یک فکر بسیار غلط را مسیحیان در تاریخ مذهبی جهان وارد کردند که واقعا یانت بود.در مساله زن نداشتن عیسی و ترک ازدواج و مجرد زیستن کشیشها و کاردینالها کم کم این فکر پیدا شد که اساسا زن عنصر گناه و فریب است،یعنی شیطان کوچک است،مرد به خودی خود گناه نمی کند و این زن است،شیطان کوچک است که همیشه وسوسه می کند و مرد را به گناه وا می دارد.گفتند اساسا قصه آدم و شیطان و حوا این طور شروع شد که شیطان نمی توانست در آدم نفوذ کند،لذا آمد حوا را فریب داد و حوا آدم را فریب داد،و در تمام تاریخ همیشه به این شکل است که شیطان بزرگ زن را و زن مرد را وسوسه می کند.اصلا داستان آدم و حوا و شیطان در میان مسیحیان به این شکل در آمد.ولی قرآن درست خلاف این را می گوید و تصریح می کند،و این عجیب است.
قرآن وقتی داستان آدم و شیطان را ذکر می کند،برای آدم اصالت و برای حوا تبعیت قائل نمی شود.اول که می فرماید ما گفتیم،می گوید:ما به این دو نفر گفتیم که ساکن بهشت شوید(نه فقط به آدم)، لا تقربا هذه الشجرة (6) به این درخت نزدیک نشوید(حالا آن درخت هر چه هست).بعد می فرماید: فوسوس لهما الشیطان (7) شیطان ایندو را وسوسه کرد.نمی گوید که یکی را وسوسه کرد و او دیگری را وسوسه کرد. فدلیهما .باز«هما»ضمیر تثنیه است. و قاسمهما انی لکما لمن الناصحین (9) آنجا که خواست فریب بدهد،جلوی هر دوی آنها قسم دروغ خورد.آدم همان مقدار لغزش کرد که حوا، و حوا همان مقدار لغزش کرد که آدم.اسلام این فکر را،این دروغی را که به تاریخ مذهبها بسته بودند زدود و بیان داشت که جریان عصیان انسان چنین نیست که شیطان زن را وسوسه می کند و زن مرد را و بنا بر این زن یعنی عنصر گناه.و شاید برای همین است که قرآن گویی عنایت دارد که در کنار قدیسین از قدیسات بزرگ یاد کند که تمامشان در مواردی بر آن قدیسین علو و برتری داشته اند.
