حسین (ع) مرا شیعه کرد

بین حماسه غمبار عاشورا و تداوم حیات شیعه، رابطه ای عمیق و دوسویه وجود دارد. شهادت مظلومانه امام حسینعلیه السلام و هفتاد و دو تن از یاران بزرگوار او در فاجعه کربلا، علاوه بر آثار بزرگ و حیاتی که برای جامعه اسلامی و انسانی به بار آورد، این نتیجه مهم را نیز در پی داشت که اهل بیتعلیهم السلام را به عنوان نمونه های کامل پیشوایی امت به همگان معرفی نمود و نشان داد که تنها مکتب و دیدگاهی درست و بر حق و قابل دفاع است که بر اساس پیروی از آن خاندان شکل بگیرد و در همان مسیری که آنان مشخص کرده اند، حرکت کند (یعنی مکتب عظیم و ریشه دار شیعه که تجلی گاه اسلام حقیقی است).

از سوی دیگر، شیعیان نیز، در طول تاریخ پس از واقعه عاشورا، از سر شوق و شناختی که در وجودشان نسبت به سالار شهیدانعلیه السلام ریشه دوانیده بود، با برپا کردن مراسم سوگواری و به راه انداختن دسته های عزاداری، سینه زنی و تشکیل جلسات روضه و یاد کرد سیدالشهداءعلیه السلام، یکی از اساسی ترین رموز جاودانگی قیام حسینی و فرهنگ سترگ و سازنده عاشورا را رقم زدند. ایشان همواره در حفظ و تداوم این حرکت مقدس کوشیده اند و به سخنان بیهوده و... شبهه های تار عنکبوتی ای که گاه گاه از سوی عده ای نادان یا مغرض مطرح می شود، توجه نکرده اند و دشمنی کردن دشمنان اسلام و اهل بیتعلیه السلام با آنان، حتی اندکی از عشق و علاقه شان به آن امام شهید و آرمان های الهی او نکاسته است.

اکنون از برکت همین عزاداری ها و جلسات یاد کرد قیام جاودانه امام حسینعلیه السلام و اهداف والای اوست که صفوف شیعیان در برابر دشمنانشان مستحکم تر از پیش شده و مخالفان اهل بیتعلیهم السلام به تأثیرپذیری از این برنامه های مقدس، به حقانیت و ولایت خاندان پیامبر صلی الله علیه وآله پی می برند و بدان اعتراف می کنند و مستبصر می گردند.

در این جا، برای توجه دادن بیشتر شما خواننده محترم، به اهمیت مسئله سوگواری بر امام حسینعلیه السلام و پیوند آن با گسترش روزافزون تشیع در دنیای دیروز و امروز، دو نمونه عینی را، به نقل از کتاب «دورالمنبر الحسینی فی التوعیه الاسلامیه1 (نقش منبر امام حسینعلیه السلام در بیدارگری اسلام)» ذکر می کنیم. مؤلف می نویسد:

1. شیخ زهیر حسّون برای من چنین نقل کرد: «روزی از کتابخانه واتیکان دیدن می کردم. در قسمت ویژه کتاب های اسلامی، چشمم به بیش از هزار کتاب خطی و چاپی درباره امام حسینعلیه السلام افتاد.

با تعجب، از مدیر کتابخانه علت را پرسیدم و او گفت: علمای واتیکان دیدند که تشیع در سال های اخیر رو به گسترش نهاده، روز به روز بر تعداد کسانی که در دنیا به مکتب اهل بیت می گروند، افزوده می شود و به این نتیجه رسیدند که علت این امر، مظلومیت امام حسینعلیه السلام است که شیعه آن را در مجالس سوگواری و ماتم و با به راه انداختن دسته های سینه زنی، زنده نگاه می دارد؛ پس عده ای از سوی واتیکان مأمور شدند که در دنیای اسلام بگردند و هر کتاب خطی و چاپی درباره امام حسینعلیه السلام را گردآوری کنند و به واتیکان منتقل نمایند، تا ایشان نیز با استفاده از روش شیعیان در یاد کرد شهادت مظلومانه امام حسینعلیه السلام، به بیان مظلومیت حضرت مسیح ـ که به باور آنها بردار شد و مظلومانه کشته گردید ـ بپردازند و از این طریق، آیین مسیحیت را گسترش دهند».

2. استاد ادریس الحسینی، در کتاب خود «لقد شیعنی الحسین (بی شک حسین مرا شیعه گردانید)» می گوید: یک روز، یکی از نزدیکانم از من پرسید: چه باعث شد که تشیع را انتخاب کنی؟ گفتم: آن کس، جدم حسینعلیه السلام بود و ضایعه ناگوار شهادتش در روز عاشورا. گفت: چگونه؟ گفتم: هر گاه به یاد صحنه های دردناک آن روز می افتم، نمی توانم آن اعمال فجیع را نتیجه اندیشه های سالم و هدایت یافته بدانم و خون های پاک اهل بیتعلیه السلام را که بر ریگ های بیابان کربلا روان گردید، همچون جریان آب های معمولی بپندارم. آن خون، خون بهترین و شریف ترین کسی بود که پیامبر صلی الله علیه وآله بارها درباره اش به مردم سفارش کرده بود...و چنین کسی نمی توانست بر باطل باشد و کشندگان او بر حق؛ زیرا قاتلان امام حسین علیه السلام خود می دانستند که او بر امیرشان یزید به مراتب فضیلت دارد و بزرگ دنیای عرب و اسلام است؛ اما چون به مال و ارزش دنیا که یزید وعده شان داده بود، طمع کرده بودند، به کشتن فرزندزاده پیامبر صلی الله علیه وآله تن در دادند.

آری، حسینعلیه السلام مرا شیعه گردانید؛ آن گاه که یاد کرد عظیم او را در سوگواری ها و مراسم عزا و ماتم مشاهده کردم و به حقیقت حال او و معاندانش در حادثه کربلا، آگاه گردیدم. شیعه شدم با خون های تازه شهیدان کربلا که بر ریگ های بیابان طف جاری بود و با ضجه بچه ها و شیون زنان.

کربلا ورودگاه من به تاریخ است و به حقیقت و به اسلام. حال چگونه می توانم همچون عارفی رقیق القلب و شاعری نازک خیال، مجذوب آن نگردم و بدان گرایش نیابم!