در باب نبوت

سرّی از اسرار الهی

بدان ای فرزند دلبند که نبوت، سرّی است الهی که در بعضی بندگان خاص خود تعبیر فرموده و بدان سرّ از امثال خودشان ـ که بنی آدمند ـ ممتاز گردانیده است. همچنان که ایشان افق اعلای موجوداتند، نبی افق اعلای آدمی زاد است.

ختم نبوت

چون ختم نبوت بر امیّت مصطفی علیه الصلوة و السلام افتاد، علمای امت او را همچو انبیای بنی اسراییل گردانیدند تا همچنان که آن انبیا خلق را بر متابعت موسی علیه السلام دعوت می کردند، این علما نیز امت را بر وفق متابعت او ـ چنانکه کتاب و سنّت بدان ناطق است ـ دعوت کنند.

پس حکمت الهی چنین اقتضا کرد که به کمال قدرت پادشاهی، یکی را از آدمیان که صفات ملکی و الهی در او غالب تر باشد، مدت ها تربیت فرماید تا تمامت قوای بشری او مطیع قوای روحانی او شود و صفات شیطانی او منقاد صفات رحمانی او گردد که «أَسْلَمَ شَیْطانِی عَلی یَدِی» اشارت بدان است و در قرب حق تعالی راه یابد و بر حقایق صفات حق و مظاهر هر یک از آن مطلع شود و به امر حق ـ عز اسمه ـ خلق را بدو دعوت کند و از اخلاق ذمیمه منعشان فرماید و مضرّت آن عاجلاً و آجلاً بدیشان نماید و ثواب و عقابی که در دار البقاء، نیکوکار و بدکار را خواهد بود، بیان کند و در مثال محسوس و معقول پوشانیده، حقایق آن را تقریر کند.