه برای خودم.
معین من باش که من بهتر بفهمم وبهتر بنالم، کمک کن که اگر اشکم تمام شد دوباره اشک بجوشد. اگر زن در بخش های مختلف کارهای اجرایی یا مسائل جبهه وجهاد وبخش های نظامی حضور نداشت، دلیل آن نمی شود که در تقرب الی الله سهمش کمتر از مرد باشد.
خدا اسلحه جهاد اکبر را به زنها بیش از مردها داده، منتها این را باید به جا مصرف بکنند.
کسی که شمشیری در دست دارد وآن را به سنگ می زند به کاری بیهوده روی آورده است، کسی هم که برای دنیا گریه می کند، گرچه رقیق القلب واهل ناله ولابه است، اما بی جا می نالد. تعلیمات دین برای آن است که انسان این سلاح را به جا بکار ببرد، به مردها می گوید اسلحه فراهم بکن واسلحه را به جا به کار ببر، وبه زنها می گوید اسلحه را خدا به شما داده است منتها به جا به کار ببرید، مرد باید دو زحمت بکشد وزن یک زحمت، مثل یک کشوری که در جنگ مسلح نیست وبه او می گویند خودکفا شو واسلحه فراهم کن، بعد هم به جا ومناسب به کار ببر، اما به کشورهایی که در تولید سلاح به خودکفایی رسیده اند نمی گویند مسلح شو، بلکه می گویند سلاح داری ولی به جا بکار ببند.
گریه سلاح انسان است، واین سلاح را ذات اقدس اله به زنها بیش از مردها داده وبه آنان گفته است که این سلاح را به جا بکار ببرید.
این درست است که جمال برای زنان سرمایه است وباید، هم به جا مصرف کنند وهم زکات آن که عفاف است:
«زکاة الجمال العفاف » (3)
مراعات کنند، لیکن جمال حقیقی آنان همان انجذاب به سوی جمال مطلق است وباید در تحصیل آن دقت کنند. ذات اقدس اله سرمایه رقت قلب واحساس را برای آن نداده تا انسان در اثر چشم وهم چشمی برای مظاهر دنیا ولباس وزیور گریه کند.
پی نوشت ها:
1. مفاتیح الجنان، دعای کمیل.
2. مفاتیح الجنان، دعای ابوحمزه ثمالی.
3. غرر الحکم، فصل 37، روایت 5.