از اسپادا تا سیلوئنت؛ آشنایی با پنج مدل کمتر شناخته شده لامبورگینی

لامبورگینی یکی از خودروسازانی است که طرفداران بی شماری در سرتاسر جهان داشته و اکثر محصولات آن شناخته شده هستند. اما چنانچه نگاهی دقیق تر به تمامی مدل های تاریخ این کمپانی داشته باشیم، با مواردی روبرو می شویم که کمتر نامشان را شنیده ایم. در مطلب حاضر قصد داریم به پنج مدل لامبورگینی که از شهرت کمتری نسبت به سایر اعضای خانواده خود برخوردار بوده اند، نگاهی گذرا داشته باشیم.

اسپادا

اگر چه لامبورگینی در طراحی و ساخت اتومبیل های اسپورت دو نفره تبحر دارد، اما در تاریخچه این کمپانی یک خودروی GT با ظرفیت چهار سرنشین نیز دیده می شود. اگر چه اولین موفقیت بزرگ لامبورگینی با مدل افسانه ای میورا در سال 1966 رقم خورد، اما این موفقیت با ظهور اسپادا در سال 1968 بسیار پر رنگ تر شد.

از این خودروی چهار نفره بین سال های 1968 تا 1978 به تعداد 1217 دستگاه ساخته شد. نیروبخش اسپادا یک موتور 3.9 لیتری V12 بود که می توانست در قوی ترین نسخه 345 اسب بخار قدرت تولید کند. طراحی این خودرو به شکلی است که شاید نتوان آن را یک کلاسیک زیبا خطاب کرد، اما ای کاش لامبورگینی جانشین مدرن آن را ارایه می نمود. تا زمان معرفی کانتاش، اسپادا موفق ترین خودروی لامبورگینی محسوب می شد.

ایسلرو

همزمان با اسپادا، لامبورگینی مدل ایسلرو را نیز بر روی خط تولید داشت. این خودرو به عنوان جانشینی برای مدل 400GT توسعه یافته بود و در مجموع به تعداد 250 دستگاه تولید شد. ایسلرو نیز یک اتومبیل چهار نفره بود، در زیر کاپوت این اتومبیل یک موتور 4 لیتری V12 قرار داشت که می توانست 325 اسب بخار قدرت تولید کند.

با این خروجی ایسلرو شتاب صفر تا 60 مایل را در عرض 6.4 ثانیه طی نموده و قادر بود به حداکثر سرعت 247 کیلومتر در ساعت دست یابد. ایسلرو که فقط در سال های 1968 و 1969 تولید شد، بر خلاف اکثر محصولات لامبورگینی طراحی ساده و محافظه کارانه ای داشته و بسیار سر به زیر بود. شاید به همین خاطر این مدل چندان در یادها نمانده است.

یاراما

بعد از ایسلرو، لامبورگینی کوپه 2+2 یاراما را بین سال های 1970 تا 1976 تولید کرد. از آنجایی که ایسلرو با قوانین ایمنی جدید آمریکا همخوانی نداشت، لامبورگینی بجای رفع ایرادات تصمیم به ارایه یک خودروی جدید با نام یاراما گرفت.

در مجموع 328 دستگاه از این خودرو که بر روی شاسی کوتاه شده اسپادا شکل گرفته بود، فروخته شد. علی رغم افزایش وزن نسبت به ایسلرو، یاراما با توجه به موتور V12 قدرتمند و 365 اسب بخاری خود حداکثر سرعتی برابر با آن داشت. یکی از نقاط جالب توجه طراحی یاراما، طراحی خاص چراغ های جلویی آن بود که حالتی نیمه پوشانده داشتند.

اوراکو

اوراکو یکی دیگر از مدل های کم نام و نشان لامبورگینی است که البته بعد از حضور در یکی از قسمت های مجموعه تاپ گیر تا حدودی احیا شد. این خودرو نیز یک اتومبیل اسپورت 2+2 بود و بین سال های 1973 تا 1979 بر روی خط تولید قرار داشت. در آن زمان اوراکو با سه موتور V8 به حجم های 2، 2.5 و 3 لیتر تولید شد که قوی ترین نسخه با کد P300 می توانست 247 اسب بخار قدرت تولید کند.

این خودروی موتور وسط در عرض 5.6 ثانیه شتاب صفر تا 60 مایل را محقق می کرد. در مجموع 776 دستگاه اوراکو تولید شد، جالب اینکه امروزه این مدل یکی از ارزان ترین محصولات لامبورگینی در بازار محسوب می شود، هر چند بعد از اپیزود تاپ گیر و صحبت های جیمز می قیمت این خودرو اندکی بالا رفت.

سیلوئت

سیلوئت یک مدل عجیب از لامبورگینی بود که در نیمه دوم دهه 70 میلادی با همان موتور سه لیتری V8 اوراکو تولید شد. بر اساس آمار لامبورگینی در مجموع 54 دستگاه از این اتومبیل دو نفره تولید کرد که در حال حاضر ظاهرا فقط 31 دستگاه از آنها موجود هستند. شتاب صفر تا صد سیلوئت 6.5 ثانیه و حداکثر سرعت آن 260 کیلومتر در ساعت بود. این خودرو اولین مدل لامبورگینی با سقف تارگا محسوب می شود.

بعد از سیلوئت، لامبورگینی مدل جالپا را در سال 1981 جایگزین آن کرد؛ تولید این مدل نیز تا سال 1988 ادامه یافت. در آن سال کرایسلر که با تازگی مالکیت لامبورگینی را در اختیار گرفته بود، با تولید جالپا مخالفت نمود و بر روی توسعه مدل افسانه ای دیابلو سرمایه گذاری کرد.

از سال 1990 که دیابلو متولد شد تا زمان کنونی، تقریبا همه مدل های لامبورگینی حتی در بین افراد عادی نیز شهرت یافته اند و کمتر کسی پیدا می شود که با ساخته های این کمپانی آشنا نباشد.