خوارج علی (ع) و عثمان و معاویه و حکمین (ابو موسی اشعری و عمرو بن العاص) را کافر شمرند. آنان می گفتند که: جانشین پیغمبر لازم نیست عرب و از قبیله قریش باشد، خلافت غیر عرب و حتی غلامان رانیز جایز می دانستند به شرط آن که او شخصی با تقوا و شمشیر زن و عادل باشد.
حتی بعضی از فرق ایشان مانند شبیبیه در خلافت فرقی میان زن و مرد نمی گذاشتند و امامت زنان را جایز می شمردند.
خوارج، مرتکب «گناهان کبیره » را کافر می شمردند و ریختن خونشان را مباح می دانستند. اینان نکاح با زنان و دختران و فرقه هایی که از ایشان تبری می جستند را جایز شمرند و خروج با امامان خود را بر ضد کافران و منافقان «واجب » دانند.
