چند ماه قبل، ناسا با اعلام خبر کشف هفت سیاره زمین سان در فاصله ای نزدیک (40 سال نوری) هیجانی را در دنیای علم به راه انداخت و به جهانیان نشان داد سه سیاره در سامانه تراپیست-1 در کمربند حیات ستاره خودشان قرار دارند. امروز اما گفته می شود جستجوی حیات در سیستم تراپیست به نتیجه نخواهد رسید.
دو تیم مجزا در مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین می گویند رفتار ستاره تراپیست، احتمال تشکیل حیات در این منظومه را بسیار پایین تر از انتظارات اولیه ما آورده است. ستاره تراپیست-1 یک کوتوله سرخ است که بسیار کم فروغ تر و سرد تر از خورشید ماست، بنابراین کمربند حیاتش در فاصله بسیار نزدیکی قرار دارد.
خبر ناامید کننده این است که تابش نور فرابنفش در سطح سیاره های نزدیک به این ستاره بسیار زیاد است. «اوی لوب» یکی از نویسندگان مقاله جدیدی که در همین رابطه در نشریه بین المللی استروبیولوژی به چاپ رسیده می گوید:
به خاطر هجوم تابش های ستاره ای، نتایج ما نشان می دهند اتمسفر این سیاره ها تا حد زیادی تخریب شده است.
تیم مورد بحث برآورد می کنند احتمال وجود حیات در منطقه زیست پذیر تراپیست-1 در مقایسه با زمین به عنوان مرجع، تقریباً 1 درصد است.
تحقیق دیگری که در ژورنال اخترفیزیک به چاپ رسیده نیز بادهای ستاره ای تراپیست-1 را بررسی کرده است. زمین هم دائماً در معرض ذرات زیانبار خورشیدی قرار دارد، اما میدان مغناطیسی به خوبی از ما محافظت می کند. شاید سیاره های تراپیست هم میدان مغناطیسی داشته باشند، اما مشکل اینجاست که به ستاره خود بسیار نزدیک هستند.
به خاطر این فاصله کم، میدان مغناطیسی ستاره با میدان مغناطیسی سیاره ها ترکیب شده و بادهای ستاره ای قدرتمند به راحتی می توانند اتمسفر این سیاره ها را از بین ببرند، و بدون وجود اتمسفر، جایی برای حیات وجود نخواهد داشت.
لازم به یادآوریست «کمربند حیات» تنها بدین معناست که سیاره به اندازه کافی به ستاره اش نزدیک است و گرمای کافی دریافت می کند تا آب به صورت مایع در سطحش تشکیل شود. در این حالت، انواع و اقسام مشکلات دیگر در سیستم های ستاره ای در نظر گرفته نمی شود.
با همه این تفاسیر، هنوز به یقین نمی توان گفت که تراپیست-1 فاقد حیات است، یا اینکه منظومه های دیگر با کوتوله های سرخ قادر به پشتیبانی از شکل های اولیه یا متکامل زندگی نیستند؛ فقط باید باز هم به جستجوی خود در فضای بیکران ادامه دهیم.
