چکیده
امروزه جامعه اسلامی ما از درامد ارزی خوبی برخوردار است، اما در مقابل، فقر و بی کاری بی داد می کند.روزی که امام علی علیه السلام نیز حکومت را به دست گرفتند عایدات فتوحات قلمروهای ثروتمند عراق و ایران و شام و مصر جامعه اسلامی را در وضع مطلوبی قرار داده بود، اما در عین حال، عده زیادی از مردم با مشکلات معیشتی جدی روبه رو بودند و در تنگ دستی روزگار می گذراندند.از این رو، علی بن ابی طالب علیه السلام به محض تصدی منصب خلافت، روند رو به رشد فتوحات را تا حد زیادی متوقف ساختند و توزیع عادلانه و برابر درامد ناشی از فتوحات و مصادره اموال ثروت های بادآورده نامشروع را در اولویت نخست اصلاحات اقتصادی خود قرار دادند. در این نوشتار، با طرح سیاست های اصولی اصلاحات اقتصادی امیرالمؤمنین علیه السلام و راهکارهای اجرایی آن، سعی شده است اولویت های طرح سامان دهی اقتصادی آن بزرگوار در حد توان ارائه گردد.
مقدمه
به دنبال سستی ها و سهل انگاری ها و حسادت ها و خودخواهی های برخی از اصحاب پیامبر صلی الله علیه وآله، جامعه اسلامی پس از رحلت نبی اکرم صلی الله علیه وآله تا 25 سال در حال رکود و از دست دادن ارزش ها و دستاوردهای دوران بعثت و هجرت به سر می برد.طی این دوران نسبتا طولانی، نابسامانی هایی همچون تعطیلی حدود الهی، فساد اخلاقی و اداری، از بین رفتن حرمت احکام اسلامی، اجتهاد در برابر نص، فراموشی سنت پیامبر صلی الله علیه وآله و تغییر الگوهای رفتاری جامعه رخ نمود.یکی از مهم ترین این نابسامانی ها شکاف روزافزون طبقاتی در بهره مندی از امکانات مادی بود.سیر حرکت حکومت اسلامی در دوران خلفا به گونه ای بود که عده محدودی با کم ترین تلاش، به بیش ترین رفاه دست یافته بودند، ولی اکثریت اقشار جامعه روز به روز بر محرومیشان اضافه می شد; نظام به گونه ای اداره می شد که خواص اصحاب در اندک زمانی از راه های به ظاهر قانونی به ثروت های کلانی دست یافتند، اما اقشار پایین و توده مردم همواره در تهی دستی و نداری باقی می ماندند.
این موضوع و برخی امور دیگر زمینه اعتراض و انقلاب مسلمانان را علیه عثمان فراهم آورده و مردم را به فکر انتخاب خلیفه ای لایق و کارامد برای حل معضلات جامعه و سامان بخشیدن به نابسامانی ها واداشت; و از آن جا که جز امیرالمؤمنین علیه السلام احدی از چهره های سرشناس و خواص اصحاب پیامبر صلی الله علیه وآله شایستگی و توانایی حل مشکلات جامعه اسلامی را نداشت، همه مردم، اعم از اصحاب مدینه و انقلابیان مصر و کوفه گرداگرد آن حضرت حلقه زدند و با اصرار از ایشان تقاضا کردند جبه خلافت به تن کنند و بر جایگاهی، که از روز نخست تنها به او تعلق داشت، بنشینند.امیرالمؤمنین علیه السلام ابتدا از پذیرش خلافت خودداری کردند; راز مطلب هم این بود که ذایقه بسیاری از خواص به سنت های غلط و غیرعادلانه خلفای سلف شیرین شده بود و هر یک به مال و منال و جاه و جلالی رسیده بودند.از این رو، با تایید سیاست های غلط خلفا، توده مردم را در تشخیص حق و باطل و اسلام ساختگی و اسلام ناب به غلط افکنده بودند.خواص به مثابه قطب نمای حرکت عوام به سوی سعادت بودند که با از کار افتادن و انحراف خویش، مسیر جامعه اسلامی را از قبله گاه واقعی اش منحرف ساختند.بدین روی، حضرت با توجه به این مشکل و برخی نابسامانی های دیگر فرمودند:
«مرا رها کنید و سراغ دیگری بروید; زیرا ما به استقبال وضعی می رویم که چهره های مختلف و جهات گوناگونی دارد، به طوری که دل ها بر آن استوار و عقل ها ثابت نمی مانند» . (1)
اما سرانجام، به دلیل اصرار زیاد مردم و با هدف ظلم ستیزی و گرفتن حقوق از دست رفته تهی دستان، خلافت را در کمال بی رغبتی پذیرفتند، اما تنها برای اصلاح امور جامعه اسلامی و سامان بخشیدن به نابسامانی های اخلاقی و سیاسی و اقتصادی و ادرای، آستین همت بالا زدند.ولی از آن جا که اصلاحات اجتماعی بدون اصلاحات اقتصادی غیرممکن است، حضرت در نخستین روزهای خلافت خویش، طرح «اصلاحات اقتصادی » خود را آغاز کردند.
موانع اساسی سامان دهی اقتصادی در حکومت علوی
مهم ترین مانع در برابر حضرت علی علیه السلام برای سامان دهی به امور معیشتی جامعه، دو چیز بود:
الف.مخالفت با سیره خلیفه اول و دوم;
ب.مقابله با خواسته های بی جای چهره های سرشناس و اصحاب متنفذ.
مردم سال ها با بدعت ها و سنت های غلط خلفا، به خصوص دو خلیفه اول و دوم خو گرفته بودند و گمان می کردند آنچه آن دو بنا نهاده اند همانند سنت رسول خدا صلی الله علیه وآله واجب الاتباع است، در حالی که علی علیه السلام اساس انحراف جامعه اسلامی را در استمرار سنت های غلط آن ها می دیدند.
علاوه بر این، عده زیادی از اصحاب نامدار پیامبر صلی الله علیه وآله و حتی دوستان و نزدیکان و اقوام امیرالمؤمنین علیه السلام طی دوران خلفا، به تدریج، جذب مظاهر دلفریب دنیا و مبتلا به استحاله فرهنگی شده و تحت تاثیر فرهنگ جاهلی قرار گرفته بودند; به مال اندوزی و آسایش و رفاه حرص داشتند و از علی علیه السلام توقعات نابجایی داشتند که پاسخ به آن ها حرکت اصلاحات علوی را بکلی متوقف می ساخت.
از این رو، حضرت از ابتدای کار، با بیعت کنندگان اتمام حجت نمودند و یاست خویش را در برابر سنت خلفای سلف و عناصر متوقع چنین بیان نمودند:
«آگاه باشید! اگر دعوت شما را اجابت کنم، طبق علم خویش رفتار خواهم کرد و به حرف این و آن و ملامت ملامتگران گوش نخواهم داد» . (2)
یعنی: نه سیره خلفا را حجت می دانم و طبق آن مشی می کنم و نه سرزنش های دوستان و آشنایان جلودار من است.حضرت با این جملات، که در بحبوحه رویکرد جامعه به آن بزرگوار ایراد گردید، امید هرگونه تساهل و تسامح را در دل های فرصت طلبان به نومیدی مبدل ساختند و راه گله و اعتراض فردای آنان را مسدود نمودند.
الف - سیاست های اصولی حضرت علی علیه السلام
شاید کسانی گمان کنند عامل اساسی نابسمانی های اقتصادی و تنگ دستی مسلمانان در دوران خلافت عثمان، که منجر به طغیان عمومی علیه او گردید، مساله کمبود درآمد ملی و تولید ثروت بود; اگر جامعه اسلامی از منبع غنی ثروت برخوردار بود، هرگز مشکلی به نام «مشکل اقتصادی » رخ نمی داد، ولی چنین گمانی باطل است; زیرا در دوران خلفا، به خصوص خلیفه دوم و سوم، روز به روز بر درآمد ملی افزوده می شد; در سایه فتوحات سرزمین های عراق و ایران و شام و مصر، غنایم فراوانی نصیب رزمندگان اسلام گردید، به طوری که در جنگ زالق به هر رزمنده در یک لشکر هشت هزار نفری از اموال غنیمتی، چهار هزار درهم رسید (3) و یا در جنگ نهاوند، سهم هر سواره نظام از غنایم جنگی، شش هزار درهم شد. (4)
علاوه بر این، پس از هر فتحی، ثروت های کلانی تحت عنوان «جزیه » یا «خراج » و «خمس غنایم » وارد مدینه می شد و در میان اصحاب تقسیم می گردید، به طوری که درآمد سالیانه بیت المال از سرزمین های فتح شده عراق به یکصد و بیست میلیون درهم می رسید (5) و عایدات فتوحات مصر چهل میلیون درهم (6) و عایدات شام هفده میلیون درهم بود. (7)
این در حالی بود که در آن روزگار اگر کسی دویست درهم درآمد داشت، ی توانست یک زندگی ساده و به دور از فقر ترتیب دهد. (8)
بنابراین، مشکل اساسی اقتصادی جامعه، مساله کمبود تولید درآمد نبود; همه نابسامانی ها از نحوه توزیع ثروت و تقسیم درآمد ناشی از فتوحات سرچشمه می گرفت.از این رو، علی علیه السلام در دوران خلافتش، برای حل معضلات اقتصادی به دنبال افزایش تولید نرفتند، بلکه تمام هم خود را بر توزیع عادلانه بیت المال و تقسیم منصفانه درآمد ملی مصروف داشتند.
برای دست یابی به سیاست های اصولی و اهداف کلی حاکم بر برنامه های اقتصادی امام علی علیه السلام، راهی جز مراجعه به سخنان آن بزرگوار و مطالعه سیره عملی و راهکارهای اجرایی ایشان وجود ندارد.با توجه به گفتار و دقت در رفتار اقتصادی آن حضرت، اصول ذیل را می توان به عنوان اهداف غایی و مقاصد نهایی آن بزرگوار مطرح نمود:
1- رفع تبعیض: اولین سیاست اصولی حضرت از بین بردن امتیازهای ناروا و ظالمانه ای بود که در سایه بنیان گذاری سنت های غلط و حساب نشده خلفا در سال های گذشته شکل گرفت، و به تدریج، از حد تعیین شده در دفاتر و دواوین تجاوز نموده و به صورت سلیقه ای درآمده و موجب تاراج بیت المال و شکاف روزافزون طبقاتی گردیده بود.امام علیه السلام برای لغو این امتیازات، سخت پافشاری نمودند، به گونه ای که بسیاری از دوستان و نزدیکان خویش و سران اصحاب پیامبر صلی الله علیه وآله را به همین دلیل از دست دادند; در پاسخ معترضان می فرمودند: «من در کتاب خدا برای فرزندان اسماعیل [یعنی اعراب ] فضیلتی بر فرزندان اسحاق [یعنی غیر عرب ] ندیده ام » . (9)
«در منطق اسلام، برتری انسان ها بر یکدیگر تنها به تقوا و عمل صالح است، نه چیزی دیگر» . (10)
2- رفع فقر: دومین هدف بنیادین و مقصود اساسی امام علیه السلام از اصلاح امور معیشتی جامعه اسلامی، رفع فقر و تنگ دستی از کسانی بود که به دلیل بی عدالتی های گذشته، گرفتار تهی دستی ناخواسته شده بودند.در آن روزگار، میزان درآمد مسلمانان به دلیل فتوحات پی در پی و به دست آوردن غنایم هنگفت، فراوان شده بود، چنان که دارالخلافه مشکلی به نام کمبود تولید درآمد نداشت، بلکه همه مصایب از توزیع ظالمانه و بی حساب درآمدهای سرشار حکومت نشات می گرفت.
حضرت در خطبه شقشقیه، به صراحت به این موضوع اشاره کرده، آن را به عنوان یکی از مهم ترین علل پذیرش خلافت مطرح می نمایند:
«اگر نبود پیمانی که خداوند از علمای امت گرفته، که در برابر پرخوری ظالمان و گرسنگی مظلومان سکوت نکنند، من افسار شتر خلافت را رها می ساختم » . (11)
ب - اولیت های اجرایی امیر المؤمنین علیه السلام
حضرت برای دست یابی به اهداف اصولی طرح خویش، روش ها و شیوه های گوناگون و ظریفی به کار می گرفتند که برخی از آن ها به طور مستقیم و برخی دیگر به طور غیرمستقیم در عدالت اقتصادی و رفع تبعیض و فقرزدایی نقش داشت.اموری همچون عزل کارگزاران غیرصالح و منصوب کردن مدیران عدالت خواه و صالح از اقداماتی به حساب می آید که به طور غیرمستقیم، موجب توزیع عادلانه ثروت در جامعه می شد; چرا که کارگزار حریص و دنیازده و زیاده خواه هرگز به توزیع مساوی بیت المال تن نخواهد داد.
اما در میان اقدامات و راهکارهای برگزیده حضرت، دو اقدام ذیل به طور مستقیم و با هدف اصلی رفع اختلاف طبقاتی و فقرزدایی جامعه صورت پذیرفت و در اولویت نخست طرح سامان دهی حضرت قرار داشت که به طور مشخص بدان ها پرداخته و به واکشن یاران حضرت در قبال آن اشاره می شود:
1- توزیع مساوی درآمد بیت المال: از عصر رسول خدا صلی الله علیه وآله تا سال پانزدهم هجری، غنایم جنگی و عایدات فتوحات و اساسا اموال بیت المال در میان همه اصحاب به طور مساوی تقسیم می شد; یعنی سهم هر رزمنده سواره نظام برابر سایر نیروهای سواره و سهمیه هر رزمنده پیاده نظام مساوی سایر پیادگان بود و جزیه و خراج نیز به صورت مساوی تقسیم می شد.اما از سال پانزدهم هجری، این شیوه توسط خلیفه دوم تغییر کرد و بیت المال بر اساس سوابق افراد در جنگ های صدر اسلام و یا سبقت در ایمان و مانند آن تقسیم شد; مثلا، به کسانی که در جنگ بدر شرکت کرده بودند، سهم افزون تری نسبت به سایر رزمندگان جنگ های صدر اسلام اختصاص دادند و برای کسانی که در غزوات پس از بدر تا صلح حدیبیه حضور یافتند، چهار هزار درهم مقرر کردند (12) و در میان بدریان نیز مهاجران بیش از انصار سهم دریافت کردند (13) و یا برای هر یک از زنان پیامبر صلی الله علیه وآله ده هزار درهم در نظر گرفته شد و در میان آن ها، برای عایشه دو هزار درهم بیش تر مقرر کردند. (14)
استمرار این شیوه به تدریج، جامعه را به دو طبقه فقیر و غنی تقسیم کرد و روز به روز بر محرومیت تهی دستان افزود.
اما امیرالمؤمنین علی علیه السلام در زمینه تحقق سیاست های اصولی خود، در نخستین روزهای خلافت، در برابر این سنت غلط خلفا ایستادگی کردند و تا پایان عمر، هیچ گاه دست از مخالفت با آن برنداشتند.این در حالی بود که بسیاری از شخصیت های سیاسی و اجتماعی و حتی مکتبی آن عصر با این اقدام حضرت مخالف بودند و حتی به جنگ با آن بزرگوار پرداختند، ولی حضرت هرگز حاضر نشدند دست از تقسیم مساوی بیت المال بردارند.
وقتی زمان تقسیم بیت المال رسید، حضرت به عمار و عبیدالله بن ابی رافع و اباالهیثم بن التیهان دستور دادند فئ (غنایم و خراج و یا جزیه) را به طور مساوی میان مسلمانان تقسیم کنند; فرمودند: اعدلوا فیه و لاتفصلوا احدا علی احد;
«در تقسیم آن ها، مساوی برخورد کنید و هیچ کس را بر دیگری ترجیح ندهید.» آن ها نیز قیمت مجموع اموال را ارزیابی کردند; سهم هر نفر سه دینار می شد.به همه به طور مساوی سه دینار می دادند تا این که نوبت به طلحه و زبیر رسید.آن ها در حالی که هر یک همراه پسر خود برای گرفتن سهم خویش آمده بودند به صورت غیرمنتظره ای مشاهده کردند مقسمان به آنان نیز مانند سایران سه دینار دادند.به اعتراض گفتند: عمر این گونه به ما حقوق نمی داد; این کار، کار شماست یا دستور رئیستان؟
آن ها گفتند: کار ما نیست، امیرالمؤمنین علیه السلام به ما چنین دستوری داده است.
آن گاه نزد حضرت علی علیه السلام رفتند و حضرت را در حالی که زیر آفتاب مشغول رسیدگی به اموال بودند، یافتند.گفتند: نظر شما چیست، آیا مایلید برویم سایه؟
حضرت پذیرفتند.سپس گفتند: نزد عمالت رفتیم تا سهمیه مان را از این [فئ] بگیریم. آن ها به هر یک از ما به اندازه سایر مردم دادند.
حضرت فرمودند: مگر چه انتظاری داشتید؟
گفتند: عمر این گونه به ما نمی بخشید!
این همان مشکلی بود که حضرت آن را از قبل پیش بینی کرده و هنگام بیعت، با آنان اتمام حجت نموده بودند که مطابق علم خود عمل خواهند کرد، نه فتوای دیگران. اما در این جا برای مجاب کردن آن ها به اتمام حجت خویش اشاره نکردند، سیره رسول خدا صلی الله علیه وآله را به آن ها گوشزد کردند و فرمودند: فما کان رسول الله صلی الله علیه وآله یعطیکما;
«رسول خدا صلی الله علیه وآله به چه روشی به شما عطا می دادند؟» آن ها، که بهتر از هر کسی می دانستند رسول خدا صلی الله علیه وآله فئ را به طور مساوی تقسیم می کردند، از پاسخ دادن به علی علیه السلام عاجز مانده، سکوت کردند.حضرت از فرصت استفاده نموده، فرمودند: الیس کان رسول الله صلی الله علیه وآله تقسیم بالسویه بین المسلمین;
«مگر نه این است که رسول خدا صلی الله علیه وآله بیت المال را به طور مساوی میان مسلمانان تقسیم می کرد؟» گفتند: بلی.
فرمودند: افسنة رسول الله صلی الله علیه وآله اولی بالاتباع ام سنة عمر؟ «آیا پیروی از سنت رسول خدا صلی الله علیه وآله شایسته تر است یا پیروی از سنت عمر؟» گفتند: سنت رسول خدا صلی الله علیه وآله، ولی یا امیرالمؤمنین، ما افراد باسابقه و منشا اثر و از مقربان [پیامبر صلی الله علیه وآله] بوده ایم.اگر امکان دارد که ما را با سایر مردم برابر قرار ندهی، برابر نکن.
حضرت فرمودند: سابقتکما اسبق ام سابقتی؟ «سابقه شما بیش تر است یا سابقه من » ؟
گفتند: سابقه شما.
فرمودند: فقرابتکما اقرب ام قرابتی؟ «نزدیکی شما [به رسول خدا صلی الله علیه وآله ] بیش تر بود یا نزدیکی من؟» گفتند: نزدیکی شما.
فرمودند: فغنائکم اعظم ام غنائی؟ خدمات شما بیش تر بوده است یا خدمات من؟» گفتند: خیر، خدمات شما بزرگ تر بوده، یا امیرالمؤمنین.
فرمودند: فوالله ما انا و اجیری هذا و اومی بیده الی الاجیر الذی بین یدیه - فی هذا المال الا بمنزلة واحدة; «قسم به خدا، نسبت من و این اجیرم - با دست به کارگری که پیش روی شان بوده اشاره کردند - به این مال یکسان است!» (15)
ولی آن ها با همه این توضیحات متقن حضرت، نتوانستند بر حرص و زیاده خواهی و برتری طلبی خود غلبه کنند.به همین دلیل، پس از اندک زمانی پرچم مخالفت با آن حضرت را برافراشتند و به مقابله رودرو با آن بزرگوار درآمدند.پیام گفتمان طلحه و زبیر در این گفت وگو آن است که اولا، انسان ممکن است سالیان متمادی در جبهه حق شمشیر زده و تا پای جان و تا سر حد شهادت پیش رفته باشد، ولی پس از مدتی، در فصل جدیدی از زندگانی خویش برای کسب امتیاز باطل پافشاری کند و حتی از سوابق درخشان و مجاهدت های گذشته خویش در راه حق برای زیاده طلبی ها استفاده کند.
ثانیا، هیچ بعید نیست در دوران جوانی، هنگامی که وجدان بیداری دارد، شخصیتی متعالی و انسانی برگزیده را امام و الگوی زندگی خود قرار دهد، جوانی اش را در راه اطاعت از فرمان او به پایان برساند، اما در سنین میان سالی و پیری، در چند قدمی قبر و قیامت به دلیل دل دادگی به دنیا سنت هر انسان منحرف و کم مایه ای را واجب الاتباع بداند.
علاوه بر این، گفت وگوی مزبور نشان می دهد که جامعه اسلامی پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله چنان استحاله گردیده که قداست و حرمت رسول خدا صلی الله علیه وآله در آن به فراموشی سپرده شده بود، چنان که شخصیت هایی همچون طلحه و زبیر در برابر بزرگ مردی مانند علی بن ابی طالب علیه السلام رفتار عمر را بر رفتار پیامبر صلی الله علیه وآله ترجیح می دادند.
معترضان به تقسیم مساوی بیت المال فقط طلحه و زبیر نبودند، بلکه هر روز بر تعدادشان افزوده می شد.دوست و دشمن، دور و نزدیک از علی علیه السلام درخواست کردند این شیوه را کنار بگذارد; چرا که سالیان متمادی مردم مدینه با حقوق های بالای دیوان عمر امرار معاش کرده، بر اساس آن، امور جدیدی را به عنوان نیاز لازم و ضروری زندگی خویش مطرح ساخته و بدین سان، دست یابی به آن ها را هدف زندگی خویش قرار داده بودند.بدین روی، وقتی حضرت سیاست تقسیم بالسویه را در پیش گرفتند مبالغ دریافتی بسیاری از اصحاب باسابقه پایین آمد و این تمام رؤیاها و تصمیم ها و برنامه ریزی های زندگی مادیشان را در هم ریخت.از این رو، دوست و دشمن و دور و نزدیک زبان به اعتراض گشودند.علاوه بر این، بسیاری گمان می کردند علی علیه السلام با این کار، شان آنان را پایین آورده و آن ها را با بردگان سیاه و عجم های غربتی برابر ساخته است.
عقیل برادر علی علیه السلام می گفت: «آیا شما مرا با سیاهان مدینه یکسان قرار می دهی؟» حضرت با ناراحتی فرمودند: «بنشین، خدا رحمتت کند! کسی غیر از تو نبود که حرف بزند؟ ! برتری تو بر آن ها چیست؟ غیر از سبقت در ایمان و تقوا چیز دیگری است؟ !» (16)
خواهرشان، ام هانی، نیز از این که حضرت به وی و کنیز عجمی اش به طور مساوی بیست درهم دادند، ناراحت شد و از ایشان سهم بیش تری طلبید، ولی آن بزرگوار نپذیرفتند. (17)
غیر از اینان اشخاصی همچون عبدالله بن عمر و پسر ابوبکر و سعد بن ابی وقاص و عده زیادی از مهاجران نیز از آن حضرت سهم بیش تری طلبیدند، و آن بزرگوار را به سبب گزینش سیاست تساوی تحت فشار قرار دادند.خطبه های متعددی که در کتب تاریخ و حدیث درباره تقسیم بالسویه بیت المال نقل گردیده بهترین گواه بر کثرت اعتراض اصحاب حضرت به این سیاست است.
گاهی به زبان نصیحت و موعظه سعی کردند محبت و حرص به دنیا را از دل هایشان بیرون کنند.استدلال مهم حضرت در رد منتقدان این بود که می فرمودند:
«من قرآن را مطالعه کرده ام، ولی از اول تا آخرش برتری و فضیلتی برای فرزندان اسماعیل - یعنی اعراب مکه - بر فرزندان اسحاق نیافته ام » . (18)
امام علیه السلام ملاک برتری انسان ها را اموری همچون سبقت در ایمان و تقوا می دانستند که پاداش آن در سرای دیگری داده می شود، نه این دنیا.در تقسیم فئ و غنایم نیز هر کسی اسلام را پذیرفته بود سهیم می دانستند و می فرمودند:
«اگاه باشید! هر که رو به قبله ما بایستد و قربانی و ذبیحه ما را بخورد و گواهی دهد خدایی جز خدای یکتا نیست و محمد بنده و فرستاده اوست، ما احکام قرآن را بر او جاری کرده، تقسیمی های [حکومت] اسلامی را به او خواهیم داد.احدی بر دیگری فضیلتی ندارد، مگر به تقوای الهی و اطاعت از او...
اما در مورد این فئ، هیچ کس در بهره برداری از آن بر دیگری اولویتی ندارد.آنچه خداوند عزوجل از عطیه اش نصیب مسلمانان کرده مال خداست و شما بندگان خدا و تسلیم خدایید و این کتاب الهی است که ما بدان اقرار کرده و بر آن شاهد بوده ایم و در برابرش تسلیم شده ایم; و هنوز پیمانی که با پیامبرمان بسته ایم پیش رویمان است. پس تسلیم شوید خداوند رحمتتان کند.هر که به این راضی نشد، برود هر چه خواست انجام بدهد; چون کسی که بر اساس اطاعت خدا عمل می کند و به حکم الهی حکم می نماید، ترس و وحشتی ندارد. «آنان کسانی هستند که نه خوفی بر آن هاست و نه محزون می شوند» . (19)
از دیدگاه امیرالمؤمنین علیه السلام، به عنوان ولی خدا و جانشین منتخب رسول او صلی الله علیه وآله، درامد حکومت اسلامی از آن خداست.از این رو، حتی حاکم اسلامی نیز حق ندارد آن را بدون حساب به اطرافیان خود ببخشد، بلکه باید در میان بندگان مؤمن خدا - یعنی مسلمانان - به عنوان عیال الله به تساوی تقسیم شود.
در اواخر دوران حکومت علی علیه السلام، یاران آن حضرت به دلیل سخت گیری های آن بزرگوار در تقسیم بیت المال، یکی پس از دیگری از ایشان جدا شدند; برخی به معاویه و برخی دیگر به گوشه خانه هایشان خزیدند و دنبال زندگی شخصی خود رفتند، برخی از دوستان حضرت نیز از این وضع ناراحت بودند.بدین روی، پس از تامل و چاره جویی، از حضرت خواستند قدری تسامح به خرج دهد و به قریش و اشراف عرب بیش از غیرعرب و موالی حقوق بپردازد تا قدری اوضاع حکومت سامان پیدا کند، سپس مطابق گذشته رفتار کند.حضرت در پاسخ آن ها فرمودند:
«آیا به من می گویید پیروزی را با ظلم بر کسانی که به ولایت و حکومت بر آن ها برگزیده شده ام، به دست آورم؟ ! والله، تا عمر دارم و شب و روز برقرار است و ستارگان آسمان در پی یکدیگر طلوع و غروب می کنند، چنین نخواهم کرد! اگر آن مال از آن من هم بود، در میانشان به صورت مساوی تقسیم می کردم، چه رسد به این که آن، مال خداست » . (20)
این جملات صریحا می فهماند که از نظر علی بن ابی طالب علیه السلام، جلب ضایت خواص با اعطای امتیازات ویژه از بیت المال به آن ها خیانت به توده مردم مسلمان و ستم در حق سایر اقشار مملکت است.جایگاه یک مسؤول در نظام اسلامی چنان حساس است که حتی هنگام انفاق اموال شخصی خود به دیگران نیز باید همه را به یک چشم بنگرد و اموالش را یکسان و عادلانه انفاق کند.
2- مصادره ثروت های بادآورده: امیرالمؤمنین علیه السلام تنها اصلاح روش های توزیع گذشته را برای سامان دهی اقتصادی آینده کافی نمی دانستند، بلکه معتقد بودند ثروت هایی که در دوران عثمان بناحق به این و آن بخشیده شده، باید به خزانه بیت المال بازگردد.
همان گونه که اشاره شد، عثمان مبالغ هنگفتی از اموال عمومی را به افراد خاندان و دوستان و آشنایان خود می بخشید و از این طریق، با جلب رضایت آنان، پایه های حکومت خود را محکم می کرد; زمین های زیادی از بیت المال را غیرعادلانه بین افراد خاصی تقسیم می نمود و گاهی خمس غنایم برخی از فتوحات را یکجا به یکی از بستگانش می بخشید.حضرت علی علیه السلام به محض تصدی خلافت، تمام زمین هایی را که عثمان به این و آن واگذار نموده بود، مال خدا خواندند و دستور بازگرداندن آن ها را به بیت المال صادر نمودند.متن حکم صادره به چند صورت مشابه در منابع تاریخی آمده است:
«الا و ان کل قطیعة اقطعها عثمان من مال الله مردود علی بیت مال المسلمین، فان الحق قدیم لایبطله شی ء، ولو وجدته تفرق فی البلدان لرددته، فان فی الحق سعة و من ضاق عنه الحق فالجور عنه اضیق » ; (21) آگاه باشید! هر قطعه زمینی که عثمان از مال خدا به کسی هدیه کرده، به بیت المال مسلمانان عودت داده خواهد شد.چیزی نمی تواند حکم حقی را که سالیان متمادی اجرا نشده است، به حکم باطل تبدیل کند.اگر آن مال در شهرها پخش شده باشد، آن را [به خزانه بیت المال] باز می گردانم; زیرا احقاق حق موجب گشایش می شود و هر کس تحمل اجرای حق را نداشته باشد، تحمل ظلم برایش دشوارتر خواهد بود.
در نهج البلاغه، جمله دیگری درباره مصادره اقطاعات عثمان نقل گردیده که جدیت و اهتمام حضرت را بر این مهم می نماید:
«والله لو وجدته قد تزوج به النساء و ملک به الاماء لرددته فان فی العدل سعة، و من ضاق علیه العدل فالجور علیه اضیق » ; (22) قسم به خدا اگر با آن اموال شان زنانی را کابین بسته و یا کنیزانی خریده باشند، آن را بازپس خواهم گرفت; زیرا عدالت مایه گشایش است و آن که عدالت برایش گران آید، تحمل ظلم برایش گران تر خواهد بود.
در پی اعلان این سیاست توسط امیرالمؤمنین علیه السلام، بسیاری از سران بنی امیه، که از قبل عثمان صاحب آلاف و الوفی شده بودند، به تب و تاب افتادند; ابتدا از حضرت خواستند اموالشان را مصادره نکند، ولی مخالفت شدید و برخورد تند حضرت آن ها را از نفوذ در شخصیت آن بزرگوار و متزلزل کردن اراده ایشان نومید ساخت.بدین روی، برخی از قلمرو حضرت گریختند و به معاویه پیوستند و برخی دیگر در قلمرو حاکمیت آن بزرگوار باقی ماندند و به کارشکنی و فتنه گری پرداختند.برای نمونه، به یک سند بر جای مانده در این مورد اشاره می شود:
در همان روزهای نخست خلافت امیرالمؤمنین، مروان بن حکم و سعید بن عاص و ولید بن عقبة بن ابی معیط، سه تن از سران بنی امیه، که در دوران عثمان بیت المال مسلمانان را تاراج کرده بودند، نزد حضرت آمدند و بیعت خود را مشروط به خودداری امیرالمؤمنین از مصادره اموالشان کردند; گفتند: ما بیعت می کنیم، اما به شرط آن که آنچه را اندوخته ایم از ما نستانی و از آنچه در دست ماست صرف نظر کنی.
حضرت طبق مبنای بر حق خود، که اموال عمومی مسلمانان را مال خدا می دانستند، در پاسخشان فرمودند: اما در مورد مصادره نکردن اندوخته هایتان، من وظیفه ندارم حق خداوند متعال را باز نستانم.درباره بخشیدن آنچه به دستتان افتاده نیز اجرای عدالت در مورد چیزی که مال خدا و مسلمانان است، موجب گشایش و راحتی شما خواهد شد» (23)
امیرالمؤمنین علیه السلام می دانستند که افرادی همچون ولید و سعید و مروان عناصر شروری هستند و هیچ بعید نیست که به خاطر عصبانیت از حضرت، برای حکومت مشکل درست کنند، اما هرگز این توجیهات ایشان را وادار به مسامحه و مصالحه نکرد; حتی یک قدم نیز عقب ننشستند و هیچ گونه ملاحظه و مماشاتی را، حتی در گفتار عادی روا ندانستند; در همان مجلس، در پایان سخن خود، خطاب به آن ها فرمودند: «اگر [ناراحتید ] برگردید به منزلگاه اصلی تان; [یعنی نزد معاویه]» . (24)
شاید فلسفه صلابت علی علیه السلام، در مصادره ثروت های بادآورده این باشد که کسانی که به حرام خواری عادت کرده اند و به زیاده خواهی خو گرفته اند، اگر در حکومت اسلامی به شدت بازخواست نشوند و به کیفر اعمالشان نرسند، هرگز حرصشان فرو نخواهد نشست و دست از چپاول اموال عمومی برنخواهند داشت و روز به روز خود و سایر بخش های سالم و دستگاه های مالی جامعه را به سوی فساد مالی و دزدی و دست اندازی در بیت المال سوق خواهند داد.
از فراز پایانی سخن امیرالمؤمنین علیه السلام به دست می آید که آن بزرگوار معتقد بودند نه تنها اقشار ضعیف و محروم جامعه، بلکه اقشار متمول و سرمایه دار اجتماع نیز در پرتو عدالت اجتماعی از آسایش و رفاه ویژه ای برخوردار خواهند شد که هرگز در سایه جفاکاری های اقتصادی بدان نخواهند رسید; چرا که اولا، چپاول و دزدی اموال توده محروم جامعه موجب بغض و کینه آنان نسبت به صاحبان اموال نامشروع شده، امنیت و آسایش آن ها را سلب خواهد کرد.علاوه بر این، همان گونه که یک دانش آموز زحمتکش و صادق از قبولی خویش در امتحان پایان سال بیش از یک دانشجوی متقلب لذت می برد، ثروتی که از راه مشروع کسب گردیده باشد نیز بیش از ثروت نامشروع لذت آفرین و آرام بخش خواهد بود.از این رو، حضرت به صاحبان ثروت های بادآورده می فرمودند:
«هر کس تاب اجرای حق را نداشته باشد، جریان باطل بر او بی تاب کننده تر خواهد بود» . (25)
خطاب به ولید و دوستانش نیز می فرمودند: «[گمان نکنید تنها از راه ظلم و تصاحب اموال عمومی می توان به رفاه رسید، خیر] عدل نیز موجب آسایش و گشایش زندگی تان خواهد شد» . (26)
نتیجه گیری
در پایان، می توان گفت: از طرح سامان دهی اقتصادی علی بن ابی طالب علیه السلام نتایج ذیل به دست می آید; نتایجی که می توان از آن به عنوان درس عبرت و چراغ هدایت حل معضلات اقتصادی جامعه کنونی مان بهره گرفت:
1.در اندیشه علی بن ابی طالب علیه السلام عدالت شرط لازم و ضروری توسعه اقتصادی جامعه است، چنان که بدون عدالت هرگز با افزایش تولید درامد، نمی توان رفاه همگانی را به ارمغان آورد، بلکه پس از مدتی، جامعه به بن بست خواهد رسید.
2.عدالت اقتصادی به قدری اهمیت دارد که گاه حاکم اسلامی باید افزایش تولید جامعه را فدای برقراری عدالت و توزیع عادلانه درامد موجود کند.
3.توزیع نابرابر بیت المال موجب رفاه مادی قشری خاص و محرومیت سایر اقشار جامعه خواهد شد، ولی توزیع عادلانه آن موجب آسایش و رفاه نسبی تمام اقشار خواهد گردید.
4.نابسامانی های منتج از سیاست های غلط تقسیم درامد در گذشته، تنها با کنار نهادن شیوه گذشته سامان نمی یابد، بلکه باید در کنار آن، اموالی که بناحق از حساب عمومی برداشته شده و به جیب افرادی خاص ریخته شده، بازگردانده شود.
5.ملاک مصادره ثروت های بادآورده انباشت آن از طریق غیرقانونی نیست; معیار اساسی، ناحق و غیرمشروع بودن آن است.از این رو، اگر حاکمی همچون عثمان هم بناحق اموال مسمانان را به دیگران ببخشد، در عین قانونی بودن، باید مصادره شود.
6.ترس از مخالفت صاحبان ثروت و ملامت و سرزنش آنان نباید حکومت اسلامی را از مصادره اموال زیاده خواهان باز دارد، گرچه به جنگی مثل جنگ جمل بینجامد.
7.همه مسلمانان جامعه اسلامی در بهره مندی از درامد ملی حکومت برابرند و هیچ امتیازی برای مردم یک شهر نسبت به شهر دیگر وجود ندارد، حتی تدین و تعهد بالای افراد در حکومت اسلامی ابزاری برای کسب امتیاز مادی افزون تر به حساب نمی آید.
پی نوشت ها:
1 و 2- نهج البلاغه، خطبه 92
3- احمد بن یحیی بلاذری، فتوح البلدان، قم، نشر ارومیه، 1404 ق، ص 386
4- محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1408 ق، ج 2، ص 528
5- ماوردی، الاحکام السلطانیة، تحقیق حامد الفقی، چ دوم، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، 1406 ق، ج 1، ص 185
6 و 7- بلاذری، پیشین، ص 217/ص 197
8- شمس الدین سرخسی، کتاب المبسوط، ج دوم، بیروت، دارالمعرفة، مجلد دوم، ج 3، ص 14
9- ر.ک.به: محمدباقر محمودی، نهج السعادة فی مستدرک نهج البلاغه، بیروت، مؤسسة المحمودی، ج 1، ص 225
10- ر.ک.به: محمد بن محمد شیخ مفید، الاختصاص، تحقیق علی اکبر غفاری، چاپ پنجم، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، 1416 ق، ص 151
11- نهج البلاغه، خطبه 3
12- ر.ک.به: طبری، پیشین، ج 2، ص 452، حوادث سال 15 ه
13- قاسم ابوعبید، کتاب الاموال، تحقیق محمد خلیل هراس، بیروت، دارالفکر، 1408 ق، ص 287
14- طبری، پیشین، ج 2، ص 452
15- محمدباقر محمودی، پیشین، ج 1، ص 240 و 241 به نقل از: دعائم الاسلام، باب «قسمة الغنائم » من کتاب الجهاد، ح اول، ج 1، ص 384/ر.ک.به: محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، چاپ سوم، بیروت، دارالحیاء التراث، 1403 ق، ج 41، ص 116 و 117
16- شیخ مفید، پیشین، ص 151
17 و 18- محمدباقر محمودی، پیشین، ج 1، ص 224 و 225
19- حسن ابن شعبه حرانی، تحف العقول، تصحیح علی اکبر غفاری، چاپ ششم، تهران، کتابچی، 1367 ش، ص 180 و 181
20- نهج البلاغه، خطبه 126/محمدباقر محمودی، پیشین، ج 2، ص 450 تا 452
21- علی بن الحسین مسعودی، اثبات الوصیة للامام علی بن ابی طالب، چاپ دوم، بیروت، دارالاضواء، 1409 ق، ص 158
22- نهج البلاغه، خطبه 15
23 و 24- یعقوبی، تاریخ طبری، قم، شریف رضی، 1414 ق، ج 2، ص 178 و 179
25- مسعودی، پیشین
26- یعقوبی، پیشین
