از آغاز ظهور اسلام، یهود و نصارا هر کدام به شیوه ای با اسلام برخورد می کردند. یهود از روی حسدورزی و کینه و دشمنی با اسلام و پیامبر و مسلمین، سر ناسازگاری و عناد داشتند و از هیچ زمینه ای برای ضربه به اسلام چشم پوشی نمی کردند.
در مقابل، نصارا روشی منطقی و معقول، و برخوردهای مهرآمیز و دوستانه با اسلام و مسلمین داشتند. قرآن کریم از این دو برخورد متفاوت یاد می کند و بارها به نشانه قدرشناسی، از حق گرایان مسیحی تمجید می کند و از برخوردهای معقول و سنجیده آنان ستایش می کند.
گروهی از آنان که از زُهّاد و عُبّاد و دانشمندان مسیحی بودند وقتی که با قرآن وپیام آن آشنا شدند و آن را حق یافتند مسلمان شدند و از شادمانی گریستند و چنین گفتند:
رَبَّنا ءامَنّا فَاکْتُبْنا مَعَ الشاهِدینَ؛
[1]
بارالها، ایمان آوردیم، ما را هم در زمره گواهان (و مسلمین) قرارده.
