در میان انواع اخبار و اطلاعات و گزارشهای ریز و درشتی که هر روز از سراسر جهان مخابره می شود و در مطبوعات و سایر وسائل ارتباط جمعی منعکس می گردد، گاهی برخی خبرهای یا گزارشهایی به ظاهر کوچک و محلی و فاقد همیت به چشم می خورد که با کمی دقت، پرمعنا به نظر می رسد و نمی توان به سادگی از کنار آن گذشت. خبری که در زیر از نظر شما می گذرد، از این گونه خبرها است که یکی از مطبوعات عصر تهران، در گوشه یکی از صفحات خود، از یک نشریه ضدانقلاب در خارج از کشور به این شرح نقل کرده است:
خبر:
خبرگزاری ها گزارش داده اند که بر اساس رای صادره از دادگاه شهر «هلموند» در کشور هلند، فحش دادن و ناسزاگفتن که از سال 1978 در این شهر ممنوع شده بود، از فوریه امسال آزاد شده است.
دادگاه این شهر در توجیه رای صادره استدلال کرده که ممنوعیت بد و بیراه گفتن برخلاف آزادی بیان است و از این به بعد هرکس دلش خواست می تواند بدون گرفتار شدن در پنجه عدالت، تا آنجا که دلش می خواهد فحاشی کند.
نکته مطلب، استناد دادگاه شهر هلموند به «آزادی بیان » است. امروز در دنیا خیلی ها و خیلی جاها به خیلی چیزها و به خیلی کسان فحش می دهند و ناسزا می گویند اما تجویز آن به نام آزادی بیان مفهوم دیگری پیدا می کند. امروز در دنیا خیلی ها ظلم می کنند و خیلی جاها ظلمها می شود اما صورت قانونی دادن به این ظلمها، خود ظلمی بدتر است. کیست نداند که امروز در زندانهای وحشتناک رژیم صهیونیستی چه می گذرد و چه به روزگار مبارزان مظلوم و دربند فلسطینی می آورند؟! اما وقتی که سران این رژیم اعلام می کنند که قانونی گذرانده اند که براساس آن، شکنجه زندانیان فلسطینی آزاد و بلا مانع است و تیراندازی مستقیم به سوی تظاهر کنندگان فلسطینی را نیز آزاد اعلام می کنند، تازه آدم معنای قانون و آزادی را می فهمد!.
امروز دولت نظامی و کودتایی الجزایر، به نام قانون و به نام دولت قانونی، کسانی را با قدرت نظامی سرکوب می کند که در یک انتخابات آزاد که برگزار کننده آن خود دولت بود، پیروز شدند!. امروز آنان غیر قانونی! و مخل امنیت! اعلام می شوند و دولت حاکم فعلی، قانون اساسی را عوض می کند و در صدد برگزاری انتخابات است. فکر می کنید حاصل آن قانون اساسی و مصوبات مجلس آینده، یک مو کمتر از قانون و آزادی خواهد بود؟!
یادمان نرفته است که دولت های اروپایی، سلمان رشدی مرتد را زیر پوشش آزادی قلم و بیان تحت حمایت خود قرار دادند. هم جنس بازان در غرب نیز از طرفداران پر و پا قرص آزادی هستند!. بیچاره آزادی که چه کارها به نام او صورت نمی دهند؟ !.
چندی پیش که گزارشگر یکی از بنگاه های خبری مشهور آمریکا، با رئیس جمهوری آمریکا مصاحبه داشت، وقتی که صحبت از جوانان و لزوم مراقبت اخلاقی از آنان به میان آمد و رئیس جمهوری، آمار تکان دهنده ای از تبهکاریها و فساد جوانان در آمریکا مطرح کرد، گزارشگر با قبول اصل موضوع، گفت: کلینتون نیز مثل شما در ایران تلاش می کند از این مفاسد جلوگیری کند، اما معتقد است که اینها بهای آزادی است!
امروز در غرب، آزادی را آن قدر بدنام کرده اند که امنیت و اخلاق اجتماعی را به نام آن نقض می کنند!. و شاید این، از خصیصه های زمان باشد که واژه های بسیار مقدس را از مفهوم آن خالی کرده اند و با آنها بازی می کنند.
وقتی که انسان ابتذالها و مفاسدی را که به آزادی نسبت می دهند و به آن اهانت می کنند، می بیند و می شنود، یاد حکایت عامیانه اما پر معنای قدیمی می افتد که:
ثروتمندی درحال احتضار و مرگ بود، یکی یکی تمام آشنایان و دوستان و اقوام و خویشان را بر بالین خود احضار کرد واز آنان خواست که اگر از او بدی دیدند، حلالش کنند و بار آخرتش را سبک گردانند... وقتی از حلیت طلبی از آنان فارغ شد به یاد شترش افتاد و آزارهایی را که به آن حیوان بی آزار وارد ساخته بود، به خاطر آورد که آن قدر او را اذیت کرده و صدمه زده است.
به فکر افتاد که دل او را هم به دست آورد و از آن حیوان آرام که خار می خورد و بار می برد و توقعی نداشت، رضایت بطلبد وقتی که شتر را بر بالین وی آوردند و از شتر طلب بخشایش کرد، شتر گفت: هرچه به سرم آوردی بخشیدم، از این که خار خوردم و بار گران کشیدم و لطمه دیدم گله ای ندارم، اما این که روزی افسار مرا به دم یک خر بستی و به من توهین کردی حاضر نیستم تو را ببخشم!
