بسم الله الرحمن الرحیم
از بیانات آقایان استفاده کردیم. اولاً عید میلاد مسعود امیرالمؤمنین و سیدالمتقین )علیه سلام اللَّه( و همچنین میلاد حضرت جوادالائمه و حضرت هادی و حضرت باقر )علیهم السّلام( را - که از اول رجب تا امروز، این ایام متبرک به این میلادهاست - به همه ی برادران عزیز و آقایان محترم که تشریف دارید، تبریک عرض می کنم.
البته تجلیل از امیرالمؤمنین و ذکر آن برجستگی های بی نظیر در تاریخ اسلام، بلکه تاریخ بشریت، آسان است؛ لیکن مقتضای این تجلیل و انتساب به این بزرگوار، چیزهایی است که از عمل و وضع و امکانات و اقتضائات خاصِ دوران ما بسیار به دور است. اگرچه به پیروی از امیرالمؤمنین مفتخریم، لیکن خجلیم از این که با این انتساب، نمی توانیم مایه ی آبرو و عزتی برای آن بزرگوار باشیم. خیلی فاصله است بین ما و عملکرد و رفتارهای ما با درسی که امیرالمؤمنین به ما داد؛ چه در دوران حکومت کوتاه و چه در همه ی دوران عمر آن بزرگوار. این که ما در دنیا به پیروی از این بزرگواران معروفیم - «والمعروفین بتصدیقنا ایّاکم» - تکلیف بزرگی را بر گردن ما می گذارد. از خداوند می خواهیم به ما کمک کند. از ارواح طیبه ی این بزرگواران هم استمداد می کنیم تا بتوانیم در این راه حرکت کنیم و ان شاءاللَّه به سمت این قله های کمال پیش برویم.
آنچه به اقتضای مسائل و حوادث کنونی دنیا به نظر می رسد عرض کنیم، این است که نظام اسلامی از آغاز پیدایش، با چالش عظیم جهانی مواجه شد. علت هم این بود که در دنیا صاحبان زر و زور که به فکر منافع خودشان بودند و هستند، قدرت جدیدی را در دنیا برنمی تابیدند که علیه منافع نامشروع آنها به وجود بیاید و توسعه پیدا کند. این قدرت، با پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل نظام اسلامی در ایران به وجود آمد. نه فقط نفس این حکومت و نظام اسلامی، بلکه شاید برای استکبار مهمتر و خطرناک تر، گسترش بیداری اسلامی در دنیای اسلام بود؛ خطری که امروز هم استکبار را تهدید می کند و دشمنیهای او را به سمت دنیای اسلام و بخصوص به سمت کانونِ محوریِ دنیای اسلام - یعنی نظام اسلامی - متوجه می کند؛ این اجتناب ناپذیر بود. از روز اول هم این دشمنی با اشکال مختلف وجود داشته است. این که در بعضی از تعبیرات انسان بشنود که امروز دشمنیها از سوی استکبار و جبهه های مسلط و مسلح دنیا - دنیای کفر و استکبار - علیه ایران چنین و چنان است، که گویی امروز خصوصیتی دارد، درست نیست؛ از اول انقلاب تهدیدها به اشکال مختلف علیه نظام اسلامی و کشور اسلامی ایران وجود داشته است؛ حتّی گاهی بروز نمونه ها و تأثیرات این دشمنیها در کشور ما، از الان سخت تر و محسوس تر هم بوده است. دوران جنگ تحمیلی و تهدیدهای استکبار و تنها ماندن نظام جمهوری اسلامی در مقابل دنیای استکبار و تحمیل چنان جنگی بر ما، و قبل از آن و بعد از آن تا امروز را فراموش نکنیم؛ امروز هم ادامه ی همان تهدیدهاست. البته این تفاوت به سود ما وجود دارد که امروز ما تجربه و آگاهیهای بیشتر و نیروهای فراوان تر و ذهنهای آماده تری در سرتاسر کشور داریم و خدای متعال با مجاهدت مردم و نیت صلاح و خیری که در ملت و امت ما وجود دارد، تاکنون با ما رفتار کرده است و ان شاءاللَّه بعد از این هم همان طور خواهد بود.
آنچه بنده در وضع کنونی برای خودم احساس تکلیف کرده ام و می کنم و به مسؤولان کشور هم توصیه می کنم، این است که ما میدان مجاهدت را رها نکنیم؛ مجاهدت در صحنه هایی که طبق تشخیص و فهم درست مسائل، بر ما تکلیف است. این
مجاهدت، مهمترین راه برون رفت از مشکلات است. باید مجاهدت و تلاش کرد؛ همچنان که تداوم مجاهدت و مبارزه در دوران اختناق رژیم طاغوت، توانست ما را از مشکلات عظیمی که آن روز بر کشور ما حاکم بود و ما را احاطه کرده بود، خارج کند؛ همچنان که مجاهدت دایم در دوران جنگ، توانست تهدید عظیمی را که به کشور ما متوجه بود، از کشور برطرف کند؛ همچنان که در تمام طول بیست وپنج ساله ی پُر ماجرای عمر انقلاب، تداوم مبارزه و ایستادگی در مقابل مشکلات گوناگون، تنها راه علاج و برون رفت از مشکلات بوده است. خداوند فرموده است: «والّذین جاهدوا فینا لنهدینّهم سبلنا»، «و من جاهد فانّما یجاهد لنفسه». این مجاهدت، تنها راهی است که ما در پیش داریم و بحمداللَّه ملت، مسؤولان، طبقه ی جوان و عناصر مؤمنِ بی شماری که در جامعه ی ما هستند، آماده ی این مجاهدتند؛ فقط ما باید نگذاریم در عزم خودمان فتوری به وجود بیاید.
این مجاهدت، در میدانهای گوناگونی است که اهم آنها یکی مجاهدت در راه حفظ استقلال کشور و عزت ملی در برابر سیاست توسعه طلبی و انحصارطلبی یی است که امریکا در نگاه چند ساله ی اخیر خود به دنیا دارد. این انحصارطلبی و تجاوزگری، به کشورهای دنیای اسلام یا کشورهای شرق یا محیط خاورمیانه اختصاص پیدا نمی کند؛ ناظر به همه ی دنیاست. امروز حتّی اروپایی ها هم احساس می کنند که از سوی امریکا مورد تعرض و تجاوز اقتصادی، فرهنگی و سیاسی قرار گرفته اند؛ و این یک واقعیت است. بخشی از این سیاست توسعه طلبی و تجاوزطلبی متوجه به منطقه ی ما و کشور ماست. در این میدان باید هوشیارانه مجاهدت و مقاومت کرد و نگذاشت استقلال کشور آسیب ببیند و عزت ملی پایمال شود. عزتی که امروز به برکت اسلام و با مجاهدت مردم برای کشور به وجود آمده است، باید با همه ی وجود آن را حفظ کرد؛ این یکی از میدانهای مجاهدت است.
میدان دوم، نشر فرهنگ اسلام ناب و تفکر دینی و ترویج تفکری است که به بیداری دنیای اسلام انجامید. نام اسلام و حقیقت اسلام، به شکل فردی در سراسر دنیای اسلام بود؛ در بین بعضی غلیظ، در بین بعضی رقیق تر؛ اما نگاه اسلام به دنیا، به ملت و به امت اسلامی به عنوان یک موجود عظیم و دارای استعداد فراوان و قادر به حرکت و بیدار شدن، نگاهی است که در ایران اسلامی ریشه گرفت و ظاهر شد و به همه ی دنیا اشعاع کرد. نگاه به اسلام از این دید و ترویج این تفکر در دنیای اسلام - تفکری که حکومتی به وجود آورده است که توانسته آزادی، مردم سالاری و حکومتِ متکی به آراء مردم را از درون مفاهیم و تعالیم اسلام بیرون بیاورد - چیزی است که در هیچ نقطه یی از دنیای اسلام در زمان ما و لااقل قرنهای پیش از زمان ما سابقه نداشته است. آنچه از حکومت اسلامیِ دوران خلفای عثمانی و خلفای قبل از آن - عباسی و امیه - در ذهن مردم وجود داشت، مفهوم دیگری بود که با مفهومی که امروز دنیای اسلام از حکومت با دید ایران اسلامی درک می کند، بکلی متفاوت است. این فرهنگ دینیِ برخاسته ی از نظام اسلامی که خود منشأ نظام اسلامی هم بوده است و حرکت به سمت وحدت اسلامی - که در همین تفکر، یکی از چیزهایی که وجود دارد، وحدت امت اسلامی است؛ یعنی نگاه اسلام به امت به عنوان یک مجموعه ی واحد - و همچنین پرهیز از اختلافات قومی و طایفه یی در دنیای اسلام و در جوامع اسلامی، چیزی است که پیام آور آن انقلاب اسلامی بود؛ از اینها نباید غفلت کرد و اینها را نباید فراموش کرد.
ما باید به آزادی، مردم سالاری و عدالت طلبی - که انقلاب اسلامی شعار آنها را داد و اسلام را با این نگاه ها و شعارها و نقطه نظرها به دنیا معرفی کرد - توجه داشته باشیم. امروز هم در دنیا و در سطوح مختلف، با همه ی مفاهیمی که در مجموعه ی تفکرات نظام اسلامی برخاسته ی از اسلام است، دارد مقابله و مبارزه می شود. با حاکمیت دین، با تکفل دین نسبت به امور زندگی مردم، با سازگاری مردم سالاری با دین، هم در میدان نظر و هم در میدان عمل، دارد مقابله و مبارزه می شود؛ همچنان که با وحدت امت اسلامی هم بشدت مبارزه می شود، که این از تجربه های قدیمی استعمار است.
امروز ما می بینیم در نقاط مختلف دنیا دشمنان دارند مسأله ی جنگ طایفه یی و عقیدتی را بین مسلمانان بجد تعقیب می کنند. همین الان در عراق به بخشی از دنیای اسلام این طور تفهیم می کنند که حکومت آینده ی عراق دست شیعه خواهد افتاد؛ و این برای آنها خطر است. به شیعه هم این گونه تفهیم می کنند که دشمنان شما سنی ها هستند. آنها سیاستهای خود را این طور پیش می برند تا بین شیعه و سنی و بین طوایف مختلف اسلامی اختلاف بیندازند؛ این از سیاستهای کهنه و قدیمی استعمار است، که انگلیسی ها هم در این سیاست جزو کهنه کارها هستند و خوب بلدند؛ در داخل کشور ما هم تلاشهایی در این زمینه می کنند.
شعار اسلام ناب و اسلامی که نظام اسلامی بر پایه ی آن به وجود آمد، این است که مسلمانان با وجود اختلافشان در عقاید و در مبانی مذهبی خود، باید اتحاد کلمه داشته باشند؛ روی مواردِ اتفاقی تکیه کنند و از جریحه دار کردن احساسات یکدیگر خودداری نمایند. این فرهنگ دینی با این معنا و با این نگاه که در آن، آزادی و عدالت و مردم سالاری و بسط وحدت در دنیای اسلام و میان امت اسلامی وجود دارد، یکی از میدانهای مجاهدت ماست که باید در آن تلاش کنیم.
میدان دیگر، میدان مجاهدت برای گسترش آبادانی و توسعه ی زندگی مردم در داخل کشور است؛ که این از جمله ی واجب ترینِ مجاهدتهای ماست. وقتی می گوییم توسعه ی زندگی، این معنا شامل معیشت، امنیت، بهداشت، فرهنگ، اخلاق و معنویات مردم می شود. البته بار عمده ی این مجاهدت بر دوش دستگاههای اجرایی کشور است؛ اما همه باید در این زمینه مجاهدت کنند و ما هم این میدان را یکی از میدانهای بسیار مهم مجاهدت می دانیم و به قدر وسع و ظرفیت خود تلاش می کنیم.
میدان مهمتر و دشوارتر از همه ی اینها، میدان بسط عدالت، رفع تبعیض و جلوگیری از تطاول به بیت المال است. طبق تجربه ی تاریخی و تجربه یی که خود ما در داخل کشور در طول این مدت کسب کرده ایم، یکی از دشوارترین میدانهای مجاهدت، میدان مجاهدت برای بسط عدالت است. هرکس که با نوعی تخلف - چه تخلفهای محسوس، چه تخلفهای نامحسوس - دستی در بیرون از مرز قانونیِ مجاز برای خود دارد، با این مبارزه مخالفت و معارضه می کند. این که ما گفتیم برای عدالت طلبی باید مبارزه کرد، برای مبارزه ی با فساد باید همه دست به دست هم بدهند و فساد اقتصادی - بخصوص در بین مسؤولان و کسانی که دستی در امور بیت المال دارند - باید جدی گرفته شود، به خاطر همین است که این کار جزو مشکل ترین ها و در عین حال اگر به نتیجه برسد، جزو پُربرکت ترین هاست. تا وقتی در جامعه عدالت باشد، تبعیض نباشد، نگاه متفاوت به اشخاص و قشرها نباشد و امتیازطلبی های زیادی و نابحق و نابجا در جامعه وجود نداشته باشد، مردم بر خیلی از ناکامی ها صبر می کنند.
مهمترین میدانهای مجاهدت و مبارزه ی ما باید این چهار میدان باشد. به قدر توان و عزم ناچیز خود، تلاش ما متوجه به این کارهاست. به مسؤولان عزیز کشور هم توصیه می کنیم و به آنها کمک هم می کنیم تا بتوانند در این زمینه ها تلاش کنند. اگر وحدت شعارها و وحدت جهتگیری ها در میان نخبگان جامعه و مسؤولان امور گوناگون کشور رعایت شود، ما می توانیم در همه ی این مجاهدتها به پیروزی برسیم.
توصیه ی مهمی که هم قرآن به ما یادآور شده است، هم تاریخ با عبرت های خود به ما توصیه می کند، هم امام بزرگوار بارها و بارها به ما گفتند، این است که باید نگذاریم صدای ما و دعوت ما و شعارهای ما در تعارض و تضاد با یکدیگر قرار بگیرد. در مقابل دشمنهای متجاوز و در میدانهای مختلف، باید جهتگیری متحد را حفظ کنیم؛ این وظیفه ی امروز ماست.
اختلاف سلیقه، اختلاف عقیده در بسیاری از جزییات، و شاید اختلاف مبانی در برخی از مسائل غیر دخیل در اساس نظام، وجود دارد و غیرمنتظره هم نیست؛ بودن چنین اختلاف سلایق و نظراتی اشکالی هم ندارد؛ اما چیزی که اشکال دارد، این است که اختلافهایی حتّی در سطوح کوچک تر و پایین تر از این، به این جا بینجامد که کسانی در مقابل چشم دشمن، درباره ی مسائل کوچک یا بزرگ، در مقابل هم قرار بگیرند و دشمن را فراموش کنند و احیاناً بعضی در خلال دعواهای خانگی و داخلی، به دشمن چشمکی هم بزنند و به طور آشکار یا پنهان، به دشمن اظهار محبتی هم بکنند؛ این بد است. چیزی که ما همه ی جناحهای کشور را بشدت از آن برحذر می داریم، این است؛ والّا اختلافات وجود دارد، گفتگوها وجود دارد؛ همیشه هم بوده، اجتناب ناپذیر هم هست؛ خطر مهمی هم برای نظام ندارد. وقتی مسؤولان بخش های مختلف مشغول تلاشند و دارند کار می کنند، اهمیتی ندارد که این اختلافها هم وجود داشته باشد؛ به شرطی که مانع کارها نشود. آنچه مهم است و باید از آن پرهیز کرد، اختلاف در موضعگیری و نشان دادن چهره های متناقض و متضاد به یکدیگر و در مقابل چشم دشمن است.
در ماههای آینده انتخابات مجلس شورای اسلامی برگزار می شود، که ان شاءاللَّه صحنه یی خواهد بود برای قدرت نمایی نظام اسلامی و بسیج توده های مردم ما در صحنه، تا علی رغم تبلیغات دشمن، معلوم شود این نظام وابسته ی به یک فرد و دو فرد و زید و عمرو نیست؛ این نظام وابسته ی به آراء، احساسات، عواطف و اراده و عزم و حضور مردم مؤمن در صحنه است. مطمئناً با توجه به این جهتگیری ها، دشمن نخواهد توانست هیچ آسیبی به این انقلاب و به این کشور برساند؛ «و لا یحیق المکر السیّئ الّا بأهله». ما باید میدان و جایگاه و مسؤولیت خود را بشناسیم و با دقت به آن عمل کنیم. نه در رفتار خودمان و نه در رفتار دیگران، اغماضی در این زمینه از ما سر نزند. وظایفمان را بشناسیم و رعایت این وظایف و تکالیف سنگین را بکنیم. اگر این طور عمل کردیم، موفق خواهیم بود و به فضل الهی همین طور هم خواهد بود. همان طور که حضرت آقای مشکینی اشاره فرمودند، ما نباید از مکر الهی غافل باشیم؛ «و لا یأمن مکراللَّه الاّ القوم الخاسرون». باید بدانیم خدای متعال با ما خویشاوندی ندارد؛ همچنان که با یهود و نصاری خویشاوندی نداشت. آنچه ما را بر پا می دارد، مورد الطاف الهی قرار می دهد و رحمت الهی را به سمت ما جلب می کند، عمل و مجاهدت و تلاش و اخلاص ماست، که امیدواریم ان شاءاللَّه خدای متعال روزبه روز این را در میان مردم و مسؤولان ما بیشتر کند.
از خداوند متعال توفیقات آقایان محترم و همه ی مسؤولان را مسألت می کنیم و امیدواریم ان شاءاللَّه توجهات حضرت بقیةاللَّه «ارواحنافداه» شامل حال این نظام و این کشور و این ملت و این مسؤولان باشد.
والسّلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته