علائم و نشانه ها:
-تعریف دائمی از خود،
-عدم تطابق با محیط،
-پرحرفی و تلاش برای شرکت در بحث،
-احساس ناامنی،
-نادیده گرفتن معیارهای اخلاقی،
-از کاه کوه ساختن،
-دروغگویی،
رشد نیافتن حس اعتماد بنفس،
-کنجکاوی و جستجوگری،
-علاقه به کسب عظمت و جلال و به اطاعت در آوردن دیگران،
- تشویش و اضطراب،
- انتظار تائید و تشویق از جانب دیگران،
-احساس کمبود،
-میل به مورد محبت و توجه قرار گرفتن.
عوامل پدید آورنده:
-درگیری و بگو و مگو در خانواده،
-احساس بی ارزشی و طردشدن،
-غرور و برتری جویی،
-فقدان مهر و محبت و محرومیت و ناکامی،
-عدم وجود تربیت صحیح،
-تردید در شخصیت،
-جاه طلبی و احساس عدم کارآیی،
-احساس حقارت و ضعف،
-ضعف اعتماد بنفس و عدم آگاهی به توان واقعی خود،
-میل به کسب شهرت و اثبات موقعیت،
-انتظارات و توقعات بی جا از کودک و مقایسه او با دیگران،
-بی اعتنایی و طرد کودک، تشویق های بی مورد، القاآت غلط، لاف زنی دیگران،
-بدبینی و احساس ناامیدی.
چگونگی عملکرد:
-به کارگیری شیوه های تربیتی صحیح و اصولی.
-دادن عزت نفس و ابراز مهر و محبت به کودک،
-از بین بردن عوامل پدید آورنده و زمینه ساز بروز لاف زنی،
-دادن فرصتی برای جلب توجه طبیعی،
-بی اعتنایی و خاموشی در مقابل لاف زنی کودک،
-تذکر و تفهیم و عاقبت لاف زنی،
-اغناء کردن کودک از نظر عاطفی(مهر و محبت کافی مبذول داشتن).
منبع: نجاتی، حسین، (1388)، روانشناسی کودک، تهران، نشر بیکران، چاپ دهم.