(شجره طیبه و شجره خبیثه)
«الم تر کیف ضرب الله مثلا کلمة طیبة کشجرة طیبة اصلها ثابت و فرعها فی السماء تؤتی اکلها کل حین باذن ربها»(1)
ای پیامبر ندیدی که چگونه خداوند کلمه پاک را به درختی پاک مثل زده که اصل آن برقرار و شاخه اش در آسمان است، و به اذن پروردگارش همیشه میوه های نیکو می دهد.
کلمه در قرآن هم بر کلمات تکوینی و هم بر کلمات تدوینی اطلاق می شود یعنی گاهی قوانین و احکام الهی، کلمه نامیده می شوند و گاهی بر شخصیت ها و مردان حق و فضیلت اطلاق می گردد.
و در برابر کلمه طیبه که مانند شجره طیبه دارای ریشه های تنومند و نیرومند در اعماق زمین است در حالی که برگ و شاخه هایش بر فراز آسمان ها بالا می رود، کلمه خبیثه ای نیز وجود دارد که نه ریشه و برگ دارد و نه قرار و دوامی. و این دو مثل حق و باطل است.
در روز عاشورا دو صف در برابر یکدیگر قرار گرفتند: صفی از کلمات خبیثه و صفی از کلمات طیبه یعنی تفسیر این آیه کریمه هر سال در روز عاشورا محقق می گردد. زیرا اساسی که حکومت امویان بر آن اساس و پایه استوار بود همان شورایی بود که قبلا آن را تشکیل دادند تا امویان ثمره اش را بچینند و در برابر اسلام ناب محمدی قد علم کنند. این حرکتی که قوامش و پایه اش بر باطل و ظلم و فساد و تباهی بود، به حق نمودار و الگوی کلمه خبیثه ملعونه در قرآن است.
در مقابل، امام حسین علیه السلام شجره طیبه حق را پایه نهاد و هر چند این شجره بیش از 72 برگ نداشت ولی آن چنان ریشه هایش در اعماق زمین فرو رفته بود که تا ابد این کلمه حق، ریشه هایش در اعماق قلوب مؤمنان خداجوی جای دارد و هرگز قدرتی نمی تواند آن را از بین ببرد. و هر چند شجره خبیثه امویان دارای چندین هزار شاخ و برگ در آن روز بود ولی چون ریشه نداشت، به زودی ریشه کن شد و نابود گشت و جز لعنت و نفرین همیشگی، نتیجه ای برای صاحبانش نداشت. اما شجره حقه حسینی هر روز رشد و نمو می کند و ریشه هایش پیوسته نیرومندتر و مستحکم تر می گردد و سایه های بلند پایه اش بر سر ما و نسل های آینده تا روز رستاخیز، باقی و بادوام خواهد ماند و از همین درخت حق است که انوار ایمان و پارسایی و تقوا بر فراز آسمان ها خواهد رفت و هر که از این درخت برگیرد، رستگار و هر که از آن دوری گزیند بدبخت و سیه روز است.
نهضت بارور امام حسین علیه السلام آن چنان درس عزت و عظمت و انسانیت به دنیا آموخت که باید تمام بشریت در برابر عظمتش سر فرود آورند و در عزایش اشک بریزند.
در تاریخ الخلفای سیوطی (2) آمده است: « لما قتل الحسین احمرت السماء و لم یرتفع حجر الا وجد تحته دم عبیط حتی فی بیت المقدس » هنگامی که حسین کشته شد آسمان به رنگ سرخ درآمد و هیچ سنگی از زمین برداشته نمی شد، جز آن که زیر آن خونی تازه می جوشید، حتی در بیت المقدس.
این انسان کامل و والایی که جمادات را به تاثر درآورد- و چنان که ابن ابی حاتم نقل کرده تا چهار ماه پس از شهادتش، آفاق آسمان ها گلگون بود- باید تا روز قیامت، عقول دانشمندان و قلوب اندیشمندان را به لرزه درآورد و باید امت اسلامی- در روز عاشورا- همه با هم، یک دست و یک صدا، برای احقاق حق رسول خدا که توسط گروهی جاهل و تبهکار، بر سرزمین تفتیده کربلا، پایمال شد، فریاد زنند و ناله کنند. و ما اگر بر امام حسین گریه می کنیم، زیرا در شهادتش، حق رسول خدا ضایع شد و چیزی نمانده بود که رسالت آسمانیش را از بین ببرند، جز آن که حسین با نثار خون مقدسش، آن را زنده کرد و دوباره رسول خدا زنده شد و این است معنای سخن رسول الله- صلی الله علیه و آله و سلم- که می فرماید: «حسین منی و انا من حسین » چه زنده ماندن رسالت پیامبر با نثار خون حسین محقق شد و گرنه شجره خبیثه ملعونه یزیدیان، مصمم بود نام پیامبر را از ماذنه ها و مناره های مساجد بردارد و قرآن را نابود سازد.
پس روز عاشورا، هر مسجدی برای حسین گریه می کند و هر برگ قرآنی برای سید الشهداء اشک می ریزد و هر ندای «الله اکبری » بر او ناله می کند. امروز کعبه و مسجد الحرام، مشعر و مقام بلکه تمام ستارگان و افلاک و کهکشان ها بر حسین گریه می کنند زیرا به وسیله او، قوانین الهی پا برجای ماند، پس آیا روا نیست ما در این روز عزا، گریه کنیم و با زمین و زمان و افلاک هم ناله شویم و اشک بریزیم؟
ای حسین! اگر ما تو را نشناختیم، به خدا دهر و زمان ساکت نمی نشیند تا آن که نور جمال دل آرایت از پشت ابرهای تار بر دنیا بتابد و اشعه تابناک روح بلندت، صفحه گیتی را روشن سازد و جن و انس در برابر آن همه نور و فروغ، چاره ای جز تسلیم و تعظیم نداشته باشند.
رسول خدا(ص) فرمود:« ان الحسین بن علی فی السماء اکبر منه فی الارض و انه لمکتوب عن یمین عرش الله:مصباح هدی و سفینة نجاة » (3) حسین بن علی در آسمان بزرگتر است تا در زمین، و همانا بر طرف راست عرش خدا نوشته شده است: حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.
بیائیم همه با هم از این چراغ هدایت برای زندگی دنیا و آخرتمان فروغ بگیریم و در این دوران تباهی و فساد که جهان را غرق ساخته است، در کشتی نجات حسین سوار شویم تا به ساحل امن و امان برسیم و رستگار گردیم، آمین رب العالمین.
