ناخن جویدن اختلالی می باشد که بیشتر در سنین کودکی و اوایل نوجوانی اتفاق می افتد اگرچه می توان جویدن ناخن را در همه گروههای اجتماعی مشاهده کرد. این عادت نشانه ی تهاجم است. و اغلب کودکان فقط زمانی که فشار و اضطراب درونی آنها زیاد است به جویدن ناخن می پردازند و بعضی ها هم بدون دلیل مشخصی دائماً به این کار مبادرت می کنند.
جویدن ناخن با مکیدن شست کاملاً متفاوت است، زیرا جویدن ناخن برخلاف مکیدن شست یک عادت نیست بلکه وسیله ای است که کودک آن را برای پائین آوردن فشار و اضطراب درونی خود بکار می گیرد.
عواملی که موجب ناخن جویدن می شود، از شخصی به شخص دیگر تفاوت دارد. در برخی افراد نوعی مکانیسم دفاعی برای کاهش فشارها و اضطراب های روحی و روانی است و در برخی دیگر عکس العمل خصومتی به حساب می آید که از طرف افرادی مانند پدر و مادر کودک برانگیخته شده است.
ناخن جویدن عادتی است که موجب می شود شخص مبتلا به آن احساس رنج و ناخشنودی کند. کودکان و نوجوانان برای ترک این عادت، تلاش فراوانی می کنند ولی غالباً کوشش ها و تلاش های آنها بی نتیجه می ماند.
محققان و پژوهشگران در چگونگی پیدایش و علت این اختلال اختلاف نظر فراوان دارند اما با این احوال معتقدند که درمان علامتی ناخن جویدن از قبیل بستن ناخن، تلخ کردن انگشتان، تمسخر و تهدید شخص مبتلا، اثر و ارزش درمانی چندانی ندارند، بلکه درمان بایستی ریشه ای و با درک مسایل مختلف شخص مبتلا صورت گیرد تا او بتواند سازش شخصیتی مناسب و راههای مناسبی ایجاد کرده و با بکار بستن راههای مناسب و قابل قبول تری برای رهایی از تنشها و کششهای روحی و روانی تلاش کند.
منبع:نجاتی، حسین، (1388)، روانشناسی کودک، تهران، نشر بیکران، چاپ دهم.