او در سال 217 درگذشت،محضر سه امام. (امام کاظم و امام رضا و امام جواد را-که بر همه شان درود خدا باد-) درک کرد،و جزو دانشمندان مشهور و بزرگان یاران ائمه ی اطهار (ع) بود،و روایات بسیاری پیرامون مسائل مختلف از وی به یادگار مانده است.مقام شامخ او زبانزد شیعه و سنی و مورد اطمینان این هر دو دسته بود،جاحظ که یکی از دانشمندان اهل تسنن است در باره ی او می نویسد:ابن ابی عمیر در همه چیز یگانه ی زمان بود. (59)
فضل بن شاذان می گوید:برخی به حکومت وقت اطلاع دادند ابن ابی عمیر نام عموم شیعیان عراق را می داند،حکومت از او خواست که نام آنان را بگوید،او امتناع کرد،او را برهنه کردند و میان دو درخت خرما آویختند و صد تازیانه به او زدند،و نیز صد هزار درهم ضرر مالی به او رساندند. (60)
ابن بکیر می گوید:ابن ابی عمیر زندانی شد،و در حبس ناراحتی فراوانی به او رسید،و نیز هر چه ثروت داشت از او گرفتند (61) و گویا در خلال همین زندانی شدنها و گرفتاریها بود که کتابهای حدیث او از بین رفت.
شیخ مفید می نویسد:ابن ابی عمیر هفده سال در زندان بود و اموالش از بین رفت،شخصی ده هزار درهم به او بدهکار بود،چون فهمید که ابن ابی عمیر ثروت خود را از دست داده است، خانه ی خود را فروخت و ده هزار درهم ابن ابی عمیر را نزد او برد.
ابن ابی عمیر گفت:این پول را از کجا آوردی؟ارث به تو رسیده یا گنجی یافته یی؟
-خانه ام را فروختم!
-امام صادق به من فرموده است:خانه ی مسکونی مورد لزوم از استثناءهای وام و قرض است، از اینرو با اینکه به این پولها حتی به یک درهمش نیاز دارم،قبول نمی کنم. (62)
