توکل بر خدا

از میان خلیفه های اموی،عبد الملک مروان در خونریزی و آدم کشی نمونه بود! او که شنیده بود،شمشیر پیامبر اکرم در نزد امام سجّاد(ع) به ارث مانده است گاه کسانی که در باور و کردار از پیامبران و مؤمنان دورتر هستند،بیشتر سعی می کنند،به ظاهر خود را شبیه آنان کنند؛لباس آنان را بپوشند،مانندشان سخن گویند یا در خانه آنان زندگی کنند و… در نامه ای از امام(ع) خواست، شمشیر را به او بسپارد،اما حضرت(ع(نپذیرفتند؛زیرا نمی خواستند،وسیله دفاع از حقیقت، اجرای عدالت و کیفر مجرمان به دست آدم کشی زشت کار افتد؛تا با آن خودنمایی کند و فخر بفروشد! عبدالملک هم در نامه ای دیگر امام را تهدید کرد که اگر شمشیر را نفرستد،سهم ایشان را از بیت المال قطع خواهد کرد. امام(ع) هم،در پاسخ این جنایتکار مفهوم ایه های2و3سوره طلاق را این گونه یادآوری فرمود که:«خداوند نجات پرهیزکاران را از آنچه نمی پسندند و روزی رساندن برای آنان را از آنجا که گمان ندارند،ضمانت کرده است ».[1] بلی! عبد الملک حاکمی خونریز و صاحب زندان و جلاد و تازیانه بود،تهدید او دل هر کس را می لرزاند، مگر پایه های استوار دلی را که خداوند صاحب خانه اش بود و مگر آن کس را که به جای پروا از این و آن، تنها از خدایش پروا می نمود!