تجهیزات الکترونیکی از همه طرف به زندگی ما وارد شده اند و کم و بیش به داخل بدنمان نیز راه یافته اند. در حوزه پزشکی، متخصصین همواره به دنبال تعبیه حسگرها در بدن انسان بودند تا بتوانند اطلاعات داخلی را به بیرون انتقال دهند، با این حال مشکل بزرگ تأمین انرژی مورد نیاز دستگاه الکترونیکی مانع از کسب موفقیت چشمگیر در این حوزه شده.
امروز مهندسین دانشگاه MIT اعلام کردند که یک گام به تحقق این هدف نزدیک تر شده اند، چون توانستند از فراوان ترین ماده درون سیستم گوارشی انسان یعنی «اسید معده» به عنوان منبع انرژی و تولید برق استفاده نمایند.
برای استفاده از حسگرها در بدن انسان نمی توان از باتری های معمولی استفاده کرد، چون هم برای بیمار بسیار خطرناک هستند و هم به خاطر ابعاد کوچک، ظرفیت کافی را در اختیار ندارند. حال می بینیم که منبعی تجدیدپذیر از انرژی در معده مان وجود دارد.
طرز کار این کپسول شبیه باتری های لیمویی است، که یکی از آزمایشات علمی ساده به شمار می رود. با فرو کردن دو الکترود از جنس روی و مس درون لیموترش، اسید سیتریک موجود در این میوه باعث ایجاد اختلاف پتانسیل شده و جریان الکتریکی ضعیفی را به وجود می آورد.
محققین دانشگاه MIT پروژه خود را در سیستم گوارشی خوک آزموده اند. این کپسول 12×40 میلیمتری توانست به مدت شش روز مداوم، هر 12 ثانیه اطلاعات را به صورت وایرلس به گیرنده واقع در فاصله دو متری ارسال نماید. البته زمانی که کپسول وارد روده کوچک شود، اسید کمتری در اختیار دارد و بنابراین توان عملیاتی آن تا حد زیادی پایین می آید. با این حال دانشمندان معتقدند با کاهش بیشتر ابعاد این سنسور می توانند به راحتی از آن در بدن انسان استفاده نمایند.
البته شاید از نظر بسیار افراد، بلعیدن کپسولی که به دستگاه های جاسوسی شباهت زیادی دارد چندان خوشایند نباشد، اما این فناوری در آینده می تواند مرگ و زندگی بیماران را تعیین کند. سیستم های الکترونیکی خوراکی قادرند اطلاعات حیاتی بیمار را به پزشک اطلاع داده یا داروهای مورد نیاز را با دُز کنترل شده در بدن آزاد سازند.
