ابوعبداللّه محمد بن حسّان، محدّث و مفسّر شیعی و از اصحاب امام هادی علیه السلام . از ولادت و وفات او آگاهی نداریم، اما چون از اصحاب امام هادی علیه السلام (م 254 ق) بوده است، وفات او حدود 255 ه. تخمین زده می شود. درباره زندگی او تنها از لقب «رازی» و نیز از کسانی که از او روایت کرده اند، می توان نتیجه گرفت که وی در «ری» و «قم» پرورش یافته و در همان جا به نقل حدیث پرداخته است. از نظر رجالی، طبقه او قبل از طبقه سعد بن عبداللّه اشعری قمی (م 301 ق)، عبداللّه بن جعفر حمیری قمی (م. ب. 297 ق) و احمد بن ادریس قمی (م 306 ق) است. بنابراین، وی را می توان از مشایخ نام بردگان به شمار آورد. وی در نگاه رجال شناسان، به طور کامل توثیق نشده، از این رو، نجاشی در رجال خود گفته است: «احادیث او خوب و بد دارند، و بیشتر از راویان ضعیف نقل حدیث می کند.» علاّمه حلّی نام او را در قسم دوم رجال خود (که مخصوص راویان ضعیف است) ذکر نموده. ابن غضائری نیز ضمن اینکه وی را به شدت تضعیف کرده، کنیه او را «ابوجعفر» قرار داده است. استادان روایی او محمّد بن زید رزامی (خادم امام رضا علیه السلام )، ابوعمران موسی بن رنجویه ارمنی (فردی ضعیف الروایه)، محمّد بن علی صیرفی و فیهس بن فتح بن یزید جرجانی هستند. از جمله کسانی که از وی روایت کرده اند محمّد بن یحیی قمی، احمد بن ادریس قمی، حسن بن متیل و محمّد بن حسن صفّار هستند.
از تألیفات مهم او ثواب القرآن است که همچون روش مفسّران عصر خویش، شیوه روایی دارد. همچنین تفسیر دیگری به نام ثواب انا انزلناه دارد که بر اساس روایاتی از اهل بیت علیهم السلام فضیلت این سوره معرفی شده است. از آثار دیگر او می توان کتاب العقاب، ثواب الاعمال و کتاب الشیخ و الشیخة را نام برد. از تألیفات او اکنون هیچ اثری در دست نیست.
