دو مولود ربیع

در محیطی که تمامی افقهای آن را جهل و نادانی فرا گرفته بود و کارهای ناروا، جنگهای خانمان برانداز، چپاولگری، دخترکشی، و .. . فضائل اخلاقی و سجایای انسانی را از بین برده بود . تا آنجا که جامعه عرب به طرف بربریت کامل پیش می رفت، و هیچ اثری از تمدن و انسانیت وجود نداشت; مولودی پا به عرصه وجود نهاد که با تولد خود سراسر جهان را نورافشانی کرده، جهل و نادانی را زدود و علم و تمدن را به بشر ارزانی داشته و جهان بشریت را از بدبختی و ضلالت نجات بخشیده و از انسانهای بدوی، امتی واحد و متمدن به وجود آورد . این مولود پر برکت نبود جز وجود مبارک پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله; که آخرین فرستاده خدا بر مردم بود .

تولد آن حضرت بنا به نوشته سیره نویسان در عام الفیل (سال 570 میلادی) بوده زیرا که آن حضرت در سال 632 میلادی رحلت فرموده اند و سن مبارک او هنگام وفات 62 یا 63 سال بوده . اکثر مورخان و محدثان اتفاق بر این معنا دارند .

ولی اختلاف در روز تولد آن حضرت است که مشهور و معروف بین محدثان شیعه این است که حضرت در روز 17 ربیع الاول، روز جمعه، پس از طلوع فجر; چشم به جهان گشود و موقع تولد فرمود: «الله اکبر والحمد لله کثیرا سبحان الله بکرة و اصیلا» .

هنگامی که آن حضرت متولد شد، ایوان کسری شکافته شد و کنگره های آن فرو ریخت، آتشکده فارس که هزار سال روشن بود ، خاموش شد، دریاچه ساوه خشک گردید، بتهای بتخانه مکه فرو ریخت، نوری از آن حضرت به سوی آسمان بلند شد که شعاع آن نور، فرسنگها از اطراف خود را روشن ساخت، انوشیروان خواب وحشتناکی دید و ... (تاریخ یعقوبی: ج 2، ص 8) . و اینها همه، نوید از یک تحول بزرگ و رویدادی مهم می داد که بساط پادشاهان و بتکده های بت پرستان را ویران خواهد کرد و طرحی نو درخواهد افکند .

در سال هشتاد هجری نیز درست در همین روز (17 ربیع الاول) سلاله پاک پیامبر عظیم الشان، رئیس مذهب جعفری یعنی امام جعفر صادق علیه السلام دیده به جهان گشود .