|
ای زلال چشمه ساران از نگاهت بهره مند |
ای بهاران از نفسهای پگاهت بهره مند |
|
رنگ رویی دیگری بخشید بر گلبرگ ها |
خاک تا گشت از شمیم سجده گاهت بهره مند |
|
دیده اند آنانکه روشن تر به دور آفاق را |
بوده اند از توتیای خاک راهت بهره مند |
|
خوبتر پی می برد بر شوکت زیبای پاک |
هرکه باشد از اشارات نگاهت بهره مند |
|
ای دل آرام، ای کلید سبز آرامش به دست |
کی ز آرامش شود دل در پناهت بهره مند |
|
خرّم آن روزی که باشد روزگار آشفته ها |
از حمایت های رحمانی سپاهت بهره مند |
|
بر درِ دیگر «ترابی» از چه رو روی آورد |
او که بوده است از عطای دیرگاهت بهره مند |
قال علی علیه السلام :
«الدُّنیا خُلِقَتْ لَغَیْرِها وَ لَمْ یُخْلَقْ لِنَفْسِها».
علی علیه السلام (درباره دنیا) فرموده است:
«دنیا برای دیگری آفریده شده است، و برای خود آفریده نشده است (دنیا راهی است به آخرت که باید آدمی در آن بندگی کند تا پاداش یابد نه آنکه همیشگی باشد که فقط در آن خوش بگذراند)».
(نهج البلاغه فیض الإسلام، ص 1298، کلمات قصار(455).
