امام خمینی رحمه الله ، با تمام وجود، شیفته و دلباخته اهل بیت و مکتب بی نظیر وحی بود و با دیدگاه ژرف خویش، آنان را در جایگاهی بس رفیع می دید و اعتقاد داشت که:
«... برای اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام مقامات شامخه روحانیه ای است در سیر معنوی الی اللّه که ادراک آن، عملاً نیز از طاقت بشر خارج و فوق عقول ارباب عقول و شهود اصحاب عرفان است؛ چنان که از احادیث شریف ظاهر می شود که در مقام روحانیت با رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم شرکت دارند و انوار مطهره آنها قبل از خلقت عوالم مخلوق، اشتغال به تسبیح و تحمید ذات مقدس داشتند». و درباره شخصیت ممتاز امیرمومنان علی علیه السلام می فرماید:
«حضرت امیر علیه السلام از جهت معنویت، یک نفر نبود، همه عالم بود».
و از حضرت زهرا علیهاالسلام این گونه تمجید می کند:
«فاطمه علیهاالسلام انسانی است به تمام معنی انسان» که «اگر مرد بود، به جای رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم بود».
و امام زمان علیه السلام را عصاره خلقت می داند.
با چنین دیدگاهی که امام خمینی رحمه الله نسبت به اهل بیت علیهم السلام دارد، طبیعی است که واله و شیدای آن بزرگان معصوم باشد، در راه مکتب شان جان فشانی کند، دنیا را به سوی آنان بخواند، هر پگاه و شامگاه بدانان توسل جوید، در مصیبت آنان سخت بگرید و از شادی آنها شادمان گردد، که در اینجا تنها به سه بخش؛ زیارت، بزرگداشت و عشق به اهل بیت علیهم السلام اشاره می کنیم:
الف) زیارت
زیارت تربت مطهر پیشوایان معصوم، شهیدان و صالحان، در فرهنگ انقلابی شیعه، جایگاهی خاص دارد و آن جایگاه های رفیع، همواره الهام بخش مردان خدا و نیک سرشت بوده است.
«امام خمینی رحمه الله از روزی که وارد نجف شدند تا روزی که از نجف مهاجرت کردند، هر شب، سه ساعت پس از غروب آفتاب ـ در تابستان و زمستان ـ به حرم حضرت علی علیه السلام مشرف می شد. این برنامه هرگز ترک نمی شد؛ حتی یک سال در عراق کودتایی به وقوع پیوست و حکومت نظامی اعلام شد، در آن شب هم زیارت امام ترک نشد. شهید حاج آقا مصطفی می گفت: در آن شب متوجه شدیم که امام داخل اتاق نیست. جاهای دیگر ساختمان را گشتیم، ولی امام را نیافتیم تا اینکه رفتیم پشت بام، ملاحظه کردیم که امام رو به حرم مطهر ایستاده و زیارت نامه می خواند».
«تشرف امام خمینی رحمه الله به حرم مطهر امیرمؤمنان علی علیه السلام ، با آداب خاصی صورت می گرفت که شایان توجه است؛ امام با کمال ادب و متانت، اذن دخول می خواند.از طرف پایین پا، وارد حرم می شد، مقید بود که از بالای سر مطهر حضرت امیر علیه السلام عبور نکند. هنگامی که مقابل ضریح مطهر می رسید، «زیارت امین اللّه » یا زیارت دیگری را با نهایت اخلاص می خواند، دوباره به طرف پایین پا برمی گشت و در گوشه ای می نشست، زیارت و دعا می خواند.سپس دو رکعت نماز می خواند، آن گاه با ادب خاصی حرم را ترک می گفت».
همچنین نقل کرده اند: حضرت امام در اغلب ایام زیارتی، در کنار قبر امام حسین علیه السلام بود و در دهه عاشورا، هر روز، زیارت عاشورا را با صد مرتبه سلام و صد لعن می خواندند.
نیز «حضرت امام تا وقتی در قم بودند، به طور مرتب هر روز پس از درس صبح و گاهی پس از درس عصر، به حرم مطهر حضرت معصومه علیهاالسلام مشرف می شدند و حضور در نماز جماعت ایشان هرگز ترک نمی شد و در حرم، معمولاً زیارت جامعه می خواندند».
ب) بزرگداشت
مقام والا، شخصیت بی نظیر و جایگاه ولایت الهی معصوم ایجاب می کند که همواره مورد تقدیس، تکریم و احترام فوق العاده قرار گیرد، نامش با عزت و احترام برده شود، سخنش ارج نهاده شود، افکار و عقایدش پیروی گردد، روز تولد و ارتحالش گرامی داشته شود و... .
حضرت امام خمینی رحمه الله در بزرگداشت شخصیت معصومین علیهم السلام اهتمامی وافر داشت. عمری را در ترویج عقاید و افکار آنان سپری کرد. هیچ گاه نام آنان را بدون احترام و درود بر زبان جاری نمی کرد. تا آنجا که امکان داشت، مجالس جشن و عزایشان را بر پا می کرد و خود نیز در هر فرصت مناسب، خالصانه ترین اشک خویش را نثار آن فرزانگان والا می کرد.
«امام در مدتی که در نجف اشرف بودند، در تمام شب های شهادت معصومین علیهم السلام در منزل شان ذکر مصیبت داشتند و به مناسبت رحلت زهرا علیهاالسلام این برنامه، سه شب ادامه داشت و گریه کردن و اشک ریختن امام، بدون استثنا، در همه این روضه خوانی ها مشهود بود».
«یک روز ـ که روز شهادت حضرت فاطمه علیهاالسلام بود ـ از امام تقاضا شد که در جمع برادران دفتر [در جماران] که مجلسی به همین مناسبت تشکیل داده بودند، حاضر شوند. امام آمدند و نشستند. به مجرد اینکه یکی از برادران شروع به خواندن مصیبت کرد، امام، با صدای بلند شروع به گریه کرد... قطرات اشک، همچون دانه های مروارید برگونه هایشان فرو می غلتید».
«تکریم شخصیت های معصوم و افشای مظلومیت اهل بیت علیهم السلام آن چنان مورد توجه امام راحل رحمه الله بود که هیچ حادثه ای و بحرانی او را از چنین عملی باز نمی داشت، به گونه ای که روز تاسوعا در پاریس در جمع خبرنگاران، امام دستور می دهند که یک ساعت به ظهر، مجلس روضه خوانی برپا شود و یکی از آقایان روضه بخواند».
ج) عشق به اهل بیت علیهم السلام
«علاقه حضرت امام به اهل بیت رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم در حد وصف ناشدنی است.امام، عاشق آنهاست؛ عاشقی که تا صدای «یا حسین» بلند می شود، بی اختیار اشک می ریزد. امام با اینکه در برابر مصیبت ها صابر است و حتی در برابر مصیبتی چون شهادت حاج آقا مصطفی اشک نمی ریزد، اما به مجرد اینکه یک روضه خوان بگوید «السلام علیک یا ابا عبد اللّه » قطرات اشک از دیدگانش فرو می چکد».
عشق و محبت به اهل بیت علیهم السلام سراسر وجود امام رحمه الله را گرفته بود، در حدی که خویش را همواره به آنان نزدیک می دید: «امام در برخورد با مشاهد مشرفه و در تشرف به زیارت قبور مطهر معصومین علیهم السلام ، [چنین بود که گویا] امام را ناظر و حاضر در جلو چشم خود می دید».
چنین روحیه ای سبب می شد که رهبر کبیر انقلاب اسلامی در فعالیت های خرد و کلان خویش از وجود شریف امامان معصومین علیهم السلام استمداد جوید و موفقیت عالی امام در طول زندگی پربرکت خویش، نشان دهنده این است که آن بزرگان معصوم نیز به شاگرد بی نظیر مکتب خویش، عنایتی خاص داشته اند و بدون شک، نظر مساعد ائمه اطهار علیهم السلام پس از الطاف الهی، پشتیبان معنوی امام، به ویژه در کوران مبازرات و پس از انقلاب بوده است. حجت الاسلام علم الهدی در این باره می گوید:
«در جریان مسئله انجمن های ایالتی و ولایتی، امام نامه هایی به علمای شهرها نوشتند و مرا مأمور کردند که به استان های خراسان و سیستان و بلوچستان بروم و نامه ها و پیام ایشان را به علما برسانم. هنگام خداحافظی خدمت امام رسیدم، پس از تحویل نامه ها فرمودند: شما قبل از اینکه با کسی ملاقات کنید، اول به حرم مطهر ثامن الحجج علی بن موسی الرضا علیه السلام مشرف شوید و از زبان من به آن حضرت بگویید، آقا! کار بسیار عظیم و مسئله خطیری پیش آمده و ما وظیفه دانستیم که قیام کنیم و حرکت کنیم، چنانچه مرضیّ شماست، ما را تأیید کنید».
