شماری از فواید بِه

امام رضا(ع) می‌فرمایند: «بِه بخورید که عقل را زیاد می‌کند».
بِه سرشار از ویتامین‌های «آ» و «ب» است و از جمله میوه هایی است که بشر قرن‌ها قبل از میلاد آن را می شناخته و به خواص درمانی آن پی برده است. بقراط حکیم برای قبض شکم و از بین بردن تب آن را تجویز می‌کرده است. ودیوسکورید در قرن اول میلادی برای درمان اسهال و استفراغ و ترشحات سفید زنان و بواسیر از آن استفاده می‌کرد.
تقریبا بیشترین درصد املاح موجود در بِه را فسفر و کلسیم تشکیل می‌دهد لذا بنا به اعتقاد غذاشناسان از جمله پروفسور حاجبی و دکتر جزایری خوردن بِه در رشد و نمو عقل و هوش مؤثر است.
مالیدن روغن به بر بدن برای جلوگیری از عرق بدبوی بدن به خصوص عرق کف دست و پا بسیار مفید است و بدن را خوشبو می‌کند.
خوردن بِه به صورت‌های مربا، کمپوت و خورش برای تقویت کلیه، تقویت معده، دفع تهوع، سوزش مجرای ادرار، بی‌اشتهایی، یرقان، بیماری‌های ریوی، بواسیر، تپش قلب، صداهای مبهم در گوش، آسم، تنظیم قاعدگی، اضطراب و خستگی‌های روحی مفید است. خوردن به در دوران بارداری باعث زیبا شدن فرزند می‌شود.
دکتر جزایری می‌گوید: «یکی از خاصیت‌های به جلوگیری از سقط جنین است و نوزاد را خوش‌آب و رنگ کرده و از ویار زنان آبستن نسبت به خوردن خاک و گل جلوگیری می‌نماید».
اگر به را 15 روز در الکل خیس کرده و با آب آن صورت را مالش دهند، چین و چروک پوست را از بین می‌برد.
بِه داروی عصبانیت است و جوشانده آن نیز برای درمان انواع سرفه مؤثر می‌باشد.
لعاب تخم بِه برای درمان انواع سرفه و گرفتگی صدا مفید است. و لعاب میوه بِه نیز برای جلوگیری از آفتاب‌زدگی بسیار مفید می‌باشد.
کوبیده برگ به و سیب که با عسل مخلوط شده باشد، موی سر را تقویت و از ریزش آن جلوگیری می‌نماید.
خوردن لعاب به دانه حرارت و ناراحتی معده و امعاء را برطرف و تب‌های تندزا را رفع می‌کند. مکیدن به دانه و فرو بردن لعاب آن خشکی و زخم زبان و دهان را برطرف می‌نماید.
جرم و تفاله به سنگین بوده و بهتر است به صورت پخته یا مربا مصرف شود. هم چنین برای اشخاص مبتلا به قولنج و رعشه خوردن به مناسب نیست.
منبع:نشریه تغذیه و سلامتی شماره - 78