می‌دانیم که میزان زنده‌ماندن پس‌از ایست‌قلبی خارج از بیمارستان، در سال‌های اخیر افزایش داشته اما میزان ناتوانی آنان تابه‌حال نامعلوم بوده است.
احیای قلبی‌ریوی با آسیب مغزی کمتر
این بررسی میزان پذیرش در خانه‌ی سالمندان و آسیب مغزی و عوامل مؤثر بر این معیارهای ناتوانی را در بازماندگان ایست‌قلبی ارزیابی می‌کند.
بین سال‌های 2001 تا 2011 در دانمارک، 8درصد از مجموع بیماران ایست‌قلبی خارج از بیمارستان پس‌از 30روز زنده ماندند. این بررسی روی بازماندگان بالغی انجام شد که پیش‌از ایست‌قلبی سابقه‌ی آسیب مغزی یا زندگی در خانه‌ی سالمندان را نداشتند.
محققان ارتباط میان تعدادی از عوامل (احیای قلبی‌ریوی، سن، جنس، بیماری‌های همراه، سال ایست‌قلبی، این که ایست‌قلبی شاهدی داشته یا خیر،
آیا ریتم قلبی قابل شوک‌دادن بوده یا خیر، علت ایست‌قلبی) را با وقوع مرگ و ترکیبی از سرانجام بستری‌شدن در خانه‌ی سالمندان یا آسیب مغزی در سال اول پس‌از ایست‌قلبی، ارزیابی کردند.
طی سال اول پس‌از ایست‌قلبی، 7درصد از بیماران فوت‌کردند، 11درصد در خانه‌ی سالمندان بستری شدند یا برای آنها تشخیص آسیب‌مغزی داده شد و در 81درصد هیچ یک از موارد فوق رخ‌نداد.
در مدل‌سازی چندمتغیری (Multivariable Modelling)، احیای قلبی‌ریوی،تنها عاملی بود که به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای با نسبت مخاطره‌ی 0/67 (95درصد فاصله اطمینان CI:0.51-0.89, P=0.005) با خطر کمتر بستری در خانه‌ی سالمندان یا آسیب‌مغزی همراه بود.
یافته‌ها نشان‌می‌دهند که در‌صورت انجام CPR توسط اطرافیان بیمار نسبت‌به زمانی‌که این کار را نکنند، خطر آسیب‌مغزی یا بستری در خانه‌ی سالمندان 30درصد کاهش دارد.
عملکرد پمپ قلب با وقوع ایست‌قلبی ناگهان متوقف می‌شود و تأمین اکسیژن بافت‌های حیاتی از‌جمله مغز دچار مشکل می‌شود. این امر در‌صورت بقای بیمارممکن‌است موجب آسیب مغزی و نیاز به مراقبت در محل مناسب (خانه‌ی سالمندان) شود.
افرادی‌که CPR را آغاز‌کنند می‌توانند به گردش اکسیژن در خون به‌سمت مغز و افزایش شانس بقای بیمار بدون آسیب‌مغزی کمک نمایند.
بررسی اخیر نشان‌می‌دهد که به‌نظر‌می‌رسد مزایای CPR فراتر از بقا است و روی سلامت فیزیکی و روانی بازماندگان نیز تأثیرگذار می‌باشد.
این یافته‌ی جدید و مهم نشان‌می‌دهد که شروع‌کردن فوری CPR نه‌تنها احتمال بقا را افزایش می‌دهد بلکه آسیب‌مغزی و بستری‌شدن در خانه‌ی سالمندان را نیز در بازماندگان کاهش می‌دهد.
اقداماتی که به شناسایی بهتر ایست‌قلبی توسط اطرافیان و تمایل بیشتر آنان به آغاز‌کردنCPR منتهی‌می‌شود،
احتمال افزایش شانس بقا با عملکرد مناسب فرد را افزایش‌می‌دهد و برای بازماندگان این امکان را فراهم‌می‌کند که زندگی خود را مانند پیش‌از زمان‌وقوع ایست‌قلبی ادامه دهند.
