خطبه ای از حضرت امیر علیه السلام در وصف انبیاء عظام

بزرگ است خداوندی که همتهای والا حقیقت ذاتش را درک نکند و به حدس زیرکان درنیابد. اولی که او را پایان نیست که بدان منتهی شود و آخری نیست تازمانش منقضی گردد.

هم از این خطبه[در وصف پیامبران]

خداوند پیامبران را در بهترین ودیعتگاهها به ودیعت نهاد و در شریف ترین قرارگاههاجای داد. آنان را از صلبهایی کریم به رحمهایی پاکیزه منتقل فرمود.هرگاه یکی ازایشان از جهان خت بربست دیگری برای اقامه دین خدا جای او را گرفت.تاکرامت نبوت از سوی خداوند سبحان نصیب محمد(صلی الله علیه و آله)گردید.اورا از نیکوترین خاندانها و عزیزترین دودمانها بیرون آورد،از شجره ای که پیامبرانش را از آن آشکار نموده بود و امینان وحی خود را از آن برگزیده بود.خاندان او،بهترین خاندانهاست و اهل بیتش،نیکوترین اهل بیتها.شجره او که بهترین شجره هاست درحرم روییده و در بستان مجد و شرف بالیده است.شاخه هایش بلند و ثمرتش دوراز دسترس.اوست پیشوای پرهیزگاران و چشم بینای هدایت یافتگان.اوست چراغ پرفروغ و شهاب درخشان و آتش زنه فروزان.سیرتش میانه روی است،آیینش راهنماینده، کلامش جدا کننده حق از باطل و داوریش قرین عدالت.

او را در زمانی فرستاد که پیامبرانی نبودند و مردم در گرو خطاها و لغزشها بودندو امتها در نادانی و بیخبری گرفتار.

خداوند بر شما رحمت آورد،نشانه های آشکار را،در عمل،پیشوای خود سازید.راه،گشاده و روشن است و شما را به سرای صلح و سلامت-یعنی بهشت-می خوانند.اکنون در سرایی هستید که در آن برای کسب رضای خداوندی آسودگی و فرصت دارید.نامه ها گشوده است و قلمها جاری است و تن هادرست و زبانها آزادند.توبه توبه کنندگان شنیده می شود و اعمال پرستندگان پذیرفته می آید.