علائم ونشانه ها:
-محدود بودن دامنه توجه ی کودک،
-کمتر بودن پیشرفت تحصیلی آنها از میانگین،
-گوشه گیری،
-اضطراب،
-احساس ناامنی و عدم اعتماد به نفس،
-وضعیت جسمانی و روانی نامتعادل،
-عدم توان در تعمیم مسایل به یکدیگر،
-پریشانی خاطر.
عوامل پدید آورنده:
-عدم وجود انگیزه کافی برای یادگیری،
-مورد توجه قرار نگرفتن کودک،
-عدم برخورداری از تغذیه مناسب،
-صدمه مغزی(احتمال دارد)،
-بیماری های متعدد.
چگونگی عملکرد:
-واگذاری مسئولیت ها و کارهای مناسب به کودک،
-تعیین استعداد، هوش و ظرفیت کودک و انتظار داشتن از او در همان حد،
-ایجاد احساس پیروزی در کودک،
-فراهم کردن موقعیت هایی برای موفقیت کودک،
-علاقمند کردن کودک به شرکت در فعالیت ها و کارهای گروهی،
-حمایت و کمک به کودک در انجام تکالیف های واگذار شده به او،
-صحبت با والدینش در مورد توانایی های کودک،
-واگذاری کارهایی در حد توان کودک،
-قرار دادن کودک در کانون توجه،
-مورد تایید و تشویق قرار دادن رفتارها و نکات مثبت کودک،
-مورد بررسی قرار دادن وضعیت جسمانی و فیزیولوژیکی کودک،
-ارجاع دادن به روانشناسی در صورت لزوم.
منبع: نجاتی، حسین، (1388)، روانشناسی کودک، تهران، نشر بیکران، چاپ دهم.