زنان موفق ایرانی کم نیستند. و در تمام نقاط جهان برای ایران و ایرانی در هر شاخه‌ای از علم و ورزش افتخار آفرینی می‌کنند. مطلب معرفی خانم های موفق ایرانی در سراسر دنیا؛ پردیس ثابتی را می‌توانید در بنیتا بخوانید.
الهه، شهربانو و سهیلا منصوریان، سه خواهر ووشوکاری هستند که قهرمانی آنها، برای ایران افتخارآفرین بوده است. این سه خواهر ورزشکار، سختی‌های زیادی را از کودکی تحمل کرده و درنهایت توانسته‌اند به موفقیت‌های زیادی در عرصه‌ی ورزش ایران و جهان دست پیدا کنند.
از زندگی این خواهران، دو فیلم مستند هم ساخته شده است، یکی از آنها فیلمی به نام «خواهران قریب» است که به مبارزات ورزشی الهه و شهربانو در مسابقات آسیایی اینچئون می‌پردازد و دیگری مستندی به نام «صفر تا سکو» که حضور موفقی در جشنواره‌ی سینماحقیقت داشت و همین روزها در سی‌وپنجمین جشنواره‌ی فیلم فجر هم به نمایش درمی‌آید.
کسب مدال طلای جهانی، مدال‌های برنز و نقره از بازی‌های آسیایی گوانجو و بسیاری از مدال‌های آسیایی و جهانی دیگر از افتخارآفرینیهای الهه منصوریان است. به بهانه‌ی اکران مستند «صفر تا سکو» در جشنواره فیلم، با الهه منصوریان، یکی از خواهران ووشوکار قهرمان به گفت‌وگو پرداختیم که در ادامه مصاحبه‌ی این قهرمان جهان را با بنیتا می‌خوانید.
خانم منصوریان، از کودکی‌تان بگویید.
ما در جایی زندگی می‌کردیم که شرایط زندگی بسیار سخت بود و هنوز هم سخت است. سمیرم لرستان، جایی است که مادرم هنوز هم در آنجا زندگی می‌کند و با همه‌ی سختی‌هایش حاضر نیست آن شهر را رها کند. ما سه خواهر هم در همان شرایط سخت و با امکانات کم شروع به ورزش کردیم. اول شهربانو، بعد من و بعد خواهرم سهیلا وارد این ورزش شدیم. من از 12 سالگی وارد ورزش ووشو شدم.
چه شد که به ورزش ووشو علاقه‌مند شدید؟
در شهری که ما زندگی می‌کردیم انتخاب رشته‌ی ورزشی ساده نبود، محدودیت‌های زیادی وجود داشت و باید یکی از رشته‌های رزمی را انتخاب می‌کردیم. همین شد که به ورزش ووشو علاقه‌مند شدیم و خواستیم آن را ادامه بدهیم. این ورزش به این دلیل ما را جذب کرد که ترکیبی از چند ورزش مثل تکواندو و بوکس است. درواقع، در ابتدا، مجبور شدیم ووشو را انتخاب کنیم ولی بعد، آن را با عشق و علاقه ادامه دادیم و حتی برای پیشرفت در آن، به اصفهان و بعد تهران آمدیم.
در شهر شما با این مسئله که زنان این ورزش را انجام دهند مخالفتی نمی‌شد؟ خانواده مخالفتی با این موضوع نداشتند؟
همین‌طور است، بسیاری از اطرافیان به خانواده‌ی ما می گفتند خوب نیست دخترها در ورزش‌های رزمی فعالیت کنند؛ اما خوشبختانه خانواده از ما حمایت کرد و ما توانستیم به عنوان سه خواهر ووشوکار در عرصه‌های جهانی حضور داشته باشیم. اگر حمایت خانواده نبود، قطعا نمی‌توانستیم این سختی‌ها را تاب بیاوریم، اما از آنها ممنونم که در همه‌ی شرایطی اجازه دادند ما به علاقه‌مان برسیم و راه موفقیت را طی کنیم.
از سختی‌های این ورزش برای زنان بگویید.
اگر علاقه وجود داشته باشد، این ورزش هم مانند سایر ورزش‌هاست و سختی‌ها و شیرینی‌های خاص خودش را دارد. به طور کلی باید بگویم ورزش زن و مرد نمی‌شناسد و هرکس که به این ورزش علاقه دارد می‌تواند در آن موفق شود. اما باید به این اشاره کنم که کار ما ورزشکاران خانم در مسابقات جهانی به مراتب سخت‌تر از رقیبانمان است چون ما با پوشش اسلامی که به آن عقیده و علاقه داریم در این رقابت‌ها حاضر می‌شویم و شاید این موضوع، در نتیجه‌ی مسابقه تاثیرگذار باشد. در چنین شرایطی، از حامیان و طرفداران و کارشناسان ورزشی، انتظار حمایت بیشتری داریم، به عنوان مثال، وقتی لیلا رجبی نتوانست در المپیک ریو موفق شود، بهتر بود کارشناس ورزشی شرایط او را در نظر می‌گرفت، نه این‌که از عباراتی استفاده کند که باعث دلخوری شود. خوشبختانه ما در برخورد با مردم، چیزی جز عشق و علاقه از آنها نمی‌گیریم، اما این انتظار را از کارشناسان و مجریان ورزشی هم داریم که به جای سنگ انداختن در ورزش زنان، از آنها حمایت کنند و به آنها انگیزه بدهند.
با موردی مواجه بوده‌اید که به دلیل مخالفت، این ورزش را رها کرده باشد؟
بله من مربی هم هستم، شاگردی داشتم که دختر بسیار توانا و مستعدی بود و حتی فکر می‌کردم می‌تواند رقیب من باشد و آنقدر قوی بود که به سرعت به اردوی تیم ملی رسید، ولی خانواده‌اش اصرار داشتند که ورزش را رها کند و درس بخواند و با این‌که برای او آینده‌ی درخشانی را پیش‌بینی می‌کردم، ووشو را کنار گذاشت.
فدراسیون ووشو از زنان ووشوکار حمایت می‌کند؟
بله کاملا، این فدراسیون شرایط خوبی برای ورزشکاران فراهم می‌کند و تا جایی که می‌تواند فضای مناسبی برای فعالیت ما ایجاد می‌کند؛ اما درهرحال با مشکلات بودجه مواجه است و ما گاهی بدون مسابقات تدارکاتی کافی، وارد مسابقات رسمی می‌شویم و اگر بودجه‌ی بیشتری در اختیار داشته باشیم، شاهد افتخارآفرینیهای بیشتر ووشوکاران در جهان خواهیم بود. بااین‌حال باید بگویم در مقایسه با بسیاری از فدراسیون‌های دیگر، از محدودیت‌های کمتری برخورداریم. به عنوان مثال میزان حقوق ما با ورزشکاران مرد برابر است یا در انتخاب مربی و اختصاص امکانات، مساوات را برقرار می‌کنند و در حق ورزشکاران زن اجحاف نمی‌شود.
درباره‌ی مستندهایی که از زندگی شما ساخته شده هم توضیح دهید.
اولین فیلم، مستند «خواهران قریب» بود که توانست شرایط سخت رقابت در میدان ورزشی و استرس و نگرانی ما برای کسب مدال برای ایران را به تصویر بکشد؛ اما در کنار آن مستند دیگری هم هست که تنها به شرایط ورزشی بسنده نمی‌کند و درباره‌ی زندگی ما خواهران منصوریان و پدر و مادرمان است که این مستند به کارگردانی سحر مصیبی و به تهیه‌کنندگی مهتاب کرامتی ساخته شده و توانست در جشنواره‌ی سینما حقیقت، به‌عنوان بهترین فیلم مستند این دوره از جشنواره شناخته شود. این فیلم به نام «صفر تا سکو» در جشنواره‌ی فیلم فجر امسال هم به نمایش درمی‌آید و امیدوارم در این حضور سینمایی نیز موفق باشد.
تاثیری که نمایش این فیلم‌ها بر زندگی شما داشته چه بوده؟
ببینید، با این که مدال‌های زیادی آورده‌ایم، در ایران کسی ما را نمی‌شناسد، این موضوع فقط شامل حال ما نمی‌شود بلکه درباره‌ی سایر زنان ورزشکار هم صدق می‌کند. در چنین شرایطی، ساخت مستندهایی از زنان ورزشکار کشورمان، می‌تواند در روحیه دادن به زنان برای روی آوردن به ورزش و درخشیدن در جهان موثر باشد و به ما هم انگیزه‌ی بیشتری برای رقابت‌های جهانی بدهد. بعد از این مستند، اسپانسرهایی با ما تماس گرفتند که حامی ما باشند. این موضوع بسیار مهم است؛ چون بسیاری از زنان ورزشکار با مشکل اسپانسر برای تمرین‌ها و رقابت‌های جهانی درگیر هستند و امیدواریم هم اسپانسرها و هم وزارت ورزش با تماشای چنین مستندهایی، به بهبود وضعیت زنان ورزشکار کشورمان توجه بیشتری داشته باشند.
چه مسابقاتی را پیش رو دارید؟
ششم اسفند، لیگ برتر مسابقات دانشجویان جهان است و از آنجا که من دانشجوی رشته‌ی تربیت بدنی دانشگاه الزهرا هستم، تمرین‌هایم را برای این رقابت شروع کرده‌ام. مسابقات جهانی روسیه را هم در پیش داریم که تمرکزم را برای حضور در این دو رقابت گذاشته‌ام و امیدوارم موفق شوم.
از مسئولان انتظاری دارید؟
بله، مساله این‌جاست که تا رسیدن به قهرمانی، راه درازی در پیش است. من این راه را با سختی‌های زیادی ادامه داده‌ام و بدون چشم‌داشتی به قهرمانی دنیا رسیده‌ام. اما از این‌جا به بعد لازم است که حمایت کنند، رسیدن به قهرمانی ساده‌تر از ماندن در شرایط قهرمانی است و حالا که به این‌جا رسیده‌ام انتظار دارم برای ماندن در قهرمانی، شرایط لازم تمرین و حضور در مسابقات را فراهم کنند.
ممنون از وقتی که در اختیار ما قرار دادید.
