آیت الله العظمی حاج شیخ محمد علی اراکی یکی دیگر از اختران فروزان این سلسله نورانی است. که در سال (1312 ه.ق) (1273ه.ش) درخانواده ای کوچک و مذهبی، در شهر اراک دیده به جهان گشود.
این مرجع بزرگ شیعه، نزدیک به 35 سال تدریس مداوم داشت بعد از وفات مرحوم آیة الله سید محمد تقی خوانساری در سال (1371ه.ق) به درخواست بسیاری از فضلا و شاگردان آیة الله خوانساری برکرسی استادی تکیه زد و به تدریس خارج فقه واصول پرداخت در طول این مدت علاوه بر مباحث مفصل فقهی، سه دوره کامل علم اصول را تدریس کرد.
بزرگان بسیاری ازمحضر آن مرجع بزرگ خوشه چینی کرده و مراحل عالی علم و عمل را پیموده اند. شهید سعید، شیخ مهدی شاه آبادی، آیة الله شیخ محمد تقی ستوده، آیة الله استادی آیت الله شیخ علی پناه اشتهاردی،از آن جمله اند.
دوران مرجعیت آیت الله اراکی همزمان با سالهای حیات آیات عظام: امام خمینی، آیت الله العظمی گلپایگانی و آیت الله العظمی مرعشی نجفی بود اما اوج مرجعیت ایشان، پس از رحلت حضرت امام خمینی بود، که بسیاری از مقلدان امام راحل به ایشان رجوع کردند آیة الله اراکی از جمله کسانی بود که در برهه ای از زمان به عنوان مرجع وحید عالم تشیع مطرح بود.
این عارف فرزانه علاوه بر تحقیق و تدریس، تالیفات زیادی نیز از خود به جای گذاشتند که حاشیه بر عروة الوثقی، حاشیه بر درر الاصول مرحوم شیخ عبد الکریم حائری و تقریرات دروس فقه مرحوم حاج شیخ و مرحوم سید محمد تقی خوانساری، از آن جمله اند.
آیة الله العظمی اراکی پس از یک قرن عمر با برکت و وارستگی کالبد تن را شکست و به سوی فضای بیکران الهی پرکشید.
