فاطمه جان! آمدنت را به خاطر می آورم؛ تو را از بهشت آورده بودند. یادت می آید؟!
پدر، چهل روز هجران دید؛ راست می گویم، فاطمه جان! از خلوتِ «حرا» بپرس! و مادر، چقدر رنج کشید از زخم زبان های زنان قریش و بنی هاشم! و «مریم» آمد؛ «آسیه» و «ساره» هم بودند؛ و همه این ها فقط به خاطر تو بود.
تو آمدی و تا واپسین روزهای زندگیِ مادر، با او بودی. آن روزهای تلخ اسارت را به خاطر داری؟ چشم های مادر، سنگین شده بود و تو در کنارش بودی. انگار تو مادر بودی و او فرزند! همان سان که «مادر پدر» نیز شدی و مادر فقط چند روز پیش از آزادی، پرواز کرد!
چقدر رنج کشیدی فاطمه جان! پیش از هجرت... و چقدر محجوب بودی، آن گاه که به خانه علی(ع) رفتی.
و تو هیچ گاه از او چیزی نخواستی.1
چقدر مظلوم بودی!
و چقدر مظلوم بودی و علی از تو هم، مظلوم تر.
و آن گاه که پدر، در بسترِ ارتحال افتاد، قلبت شکست.
هیچ وقت، تو را چنین غمگین ندیده بودم.
پدر که گریه هایت را دید، در آغوشت کشید؛ هر چند خود نیز می گریست! راستی! نگفتی پدر، برایت چه گفت؟
چه زود او را فراموش کردند و حرف هایش را! چه زود، تو را خشمگین کردند و خدا را.2
آمده بودند تا علی را ببرند. یادت می آید؟ هر چند، به یاد آوردنش نیز قلبم را می آزارد. هر چند، هیچ کس نمی خواهد تو را به یاد بیاورد، اما من شهادت می دهم خون تو را و کودک نیامده ات را و «فضّه» نیز با من همزبانی خواهد کرد آغوش گرم و خونینت را.
تمام مظلومیت، در چشم های علی(ع) جمع شده بود و ریسمان، فریاد را در گلویش می شکست.
دیگر وقت نشستن نبود. انگار پیامبر بود که برخاست و از پس پرده در مسجد مدینه سخن گفت؛ برآشفت و تو دیگر هیچ نگفتی؛ هر چند کودکانت را در برابر دیدگان اشک بارِ علی(ع) در آغوش گرفتی؛ هر چند علی(ع) 30 سال، تنها شد؛ هر چند...
محمدصورت و علی هیبت
زهرا(س)، بهار رسالت را در آستین داشت و گلاب ولایت از دیدگانش فرو می چکید.
مرد آفرین بانویی که طنین فریادش، بت خانه ها را در هم می شکست و دستان سبز و مهربانش، بوسه گاه همیشه پدر گشت.
خدایش از گُل و آیینه و لبخند آفرید، تا آفریدگانش، یازده گُل سُرخش ببویند. بهشتی سیرتی که محمد صورت بود و علی هیبت.
«ام ابیها»ی عشق؛ زنده ترین زنان و روح مسیحای زمین و زمان که سکّان شفاعت را در روز حشر، به او سپرده اند. روزی که هر فریادگری، چشم به فریادرسی دوخته و دست التجا به دامنش می زند، تا از هول رستاخیز، رها گردد؛ که ناگهان، آفتاب عشق، تابیدن می گیرد.3
ارمغان «هل أتی»
نام بلند و با شکوهت از ازل تا ابد، در فرهنگ آفریدگار ثبت است و القابت تا هماره برای مردان و زنان، نمود وارستگی، ایستادگی، صبر، عفت، نجابت، و ... همه نیکی ها و زیبایی هاست.4
ای مادر آیینه و لبخند، اسوه وقار، قبله دل ها، ضریح گمشده، شکوه تاریخ، زینت هستی، آبروی عشق، شفیع شفیعان، سرچشمه رحمت، بانوی قیامت، عصمت ناب، شکسته استوار، ارمغان «هل أتی»، سرو باغ محمد مصطفی(ص)، الفبای امامت، الهه ایثار، زهره زهرا! محبت انفاق در راه خدای مهربان و تلاوت قرآن را نصیب دل هامان گردان5 و از سر احسان، ما را به کاروان شیعیان تان برسان.6
