خداوند متعال گهگاه در قرآن کریم از وضعیّت روحی و روانی مسلمانان در آغاز اسلام یاد می فرماید و در حقیقت به مسلمانان در تمام زمان ها و مکان ها، آموزش می دهد که این گونه باشید. یکی از آن موارد دو آیه آخر سوره بقره است.
می فرماید: «پیامبر به آنچه بر او نازل شده از جانب خداوند ایمان آورد و نیز مؤمنان، همه ایمان آوردند به خدا و فرشتگان او و کتب آسمانی و پیامبران الهی و گویند:
ما بین هیچ یک از پیامبران الهی فرق نمی گذاریم، و گفتند:
سَمِعْناوَأَطَعْنا غُفْرانَکَ رَبَّنا وَ إِلَیْکَ المَصِیرُ * لا یُکَلِّفُ اللّهُ نَفْساً إِلاّ وُسْعَها لَها ما کَسَبَتْ وَعَلَیْها ما اکْتَسَبَتْ رَبَّنا لا تُؤاخِذنا إِْن نَسینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَلا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْراً کَما حَمَلْتَهُ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِنارَبَّنا وَلا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَاعْفُ عَنّا وَاغْفِرْ لَنا وَارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلی القَوْمِ الکافِرِینَ؛
[1]
بارالها، شنیدیم و اطاعت کردیم آمرزش تو را، و باز گشت به سوی تواست. خداوند به هر کس به اندازه توانش تکلیف می کند، آنچه از نیکی کسب کند برای اوست و هر آن چه از بدی به دست آورد بر ضدّ اوست. بارالها، اگر فراموش یا خطا کردیم ما را مؤاخذه مفرما، و بردوش ما بارگران مگذار آن چنانکه برامت های پیشین نهادی. بارالها، ما را بر کاری که طاقت آن را نداریم وادار مفرما، و از ما در گذر و ما را بیامرز و به ما رحم کن، تو مولای مایی، پس ما را بر قوم کافر پیروز فرما.»
[1]
. بقره (2) آیات 285 و286.
