علی علیه السلام در محراب

فرو ریزد به دامن از سپهر دیده کوکب ها

علی این مظهر عدل الهی چون دگر شب ها

چه در پیش است کز باغ فلک بوی خزان خیزد

ز دشت شب چو نرگس ها نمی رویند کوکب ها

مگر رنگین ز خون پاک او محراب خواهد شد

که می روید به ناکامی گل افسوس بر لب ها

تب و تابی به جانش شعله افکنده است و می داند

که در خون سحر بی تاب می گردد از این تب ها

چه افتاده است در کرّوبیان عالم بالا

که می گریند و می نالند با فریاد یارب ها

علی کو دین احمد را علم بر بام گردون زد

ز پا افکند با تیغ دو سر رایات مرحب ها

چو مهر خاوری غلتید در خون سحرگاهان

به هنگامی که با معبود در دل داشت مطلب ها

علی شد کشته با شمشیر کین کز دیدگان، «مشفق»

فرو ریزد به دامن از سپهر دیده کوکب ها