سرمقاله ؛ تکرار سناریوی قدرت نمایی آمریکا

حمله مشترک اخیر آمریکا و انگلیس به عراق، یکبار دیگر منطقه را در بحران فرو برد و در مجامع بین المللی و در سطح جهانی،نگرانی عمیقی به وجود آورد، و یکبار دیگر مردم عراق دستخوش رنج و درد و کشتار بی رحمانه گردیدند.

شکی نیست که بازی گریها و موضع گیریهای لجوجانه و غیر قابل توجیه صدام، زمینه ساز اقدام نظامی خودسرانه و یک جانبه آمریکاو انگلیس شد. حکومت صدام هیچ وقت با بازرسان تسلیحاتی سازمان ملل متحد برخورد صادقانه نکرد و هرگز همکاری کاملی در اجرای مصوبات این سازمان به عمل نیاورد. او هرچند وقت یکبار، باایجاد مانع و کارشکنی در برابر اجرای ماموریت بازرسان سازمان ملل، بحران ایجاد کرد و چون مورد تهدید نظامی آمریکا واقع شد،در موقعیت ضعف و تزلزل قرار گرفت و عقب نشینی کرد!. اما با همه اینها، تصمیم گیری در مورد چگونگی برخورد با دولت عراق، تنهادر صلاحیت سازمان ملل متحد و شورای امنیت است. قوانین و مقررات و ضوابط بین المللی به هیچ کشوری اجازه نمی دهد خودسرانه به کشور دیگری حمله کند یا در صدد تغییر دولت آن برآید.

رئیس جمهوری آمریکا ادعا کرده است که تا سقوط صدام و روی کارآمدن دولت جدید در عراق، به فشارهای خود ادامه خواهد داد. امامعلوم نیست آمریکا با کدام مجوز، چنین ماموریتی را برای خودقائل شده است؟ تعیین سرنوشت هر ملتی به عهده خود آنان است.

گروههای معارض عراقی اعلام کرده اند که مبارزه با حکومت صدام وایجاد دولت جدید، تنها به آنها مربوط است.

بهانه دیگر آمریکا تولید سلاحهای کشتار جمعی توسط عراق، وخطرهای این دولت برای همسایگان و منطقه است. در این مورد هم باید پرسید:

کدام یک از رژیمهای منطقه، به اندازه اسرائیل، انواع سلاحهای کشتار جمعی در اختیار دارد؟ و کدام یک از آنها به اندازه این رژیم، همسایگان را تهدید کرده و می کند؟ و کدام یک از آنها به اندازه اسرائیل از آمریکا کمک دریافت کرده و می کند؟ واقعیت این است که آمریکا با اتکاء به قدرت نظامی و سیاسی خود، دردنیا قلدرمآبانه عمل می کند و از عناوینی همچون حقوق بشر،دموکراسی، معیارهای بین المللی و...استفاده ابزاری می کند و در هرجا که سیاست یا مصلحتش اقتضاکند، برای هیچ یک از این مقوله ها ارزشی قائل نیست. با این اوصاف، آیا جای تعجب نیست که هنوز، بعضی ها سنگ طرفداری ازچنین دولتی را به سینه بزنند و برای دوستی و آشتی با آن، غش کنند؟!