حدیث کوثر

سرم به عجز برد سجده ها به محضر او

که روشن است لم ز آفتاب منظر او

به سینه می رسد آری به احترام سرم

به پای آنکه مرا سرور است همسر او

بزرگ رهبر والای بانوان جهان

که هست فاطمه نام شریف و اطهر او

چه فاطمه، که خدا را به دامن محراب

ستایش است و نیایش ز پای تا سر او

یگانه دختر پیغمبر خدای، که هست

خدیجه نادره روزگار مادر او

چه مادری که برافروخت شعله بر تن خلق

ز خطبه شرر افزای خویش دختر او

چه دختری که به هر محفلی رسول خدای

ز جای خیزد و گردد ثنای گستر او

بخوان به سوره کوثر حدیث زهرا را

که خواندنی است خدا را حدیث کوثر او

هنوز خلق دو عالم به حیرت اند و عجب

از آن قیام و قعود شُبیر و شُبّر او

فکند لرزه به کاخ ستمگران در شام

ز یک خطابه مهین دختر سخنور او

شب ولادت زهرای اطهر است بیا

گذر کنیم چو آیینه از برابر او

سرود فتح بخوانیم در طلیعه فجر

به یُمن طالع سعد بلند اختر او

دمید، زهره زهرا در آسمان وجود

کشید، سر به فلک آفتاب انور او

ز کوچه باغ لم بگذر و تماشا کن

عبور عطر دلآنگیز مشک و عنبر او

دوباره صبر و قرار از دلم ربود امشب

صفای گلشن سر سبز تازه و تر او

ز خویش رفتم و دیدم دوباره صف بسته است

به باغ دیده من لاله های احمر او

دوباره می شود آیا؟ که زنده گردد دل

ز بوی تربت جان بخش و روح پرور او؟

اگرچه تا سحر امشب ترانه باید خواند

به پاس مقدم فرخنده مطهر او

ولی دریغ! که شد همچو شام قدر نهان

ز چشم خلق جهان مرقد منوّر او

دریغ و درد! که بعد از نبی به جای علی

نشست آنکه نباید به روی منبر او

ببار ا شک غم ای دیده روز و شب چون ابر

به یاد غربت زهرا و دیده تر او