سهل بن زیاد آدمی
( ق 3 ) : ضعیف و از اصحاب امام جواد ، امام هادی و امام
حسن عسکری ( ع ) است ( و با امام عسکری( ع ) به سال 255ق ، به توسط محمد بن عبدالحمید عطار مکاتبه داشته است. شیخ طوسی ، یک بار او را جزء ( ثقات ) و یک بار جزء ( ضعفا ) آورده ; ولی دیگر رجالیان ، او را تضعیف می کنند. احمد بن محمد بن عیسی ، به دروغگویی و غالیگری وی شهادت داد و او را از قم اخراج کرد و وی نیز در ری سکونت اختیار کرد. او صاحب کتاب است.
ابوالقاسم عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زیدبن حسن بن علی بن ابی طالب ع ( ق 3 ) : حسن ، عابد ، زاهد ومورد رضایت علمای رجالی و از اصحاب امام هادی و امام حسن عسکری ( ع ) است. او به سبب اعتقادات شیعی ، تحت تعقیب حکومت قرار گرفت و به ری آمد و در سرداب خانه یکی از شیعیان مخفی شد . او در آن سرداب ، روزها را روزه می گرفت و شبها را به عبادت می گذراند و گاهی پنهانی به زیارت مزار یکی از فرزندان امام کاظم ( ع ) می رفت. بعد از مدتی ، خبر اختفای وی به یک یک شیعیان رسید و آن سرداب ، به محفل علمی شیعیان بدل گردید ; اما طولی نکشید که او بیمار شد و از دنیا رحلت کرد. وی کتابهایی نیز نگاشته که از جمله آنهاست : ( خطب امیرالمومنین ( ع ).
علاء بن حسن رازی ( ق 3 ) : حسن است. در کتب رجالی نقل شده که رقعه ای از ناحیه مقدسه از جانب امام عسکری ( ع ) صادر شده که توسط ابوحامد ( که از بزرگان امامیه بوده ) به علاء بن حسن رازی داده شده است. مامقانی می گوید : این مطلب ، گواه آن است که او از امنا و بزرگان شیعه است ; وگرنه ابوحامد رقعه را به وی نمی داده است.
محمد بن یزداد رازی ( ق 3 ) : حسن و از اصحاب امام عسکری ( ع ) بوده و روایات قابل قبولی دارد.
