ما، نه با جوهر و مرکب، بلکه با خون دل خویش می نویسیم، اگر در سطور نوشته های ما، خون و جراحت به چشم می خورد، پوزشخواهیم!
طی هیجده ماهی که از عمر خونین و پرحماسه انتفاضه جدید فلسطین گذشته، هرگز وضع این سرزمین مغصوب و مردم مبارز و مظلوم آن به اندازه روزهای اخیر، بحرانی نشده بود . فشارها و کشتارهای بی رحمانه ارتش تا دندان مسلح رژیم صهیونیستی از یک سو، و عملیات قهرآمیز و شهادت طلبانه مبارزان فلسطین که اخبار تکان دهنده آن در منطقه و جهان انعکاس می یابد، از سوی دیگر; باعث جلب توجه افکار عمومی جهان، به ویژه ملت های مسلمان منطقه گشته و در کشورهای مختلف به ویژه کشورهای اسلامی، تظاهرات و اجتماعات فراوان و مکرری در حمایت از ملت مظلوم فلسطین و محکومیت رژیم غاصب و جنایتکار صهیونیستی برپا می گردد . ملت های مسلمان به شدت از این وضع خشمگین و متنفرند و در هر فرصت مناسبی، فریاد اعتراض برمی آورند .
موج محکومیت رژیم جنایتکار صهیونیستی محدود به ملتهای اسلامی یا محافل دانشجویی نیست، بلکه سران و زمامداران مختلف کشورها نیز (به جز آمریکا) هرکدام به نحوی، جنایات صهیونیستها را در فلسطین محکوم کرده و می کنند .
×××
چهاردهمین اجلاس سران کشورهای عضو اتحادیه عرب، در هفتم و هشتم فروردین گذشته در چنین فضای ملتهب، در بیروت تشکیل گردید .
گرچه اتحادیه عرب، مسائل و موضوعات دیگری را نیز در دستور کار خود داشتند، اما با توجه به شرائط بحرانی کنونی فلسطین، به صورت طبیعی انتظار می رفت سران اتحادیه عرب - برخلاف گذشته ها - گام عملی مؤثری در این جهت بردارند و از انتفاضه حمایت کنند، و انتظارات ملت هایشان را برآورده سازند . اما کنفرانس در غیاب «یاسر عرفات » (که رژیم صیهونیستی از خروج او از رام الله جلوگیری کرد!) و با شرکت تقریبا نیمی از سران اتحادیه تشکیل گردید! .
در نشست دو روزه، مساله فلسطین بر محور پیشنهاد «ملک عبدالله » (ولیعهد عربستان سعودی) مبنی بر صلح در مقابل زمین مورد بحث و گفتگو قرار گرفت و سرانجام در قطعنامه پایانی بندهای مربوط به فلسطین، در واقع مضمون و مفاد قطعنامه های تکراری و اجرا نشده شورای امنیت سازمان ملل متحد بود، که برای چندمین بار به عنوان راه حل مشکل فلسطین ارائه گردید! یعنی در یک کلام «برقراری روابط طبیعی کشورهای عربی با اسرائیل در صورت تخلیه سرزمین های اشغال شده در سال 1967میلادی (1346شمسی) و تشکیل دولت مستقل فلسطینی به پایتختی قدس شریف » ، بدون آن که سازوکار و ضمانت اجرایی مناسب و مؤثری برای پذیرش این مصوبه از طرف رژیم صیهونیستی پیش بینی شود . درحالی که لازم بود تاکید قطعنامه روی اهرم فشار عملی برای تمکین رژیم صهیونیستی در برابر این گونه مصوبات باشد . از این رو قطعنامه یادشده (با وجود برخی نقاط مثبت) با انتقادهائی از طرف ناظران سیاسی روبه رو گردید .
از طرف دیگر نخست وزیر رژیم صیهونیستی قطعنامه مزبور را رد کرد و اعلام نمود: «تخلیه اراضی اشغالی سال 1967 امکان پذیر نیست!» . دبیر کل حزب الله لنبان به همین مناسبت گفت:
«قطعنامه کنفرانس بیروت، به علت مخالفت رژیم صیهونیستی مرده متولد شد!»
×××
بیش از دو روز از پایان اجلاس بیروت نگذشته بود که ارتش اسرائیل با حملات گسترده، شهر رام الله را به اشغال کامل درآورد و این منطقه را به آتش و خون کشید و تا هنگام نگارش این سطور، کشتار و ویرانی و تخریب ادامه دارد .
و این، در واقع پیام «شارون » ، نخست وزیر رژیم صهیونیستی به اتحادیه عرب در رد مصوبات آنها بود! و دهن کجی آشکار به مصوبات شورای امنیت، به دلگرمی حمایت آمریکا!
سیر حوادث و روند درگیریها بارها به اثبات رسانده است که رژیم صهیونیستی حاضر به تخلیه اراضی اشغال شده فلسطین، و آماده بازگشت آوارگان فلسطینی نیست و آنچه به نام «مذاکره و سازش » مطرح است، جز وقت کشی نمی باشد! .
اینک با یک جمع بندی روشن به این نتیجه می رسیم که مشکل گشای بحران فلسطین نه قطعنامه خنثی و بی خاصیت شماره 1397 شورای امنیت سازمان ملل است و نه قطعنامه تکراری و بدون ضمانت اجرائی شماره 1402 این سازمان که پس از اشغال رام الله و چند شهر دیگر فلسطین بعد از اجلاس بیروت صادر شد، بلکه همه امیدها به انتفاضه است که رژیم صهیونیستی را فلج کرده است . رژیم صهیونیستی که براساس نگرش «مشت آهنین » تشکیل یافته و جز زبان زور و قدرت، زبان دیگری نمی فهمد، بیش از این به قطعنامه های شورای امنیت و اتحادیه عرب، بها نمی دهد! و راهی جز شهادت و جانبازی در راه احقاق حق خویش در برابر ملت مظلوم و مسلمان فلسطین باقی نمانده است! . امروز پیام ملت مظلوم فلسطین، همان پیام مادر «محمد فرهات » شهید عملیات استشهادی اخیر است که صحنه وداع تکان دهنده و قهرمانانه او را با فرزند جوانش در تلویزیون دیدیم . او گفت:
«تاکنون، سنگ ها در دست جوانان فلسطینی تعیین کننده بوده اند و نه نشست سران عرب، انتظاری که از آنها داریم این است که عقبه دار ما باشند!» .
