در سال وداع رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم با امت که سال غروب حیات این جهانی آن حضرت بود، اراده حضرت حق به اکمال دین و اتمام نعمت بر بندگانش تعلق گرفت و وحی الهی فرمان به ابلاغ آیت ولایت و اعلام جانشین بلافصل رسول داد; و این کار هم وزن و هم طراز با تلاش طول دوران رسالت به شمار آورد.
فرصت طلبان و غوغائیان و تشنگان قدرت، خود نخستین کسانی بودند که ولایت و رهبری علی بن ابیطالب علیه السلام را تهنیت و مبارکباد گفتند. و اینها همه در غدیر خم در پیش مسلمانان اتفاق افتاد.
... و اما کربلا خود حکایت دیگری داشت.
پیشتر، بدعت گذاران در شورای سقیفه - همانان که در غدیر، ولایت علی علیه السلام را زهازه و آفرین گفته بودند - خلافت را از مسیر خود منحرف کرده و در ادامه راه، آن را به سلطنت مبدل ساخته بودند.
غاصبان منبر پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم و زخم خوردگان از شمشیر وصی بر حق آن حضرت، که سینه هاشان مالامال از کینه های خیبر و بدر و حنین بود اکنون سخت در میانه میدان مشغول یکه تازی بودند.
معاویه آن مظهر مکر و سیاست شیطانی، قالب تهی کرده و سلطنت را به میراث خوار خود وا نهاده بود. اینک یزید، زمانه را بر وفق مرام و دنیا را سربه سر به کام خود می دید. او سیاست بازی پدر را در پس پشت افکنده و رسوا و بی پروا «لعبت هاشم بالملک فلاخبر جاء و لا وحی نزل » گویان به حریم دین و آیین تاخته و به جان خلایق افتاده بود که یا باید همگان با وی بیعت کنند یا که با تیغ آخته او و یارانش روبرویند و حسین علیه السلام این مظهر شرافت و آزادگی، که ستم و ستم پذیری در قاموس اندیشه او راه نداشت، کمر به احیای اسلام بسته، حج خود نیمه تمام رها کرد و پای در وادی کرب و بلا نهاد. و سرانجام با بذل خون مطهر خود و یاران پاکبازش در آن نیم روز که به کرانمندی همه تاریخ بود، درس آزادی و آزادگی، شرافت و انسانیت به جهان و جهانیان داد. بدین سان حسین علیه السلام چراغ هدایتی شد که تا قیام قیامت بر فراز بام هستی می درخشد و کشتی نجاتی گشت که گم گشته گان و غوطه وران در ورطه دنیا را به ساحل نجات رهنمون خواهد ساخت.
و اینک خیل مشتاقان و منتظران، چشم به راه قدوم مصلح کل و منتقم ثارالله با چشمان اشک بار برای یاری حضرتش لحظه شماری می کنند. به امید پگاه آن آدینه موعود.
