نپال کشوری کوهستانی است که هیمالایا مرتفع ترین کوه جهان بخش وسیعی از آن را تشکیل می دهد و تا منطقه ای در جنوب هند به نام کویلابانسا ادامه می یابد.
این کشور با مساحت 140797 کیلومتر مربع در جنوب آسیا واقع شده است که در شمال آن چین و در جنوب، غرب و شرق آن هند قرار دارد. 35% از جمعیت 30 میلیون نفری نپال در شهرها و بقیه در کوهها زندگی می کنند. شهر کاتماندو که پایتخت کشور نپال است، با داشتن حدود 5 میلیون نفر، پرجمعیت تین شهر این کشور می باشد.
آب و هوای کشور نپال در نواحی بلند و مرتفع معتدل و در نواحی بسیار مرتفع سرد می باشد. بلندترین نقطه این کشور قله اورست است که بر اساس پیمایش اخیر با 8884 متر ارتفاع، در مرز تبت و نپال قرار دارد.
نژاد مردم کشور نپال مخلوطی از تبتی و هندی بوده و زبان رسمی آنها، نپالی است که نزدیک به زبان هندی می باشد، البته زبان های دیگری چون گورکهایی و بهاری نیز رایج است.
پرجمعیت ترین شهرهای این کشور عبارتند از: کاتماندو، نیپال گنج، بیرگنج و بیرات نگر و زیباترین آنها شهری به نام پوکهرا می باشد. از نظر مذهبی نزدیک به 60% مردم نپال هندو (بت پرست)، 22% بودایی، 10% مسلمان، 5% مسیحی و 3% سکه و غیره می باشند. اکثر بودایی ها در پایتخت زندگی می کنند که بزرگ ترین معبد آنها «شمبو» نیز در پایتخت قرار دارد که با کمک کشور چین و ژاپن بر بالای کوهی ساخته شده است.(1) ژاپنی ها بدون دریافت هر گونه وجهی خیابان های اصلی، ترمینال و برخی بناهای دیگر را در پایتخت نپال ساخته اند.
اکثر مسلمانان در شهری به نام نیپاگنج (که در مرز هند در جنوب واقع است) ساکن هستند. گروهی از مسلمانانِ دارای فرهنگ و سواد نیز در شهری به نام جنکپور ساکن اند.
اجناس وارداتی شامل غذا، نفت، ماشین آلات، وسایل نقلیه و وسایل باری از هندوستان و 20% از ژاپن و چین و پاکستان وارد می شود. حجم مالی واردات کشور نپال به 500 میلیون دلار در سال می رسد.
صادرات کشور نپال که بیش از 175 میلیون دلار می باشد به کشور هند و پس از آن به چین، ژاپن و پاکستان ارسال می شود.
نوع حکومت نپال بیش از 12 سال پادشاهی بوده است. کشور نپال منهای شهر کاتماندو، در سال (1951م) استقلال یافت. قبل از (1951 م) تنها پایتخت فعلی یعنی کاتماندو به عنوان کشور نپال شناخته می شد. این شهر هیچ گاه در طول تاریخ مستعمره انگلیسی ها واقع نشده است.
فعالیت احزاب در نپال بعد از یک همه پرسی در سال 1980م ممنوع شد. اما دیری نپایید که با فشار گروه ها، احزاب توانستند فعالیت هایشان را از سرگیرند و پس از آن حکومت پادشاهی پایان یافت و امروزه تنها به عنوان نمادی تشریفاتی تبدیل شده است. صاحب قدرت در این کشور همچون کشور هند، نخست وزیر می باشد.
مهم ترین احزاب به ترتیب حزب کنگره، حزب کمونیست، حزب امالی و مالی می باشد.
مهم ترین صنایع نپال دخانیات، سیب زمینی، ذرت، برنج، روغن گیاهی و صنایع دستی و مهم ترین معادن کشور، آهن، زغال سنگ، یاقوت و سنگ های گران قیمت دیگر می باشد.
نزدیک به 75% مردم در بخش کشاورزی مشغول هستند.
درآمد سالانه مردم نپال نصف درآمد سرانه هند می باشد و یک روپیه نپالی مساوی با 13 تومان ایرانی می باشد. در حال حاضر سالانه حدود 500 هزار نفر از کشور نپال بازدید می کنند که از نظر درآمدهای توریستی بسیار حایز اهمیت است و یکی از منابع مهم درآمد، صنعت توریسم می باشد.
وضع نپال از نظر بهداشتی، تحصیلی، صادرات، واردات و رشد احداث کارخانه ها پس از آزادی فعالیت احزاب رو به بهبود است. لیکن وضع روستاها و مناطق دور دست فرق چندانی نکرده است، گرچه کمبودهای قابل توجهی در اکثر بخش ها حتی در پایتخت این کشور همچنان مشاهده می شود.
این کشور دارای 5 دانشگاه بزرگ و کوچک است.
از نظر رفتاری مردم نپال اغلب مردمی سالم هستند و حقوق دیگران را رعایت می کنند. دروغ نمی گویند و بسیار ساده اند. عقیده آنها نسبت به بت پرستی راسخ بوده و در انجام مراسم دینی مقید هستند. به عنوان مثال روزی برای احترام گذاری به مار و روزی برای محترم شمردن مشخص شده است. از دیگر عقاید آن ها این است که هرگاه فردی از خانواده نپالی ها مریض شود و بیماری او طول بکشد، به گونه ای که احساس کنند در حال مردن است، سریعا او را از خانه خارج کرده به کنار رودخانه انتقال می دهند تا فرشته مرگ خانه اش را نبیند، مبادا افراد سالم خانواده نیز از دست او در امان نمانند، یعنی مردم با خرافات زندگی می کنند.
وضعیت مسلمانان نپال از دهه اخیر رو به وخامت گذاشته است. اخیرا هندوهای متعصب هندی با حزب متعصب نپال در یک برنامه ریزی مشترک تلاش دارند تا جامعه مسلمانان در شهر نیپال گنج، از بزرگترین و پرجمعیت ترین شهرهای نپال را از بین ببرند. در یک درگیری که اخیرا مسلمانان شدیدا تحت فشار بودند و مورد حمله آن گروه افراطی قرار گرفتند. بسیاری از مسلمین کشته و زخمی شدند. خانه ها و مغازه های آنان که قبل از حمله شناسایی شده بود غارت و سوزانده شد و مهاجمین زنان و دختران مسلمان را به اسارت گرفتند که تا کنون نیز اطلاعی از آنها در دست نیست.
در نپال فرقه های مختلفی از مسلمان ها فعال اند که جمعا دارای 58 مسجد و 86 مدرسه اند. اما دو مدرسه ویژه دختران وجود دارد که در آن حدود 700 نفر تعالیم وهابیت را می آموزند. این در حالی است که جمعیت مسلمان ها در نپال از 3 میلیون تجاوز کرده است. در مقابل مراکز آموزشی و معبدهای هندو بسیار زیاد می باشد. به گفته یکی از روزنامه نگاران مسلمان، حکومت و احزاب نه تنها به وضعیت مسلمین توجهی ندارند بلکه برای تضعیف فرهنگ و اقتصاد مسلمین سعی و تلاش فراوانی صورت می گیرد و حتی تبلیغ مذهبی غیر از مذهب هندو در نپال ممنوع می باشد.
وضعیت شیعیان نپال که حدودا در 6 شهر و روستا ساکن هستند، بسیار فجیع تر از سایر فرقه های اسلامی می باشد، برای نمونه بیست و پنج خانواده شیعی در پایتخت (به جز معدودی) حتی از تعلیمات اولیه دینی محرومند. در بین آن ها و آداب و رسوم هندو به وفور یافت می شود. بدون ذبح شرعی از گوشت استفاده می کنند و بدون عقد دختری را به عنوان همسر انتخاب می کنند. از حجاب نیز خبری نیست. متأسفانه در بین عامه و بخصوص وهابی ها مشهور است که فرقه ای به نام شیعه در هند وجود دارد که افرادی کافر هستند و به بهانه این که آنها منکر رسالت پیغمبر اسلام می باشند اعلام کرده اند هر کجا آن ها را یافتید بکشید چون جان، مال و ناموس آنها حلال است.
در قانون اساسی کشور، نپال کشوری هندو مذهب شناخته شده است و تنها هندوها و بت پرستان حق ترویج علنی عقاید خود را دارند. از سوی دیگر کسی حق ندارد که مذهب هندو را ترک کرده از آن دست بردارد. برای غیر هندو مذهب مجاز نیست که عقاید هندو را قبول کند و بت پرست بشود و اگر شخصی، فردی از بت پرستان را به غیر مذهب هندو دعوت کند و او را از مذهب خود خارج سازد، به 12 سال حبس محکوم می شود، تا حدی که سفارش هیچ شفیعی حتی مقامات کشور در این مورد تا 12 سال پذیرفته نمی شود.
یکی از بزرگترین مراکز چهارگانه جهانی هندوها در شهر «کاتماندو» قرار دارد. یکی از قوانین این مرکز مهم این است که غیر هندو مذهب حق ندارد به این مرکز و بت خانه داخل شود. این قانون جلوی در ورودی اصلی این بت خانه با حروف بزرگ و روشن نوشته شده است. اگر غیرهندو مذهب داخل بت خانه و معبد شود یک شبانه روز محکوم به حبس می گردد. در عین حال، مسیحی ها با هوشیاری و ظرافت خاصی مشغول به تبلیغ مسیحیت و فراخواندن هندوها به طرف مسیحیت هستند. به طوری که گفته می شود در 50 سال آینده، نپال به یک کشور مسیحی تبدیل خواهد شد. پایین بودن سطح فرهنگی و اقتصادی مردم نپال از عواملی است که ممکن است باعث گرفتاری آنها در دام مسیحی ها شوند.
شاید یکی از دلایل مهم آن سرمایه گذاری مسیحی ها برای خدمت رسانی به مردم نپال باشد و با توجه به این که جمعیت زیادی از مردم نپال در کوه ها و اطراف آن زندگی می کنند و وسایل ضروری زندگی در آنجا کمتر وجود دارد، مسیحی ها در حال آب رسانی، احداث مدرسه، بیمارستان و غیره در دور افتاده ترین مناطق هستند و لوازم و امکانات مورد نیاز زندگی همچون پزشک، معلم و غیره را برای نپالی ها و بت پرستان در کوهها فراهم می کنند و در ضمنِ این سرمایه گذاری ها و زحمات طاقت فرسا، از کار اصلی خود یعنی آموزش عقاید مسیحیت و دین مسیح غافل نیستند.
در میان اهل سنت، وهابی ها در تبلیغات از همه موفق ترند. آنها در تبلیغات شان کم و بیش روش مسیحیان را در پیش گرفته اند و به مناطق دور دست سر می زنند و علاوه بر کمک به مردم (بخصوص دیگر مسلمان ها) آیین وهابیت را می آموزند.
امروزه وهابیها حدود 5% جمعیت نپال را تشکیل می دهند و هر روز بر تعدادشان افزوده می شود به گونه ای که اهل سنت به طرف این فرقه ضاله گرایش پیدا کرده است.
وهابیها در نپال به دو گروه تقسیم می شوند: 1. جماعت اسلامی؛ 2. تبلیغی جماعت.
مرکز هر دو گروه در پایتخت نپال می باشد، که یکی در نپال جامعه مسجد (حسینیه سابق شیعیان) و گروه دوم در همان اطراف با یک ساختمان مستقل به فعالیت مشغول اند.
قدیمی ترین مسلمانان در نپال،مسلمانان کشمیری با سابقه 600 ساله اند، اما وهابیها از حدود پنجاه یا شصت سال پیش به این منطقه آمده اند.
مذهب قادیانی که در ده سال پیش در نپال حتی اسم آن هم ناشناخته بود، در دهه اخیر حدود 3000 نفر را جذب کرده است و هر نفر در قبال قبول آن، پانزده هزار روپیه دریافت می کند. در این خصوص، حضور نیروهای بیگانه هم قابل توجه است.
اخیرا امام جمعه وهابی ها در خطبه های نماز جمعه اعلام کرده که آمریکا حدود 30 میلیون روپیه برای ترویج مذهب قادیانی هدیه کرده است.
غیر از شهر «کاتماندو» اهل حدیث در دیگر مناطق نپال فراوان دیده می شوند. مدارس و مکاتب آن ها در حال فعالیت است. از بین 86 مدرسه، 48 مدرسه و از 58 مسجد 18 مسجد متعلق به اهل حدیث می باشد.
پی نوشت :
1. چینی ها و ژاپنی ها چون از نظر اعتقادی با بودایی ها مشترک هستند و فاصله زیادی با مذهب هندوها و بت پرستان ندارند، بنابراین به این کشور فقر زده کمک می کنند و بهره هایی هم می برند.
