از راویان شیعه و خادم مخصوص امام عسکری علیه السلام ، پسرش، عبداللّه بن ابی غانم است که در امر غیبت حضرت حجّت (عج) برای او تردیدی حاصل گشته بود. در این باره، نامه ای به ناحیه مقدّسه نگاشت و مناقشه او با خواص یاران حضرت شرح داده شد و به خط شریف آن حضرت، جواب رسید. نواده او محمد بن عبداللّه بن ابی غانم، روایاتی درباره غیبت حضرت حجّت (عج) دارد. از تاریخ تولد او اطلاعی در دست نیست، ولی وفات او در سال 260 ه. هم زمان با رحلت امام عسکری علیه السلام یا اندکی پس از آن بوده است. از نام او پیداست که وی اهل قزوین بوده و برای کسب حدیث به عراق سفر کرده. وی در سامرّاء نزد ابومحمد عسکری علیه السلام به خدمت گزاری مشغول شد.
از او روایات اندکی در منابع شیعه به چشم می خورند و احادیث او بیشتر به طور مستقیم از امام حسن عسکری علیه السلام نقل می شوند و گاهی نیز از منهال بن خلیل روایت می کند. وی از شهادت دهندگان به ولادت امام عصر(عج) است. در گزارشی از او آمده است: «امام عسکری علیه السلام دارای فرزندی شد که نام او را «م. ح. م. د» نهاد و در روز سوم، او را بر اصحابش معرفی نمود و سپس فرمود: بعد از من، این مولود صاحب شما و جانشین من است.» از شاگردان روایی او عیسی بن مهران، محمّد بن احمد مدائنی، و محمد بن احمد علوی را می توان نام برد. از او هیچ اثر تألیفی به ثبت نرسیده است
.