دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران با تاکید بر اینکه تغییرات آب و هوایی همه کشورها را تهدید می کند، گفت: کشورهای در حال توسعه در برابر این مساله آسیب پذیری بیشتری دارند و 75 درصد زیان ها و خسارات ناشی از تغیر اقلیم را متحمل می شوند.
به گزارش به نقل از ایرنا ، دکتر سید محسن طباطبایی مزدآبادی در نشست «شهرها و تغییرات اقلیمی» با اشاره به اینکه گرمایش و تغییر اقلیم کره زمین یک نگرانی جهانی است، گفت: اکنون سرمایه گذاران با دارایی هزاران میلیاردی خود نگران وضعیت و میزان خطر برای دارایی خود بوده و خواهان شفافیت دولت ها از وضعیت تغییر اقلیم هستند.
به گزارش انجمن علمی اقتصاد شهری ایران،وی افزود: به همین دلیل توافق نامه پاریس (سند پایانی اجلاس جهانی تغییرات آب و هوا در سال 2016) بر این موضوع که جهان به یک استراتژی جدید برای ایجاد انقلاب کم کربن نیاز دارد، تاکید کرده و دولت ها نیز پذیرفته اند که با اعمال محدودیت در زمینه استفاده از سوخت های فسیلی دمای زمین باید 2 درجه سانتی گراد کاهش یابد.
کارشناس مسائل شهری با اشاره به اینکه بر مبنای گزارش ها، متوسط درجه حرارت جهان با نرخ 76/0 درجه سانتی گراد نسبت به دوران پیشاصنعتی در حال افزایش است و آب دریاها نسبت به قرن نوزدهم 17 سانتی متر بالا آمده است، ادامه داد: علاوه بر این تغییرات که در متوسط جهانی اتفاق افتاده است، اتفاقات نادر زیست اقلیمی همانند خشکسالی ها، سیل، طوفان ها، موج های گرمایی و دیگر حوادث اقلیمی افزایش یافته است.
دبیر و نائب رئیس انجمن علمی اقتصاد شهری ایران ادامه داد: این امر به نوبه خود مشکلاتی مانند کاهش تولید مواد غذایی، کاهش دسترسی به آب شرب، اسیدی شدن اقیانوس ها و دیگر مشکلات را سبب شده و به این طریق اقتصاد جهانی را تحت تاثیر قرار داده است.
طباطبایی مزدآبادی با تاکید بر اینکه تغییرات آب و هوایی همه کشورها را تهدید می کند اما کشورهای در حال توسعه در برابر این مساله آسیب پذیری بیشتری دارند گفت: به نظر می رسد کشورهای در حال توسعه 75 درصد زیان ها و خسارات ناشی از تغیر اقلیم را متحمل می شوند به طوری که 2 درجه گرمتر شدن هوا به کاهش چهار تا پنج درصدی GDP در آفریقا و جنوب آسیا می انجامد.
این استاد دانشگاه امواج گرمایی و گرم شدن کره زمین را خطری جدی برای حیات بشر به خصوص در محیط های شهری دانست و خاطرنشان کرد: فهم دقیق و درک بهتر این مساله نیازمند نگرشی عمیق به ابعاد آن است؛ اینجا فقط بحث سلامت انسان مطرح نیست بلکه آثار و تبعات مستقیم و غیرمستقیم اقتصادی آن در زمینه زیرساخت ها و انرژی باید مورد توجه قرار گیرد.
مدیرمسئول فصلنامه علمی پژوهشی اقتصاد و مدیریت شهری با بیان اینکه در مقیاس جهانی تعداد روزها و شب های گرم افزایش یافته و رویدادهای گذشته نشان می دهد که موج های گرمایی می توانند اثر فلج کننده ای بر حیات شهری داشته باشند، افزود: به عنوان نمونه موج گرمایی سال 1995 شیکاگو باعث مرگ بیش از 500 نفر شد، موج گرمایی که در سال 2003 اروپا را دربرگرفت، حیات 70 هزار نفر را به مخاطره انداخت، در هندوستان در سال 2013 مرگ نزدیک به هزار و 500 نفر در ارتباط با گرما رخ داد و در کشور ما نیز گزارش مرگ بر اثر گرما از استان های خوزستان، سیستان و بلوچستان، هرمزگان و سایر نقاط گرم کشور به گوش رسیده است.
وی تاکید کرد: تبعات گرمایش جهانی و افزایش درجه حرارت در محیط های شهری به دلیل ایجاد جزایر حرارتی بسیار بیشتر است چراکه آنها شامل انبوهی از آهن و آسفالت و سطوح تیره هستند و ساختمان های متراکم عرصه را بر هر نوع فضای سبز تنگ کرده است.
طباطبایی مزدآبادی ادامه داد: به دلیل اینکه شهرها سیستمی پیچیده و متشکل از چندین زیرسیستم درهم تنیده هستند، گرمایش جهانی یک سلسله آثار و تبعات اقتصادی و اجتماعی برای شهرها به همراه دارد که نیازمند تدوین سیاست های هوشمندانه است.
دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران گفت: گرمای زیاد توانایی شبکه آب، برق، انرژی، حمل و نقل و سایر تسهیلات را تحلیل می برد و کارایی آنها را کاهش می دهد و این کاهش کارایی به صورت یک زنجیره تمام قسمت ها را دربرمی گیرد؛ به عنوان مثال در سال 2013 یک جریان موسمی نسبتا ضعیف در هندوستان باعث بالارفتن دمای هوا شد که به تبع آن تولید برق هیدروالکتریکی کاهش یافته و در اثر این افت تولید، بزرگترین خاموشی تاریخ این کشور اتفاق افتاد به نحوی که بیش از 760 میلیون نفر در خاموشی فرو رفتند.
کارشناس اقتصاد شهری با بیان اینکه در روزهای بسیار گرم بیشتر مردم ترجیح می دهند در خانه بمانند یا با تعطیلی ادارات و سازمان ها و شرکت ها مواجه می شویم که خود تبعات اجتماعی و اقتصادی فراوانی برای شهرها به همراه دارد، افزود: برای مقابله با تغییرات اقلیمی به ویژه گرمای بیش از حد، علاوه بر راه حل های جهانی که در چارچوب توافق نامه ها و معاهدات بین المللی مطرح می شوند، کشورها نیز باید سیاست های محلی دقیق و کارآمدی اتخاذ کنند و چاره ای اساسی بیندیشند.
