افق روشن آینده در پرتو درخشش نماز

نماز در هیچ حالی نباید ترک شود . در عین شدت و محنت، در بحبوحه میدان جهاد، در هنگام فراغ و آسایش، و حتی در میان محیط لجن آلودی که انسان با هوس ها و کینه ها و شهوت ها و خود خواهی ها، پیرامون خود پدید آورده است، نماز یک شربت مقوی و شفابخش است، باید آن را با دل و جان خود نوشید و از هر نقطه که در آن واقع شده ایم، یک گام یا یک میدان به بهشت رضوان نزدیک شد .

از این روست که نه حی علی الجهاد و نه حی علی الصوم و نه حی علی الانفاق نگفته اند، ولی در هر روز بارها سروده اند، حی علی الصلاة .

در دوران انقلاب و جنگ تحمیلی، نماز، ما را در حرکتمان مصممتر و نیرومندتر می کرد، و امروز که خطر غفلت و عیش بارگی و آرزوهای حقیر و تنگ نظرانه و عادت ها و روز مرگی ها ما را تهدید می کند، نماز به ما مصونیت می بخشد و بن بست های پنداری را می شکند و راه ما را روشن و افق را درخشان می سازد .

این تنها برگی از کتاب مناقب نماز است، و همین برای به راه انداختن حرکتی جدی تر از گذشته، می تواند انگیزه ای ژرف و کارآمد پدید آورد .

همه باید در این حرکت بزرگ که شایسته است جهاد نامیده شود خود را ملتزم و متعهد بدانند . علمای دین، روشنفکران، هنرمندان، جوانان، پدران و مادران و همسران، دارندگان منبرها و رسانه ها، نویسندگان و پیش از همه، مسؤولان بخش های حکومتی مانند وزارتخانه های آموزش و پرورش، علوم، تحقیقات، فناوری، فرهنگ و ارشاد اسلامی، صدا و سیما، سازمان های تبلیغاتی، مراکز تولید سینمایی، پژوهشگاه ها، مدیرانی که نیروی انسانی کلانی در قبضه امر و نهی آن هایند، مانند نیروهای مسلح، وزارتخانه ها، کارگاه ها، دانشگاه ها و مدارس، وسایل حمل و نقل و غیره و غیره . . . اینان هر یک به گونه ای می توانند و می باید در این حرکت همگانی سهیم گردند و نقش ویژه خود را بگزارند .

این کار با سهل انگاری و کم همتی به سرانجام خود نمی رسد . از برترین شیوه ها و فنی ترین و هنری ترین ابزارها باید بهره گرفته شود .

نمایش نماز جماعت مهجوری، با جمع معدودی، آن هم از فرسودگان بی نشاط، ترویج نماز جماعت نیست . همچنانکه پخش صدای اذان از رسانه های صوت و تصویر، کافی نیست . جوان های ما هزاران صف جماعت پر شور و حال در سراسر کشور تشکیل می دهند، مردم زیادی از آنان که فیلم های سینمایی در گزارش واقعیت های زندگی آنان ساخته می شود، اهل نماز و نیاز و تهجدند، حنجره های بسیاری از روی ایمان و تعبد در هنگام اذان، صدا به این سرود معنوی بلند می کنند، گروه های انبوهی در هنگام نماز از کار روزانه دست کشیده به مسجد روی می آورند، این ها می تواند در ساخت های هنری، چهره زیبا و ترغیب کننده این فریضه نجات بخش را به همه نشان دهد .

در دانشگاه ها و دیگر مراکز انسانی انبوه، مسجد می تواند جایگاه امن و صفا باشد و امام جماعت، غمگساری و راهنمائی و همدلی را در کنار اقامه نماز، در آن مهبط رحمت و هدایت الهی به نماز گزاران هدیه کند .

مجامع دانشجوئی و دانش آموزی در آن صورت، جذابترین مرکز تجمع خود را مسجد، دانشگاه و مدرسه خواهند یافت و پایگاه تقوا، پایگاه فعالیت جوانان خواهد شد .

به مدیران آموزش و پرورش و علوم یادآوری می کنم که سهم مسجدسازی و مسجدپردازی باید در اعتبارات فعالیت های فوق برنامه، در ردیف اول و بیش از سهم دیگر بخش های این سرفصل باشد .

هجرت هفتگی روحانیون مستقر در مراکز نظامی و غیره، به روستاهای همسایه این مراکز از توصیه های پیشین من است که بر آن تاکید می ورزم . همچنین فراهم ساختن فضای مادی و معنوی برای اقامه نماز در بوستان ها و گردشگاه ها و نمایشگاه ها و امثال آن .

امامان محترم جماعت، اگر خود بر اثر کهولت و غیره نمی توانند وظیفه رابطه و انس و راهنمائی را برای نمازگزاران، بویژه جوانان فراهم کنند، در کنار خود فضلای جوان و پر نشاط را به کار گیرند و آنان را در کار با خود شریک سازند .

نمازهای جمعه باید پایگاه جذب و نصیحت و تعلیم باشد . امامان محترم جمعه با کمک برگزار کنندگان مراسم نماز، همه سعی خود را در این جهت مبذول دارند .

خدا را سپاس که محیط عمومی کشور، محیط ذکر و نماز و معنویت است و خدا را سپاس که خیل عظیمی از مردم ما بویژه جوانان با نماز و نیاز، پیوندی روحی و عاطفی و عقلانی دارند . لیکن این همه باید گام های نهائی شمرده نشود و بیش از گذشته تلاش عالمانه و مدبرانه و نازک اندیشانه در این رویکرد به کار رود .

اکنون این سؤال بسیار جدی و مهم برای اینجانب مطرح است، که مسؤولان اجرائی مخاطب این مطالبات تا چه حد به وظیفه خود عمل کرده اند، صدا و سیما، آموزش و پرورش، وزارت علوم و سایر مراکز دانشگاهی، وزارت ارشاد اسلامی، سازمان تبلیغات اسلامی، مراکز تولید سینمائی، نیروهای مسلح، مدیریت حمل و نقل و مدیریت های شهری و دیگران، چه اندازه وظیفه ای را که در این پیام از آنان خواسته شده است به انجام رسانده اند . از ریاست محترم جمهوری و دیگر مسؤولان عالی رتبه به جد انتظار می رود که دست اندرکاران را با این سؤال اساسی مواجه سازند و پاسخ فعال آنان را مطالبه کنند .