به گزارش مشرق، نازلی مروت، روزنامه‌نگار و از خادمان آستان قدس رضوی در مطلبی نوشت:
این روزها پس از حمله ددمنشانه رژیم غاصب صهیونیستی به ایران اسلامی، مردم این دیار بیش از هر زمان دیگر ویژگی‌های اخلاقی، فرهنگی، مذهبی و انسانی خود را به منصه ظهور رسانده و در معرض دید جهانیان قرار دادند. کنکاش در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی این مسأله را که مردم ایران در کنار «حب الوطن» ایمان خود را آذین بسته اند، باورهای مذهبی خود را نیز در بهترین وجه ممکن به نمایش گذاشته اند، به خوبی قابل استخراج و درک است. یکی از این بسترهای ایمانی و مذهبی در ادامه توکل به ذات اقدس الهی، توسل به ائمه معصومین(ع) و بخصوص امام رضا(ع) است.
چرایی توسل مردم علوی تبار ایران زمین به حضرت رضا(ع) را باید در بسترهای دینی- تاریخی جست.
راز یک هجرت تاریخی
یکی از مسایل مهم تاریخی اسلام، در دوران امامت امام هشتم(ع)، ماجرای به خلافت رسیدن مأمون عباسی و هجرت تاریخ ساز امام به ایران است. گرچه به روایت تاریخ و تحلیل تاریخ نگاران و محققان این عرضه هجرت امام رضا(ع) برای تحمیل ولایتعهدی به اجبار خلیفه جبار عباسی صورت گرفت و حتی امام رضا(ع) پیش از خروج از مدینه با خانواده خود و مزار رسول الله وداع کرد، اما آن حضرت به واسطه علم لدنی از این اتفاق یک رویداد تاریخی ساختند که نه تنها در آن ایام موجب سربلندی اسلام و مسلمین شدند، که در گذر تاریخ هزار و دویست ساله پس از خود نیز همچنان اثرگذار است.
حضور امام رضا(ع) و بحث ارتباط با مرو و خراسان بر اساس یک توطئه و تهدید از ناحیه حکومت عباسی صورت گرفت. این کار عملا به منظور دور کردن حضرت رضا(ع) از مرکز توجه افراد به مدینه النبی انجام شد. مامون از این کار چند هدف را دنبال می کرد که البته به هیچ کدام از آنها نرسید. یکی از اهداف این بود که مامون می خواست از تاثیرگذاری و نقش موثر ایشان در مدینه کاسته و محوریت و رهبری جامعه شیعه بخصوص در آن دوره با جدا کردن ایشان از مدینه ازبین برود. هدف دوم این بود که می خواست چهره امام رضا(ع) را با ورود به دستگاه خلافت از حالت قدسی جدا کرده و در سلک خود حکومتی دربیاورد و به اصطلاح رنگ و بوی حکومتی به چهره ایشان بدهد. هدف سوم این بود که با ورود به دستگاه حکومت و کاخ حکومت عباسی، امام نقش امامت خود را فراموش کنند.
اینجا؛ ایران امام رضا(ع)
اما در نهایت مأمون به اهداف خود دست نیافت. امام رضا(ع) با مدیریت فضای بوجود آمده و با حضور در جمع مردم و توصیه هایی برای زندگی بهتر، سبک زندگی اسلامی را برای مردم این دیار طراحی کرده و همچنین با حضور در جمع معنوی و عبادی مانند نماز عید و باران به نقش مهم خود در عرصه دین و دینداری تأکید ورزیدند. بعد دیگر حضور امام در عرصه علمی و گفتگو محور است، جایی که حقانیت باورهای مذهبی اسلام را به همه دنیا ثابت کرد و یک تنه ندای برتری امت اسلام را به جهانیان مخابره فرمودند.
اما این همه ماجرا نبود. ماجرای هجرت امام رضا(ع) حتی پس از شهادت آن امام همام نیز ادامه یافت و همچنان به خلق آفریده های معنوی، علمی و سیاسی و فرهنگی برای مردم ایران و جهان ادامه داد.
ایران شیعی، مدیون امام رضاست
شهادت امام رضا(ع) در ایران و بنای بارگاه مطهر آن حضرت زمینه شکوفایی شیعه را فراهم ساخت. امام رضا(ع) از همان زمانی که در نیشابور حدیث سیاسی- اعتقادی سلسله الذهب را بیان فرمودند؛ مردم این دیار را به پیوند جاودانه با امامت دعوت کردند و متذکر شدند که پناه گرفتن در حصن امن الهی با پذیرش امامت و ولایت ممکن است و شرط قوام توحید، امامت است.
امام گرچه به مدت دو یا سه سال در مرو زندگی کردند اما آثار آن هنوز هم ادامه دارد. تحول مذهبی بعد از این حضور در ایران و خراسان شروع می شود. گرچه گرایش به مذهب شیعه از قبل بین ایرانیان وجود داشته است، اما از ناحیه امام رضا(ع) تقویت و تثبیت شده و هم گسترش پیدا کرد. گرچه با ورود اشعریون به قم پای شیعه به ایران باز شد، اما بعد از حضور امام رضا(ع) هم از لحاظ کیفی یعنی تقویت احکام و مبانی اعتقادی و کلامی و دینی گسترش پیدا کرد و سپس حرم رضوی در منطقه روز به روز بحث تشیع را ریشه دارتر کرد آنگونه که هیچوقت افول پیدا نکرده است.
اینجا؛ ایران امام رضا(ع)
ایران پایگاه فرهنگ شیعی در جهان معاصر است. این را در گستره یک شعار سیاسی که در گستره یک فرهنگ دینی باید جست. پیشینه این موقعیت استراتژیک ایران را باید در صفحات گذشته تاریخ این دیار و آیینی جست که مردمانش به عشق ورزی به پیشوایان آن نامی اند. هجرت تاریخ ساز ثامن الحجج(ع) که ایرانیان او را ولی نعمت خویش می نامند. پرده از راز این موقعیت فرهنگی بر می دارد.
گنبد آهنین ایران زمین
عشق مردم ایران به امام رضا(ع)، امروزی نیست، دیروزی هم نیست، دیروزی به این معنا که این عشق پس از هجرت ایشان به ایران به وجود آمده است. بلکه این علاقه و عشق به اهل بیت در هر دوره ای وجود داشته و ایرانیان منتظر حضور امام هشتم(ع) بودند. حضور امام در ایران علاوه بر بحث محبت و عشق مردم این دیار به امام، از جنبه های دیگر نیز برای مسلمانان اهمیت دارد. مناظرات امام که گاه با سران ادیان بزرگ الهی و ابراهیمی و گاه با پیروان مکاتب مادی و حتی گاه با دانشمندان بزرگی که در آن دوره می زیستند صورت می گرفت؛ موضوع را برای ما روشن می کند.
اینجا؛ ایران امام رضا(ع)
اگر به مفاد این گفتگوها دقت کنیم؛ به وجود چند جریان فرهنگی در عصر امام رضا(ع) می رسیم. اولین جریان فرهنگی، جریان تفکر فلسفی یونان است. ورود این نوع تفکرات باعث شده بود که مردم از اسلام زنده و پویا فاصله بگیرند و با برخی مسایل نظری دور از اعتقادات دینی و فرهنگی شان مشغول شوند.
جریان دیگری که در آن دوره فعالیت می کرد، جریان تفکرات یهودی و مسیحی است. نکته قابل توجه اینکه این خطرها و هجمه های فکری در آن روزگار بیشتر ایران را مورد توجه قرار می داد، چون ایران در آن ایام، مرکز اسلام است. جریان ستاره پرستها و جریان تصوف انحرافی، جریانهای دیگری است که در آن روزگار فعالیت داشتند. حال شما تصور کنید، حضرت رضا(ع) در این برهه از تاریخ در چهار راه تفکرات تاریخی حضور دارند و مرکز این تقاطع فرهنگی، ایران است. این رویدادها این تفکر را که اگر مامون عباسی، حضرت رضا(ع) را ناگزیر به این هجرت نمی کرد، حضرت خود باید ایران را انتخاب و به این دیار مهاجرت می کردند، روشن می سازد. امام رضا(ع) به عنوان یک امام میراث دار علم الهی است. آیا ایشان در مقام هدایتگری آینده جهان اسلام را در انجام این سفر می دیدند. وجود امام هشتم(ع) و بارگاه منور ایشان در خراسان مرکز ثقل انتشار فرهنگ تشیع شد. وجود امام رضا(ع) در خراسان یک ضرورت بوده است. حال که گذر دوران باعث شد تا «عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد»، بار دیگر سایه گنبد طلایی حرم رضوی پناه اعتقادی و مأمن آرامش مردم ما شده است. آنگونه که در سخت ترین روزهای حمله دژخیمان صهیونیستی به سرزمین دلاوران و شهیدان هر ایرانی خود را یک #امام_رضایی می داند و ایران را #ایران_امام_رضا.
این سفرتاریخی از مدینه به ایران برای این روزها بود تا مردم دیار پارس، پاسدار حریم دین محمد باشند.
