از قطره تا دریا

پرهیز از ستم

فرهنگ زندگی آموز اسلام، ایین هم دلی، هم سویی و فریادرسی است. آنان که ریشه در پارسایی دارند و از زلال اندیشه های اسلام زندگی می نوشند، نه از اهالی ستم هستند و نه از یاوران ستمگر، نه دلی را به رنج می آزارند و نه باور ظلمی را مدد می رسانند. جورورزی، زشت گویی و یاوه سرایی آفت بزرگ اتحاد و انسجام، سبب ساز کینه و خصومت و سلاح انسان های فرومایه است.

ستیز و ستم، همیشه و همه جا حتی نسبت به دشمنان نیز نارواست، چراکه با کرامت انسان و اسلام سازگار نیست. این سخن در سیره درس آموز اهل بیت شواهد فراوان دارد. برای مثال امیرمومنان حضرت علی علیه السلام در هنگامه سخت رویارویی با لشگر معاویه وقتی شنید که اصحابش لشگر شام را دشنام می دهند، فرمود: از دشنام دادنتان ناخوشایندم. اگر شما کردار و احوالشان را بازگو می کردید، به سخن راست، نزدیک تر و عذرپذیرتر بود. خوب بود به جای ناسزا می گفتید: خدایا خون ما و آن ها را حفظ کن و بین ما و آنان اصلاح فرما و آن ها را از گمراهی شان برگردان تا جاهلان، حق را بشناسند و کسانی که به ناحق سخن گفته اند، به حق برگردند.1 امیر بیان در سخن دیگری آورده اند: اسلام و متانت آن باید که شما را از ستمگری و یاوه گویی نسبت به یکدیگر باز دارد و یک سخن و متحد شوید.