از جمله پاسخهائی که به پرسش آغازین بحث داده شده، این است که «شکر منعم» انسان را به بررسی و تحقیق وامیدارد. این معنی را با مثال روشن می سازیم:
اگر شما را به یک میهمانی آبرومندانه دعوت کرده و همه گونه وسائل پذیرائی را برای شما فراهم ساخته باشند. ولی چون باتفاق شخص بزرگتری که واسطه این دعوت است باین مهمانی رفته اید، میزبان خود را درست نمی شناسید، شک نیست، که به هنگام ورود در این مجلس دلپذیر نخستین فکر شما این است که میزبان خود را بشناسید و از او تشکر نمائید. ما نیز هنگامیکه باین سفره گسترده آفرینش نگاه میکنیم و انواع نعمتهائی که در اختیار ما قرار دارد چشمان بینا، و گوشهای شنوا، عقل و هوش کافی، نیروهای مختلف جسمانی و روانی، انواع وسائل زندگی و روزیهای پاک و پاکیزه در این سفره پهناور را مشاهده می نمائیم، بی اختیار باین فکر می افتیم که بخشنده این همه نعمتها را بشناسیم و اگر چه نیاز به تشکر ما نداشته باشد، از او تشکر کنیم، و تا اینکار را نکنیم احساس ناراحتی و کمبود داریم و این دلیل دیگری است که ما را به تحقیق و بررسی وادار می کند؛ بنابراین احساس فطری و عقلانی شکر منعم، خود دلیل دیگری است بر لزوم بررسی ادله خداپرستان تا ببینیم آیا اینهمه نعمت؛ منعم و بخشنده ای دارد یا خیر؟
