برداشتی از مناجات های امام حسین علیه السلام

بخشندگی و مهر

مهربانا، از نعمت سرشارم کردی و سپاس گزارم نیافتی. به مصیبت مرا آزمودی، و بردبارم ندیدی. اما نه ناسپاسی ام راه بر نعمت تو بست و نه بی تابی ام بر سختی ها افزود؛ زیرا که از بخشنده جز بخشندگی و مهر روا نیست.

طلب اخلاق نیک

خدایا، چونان راه یافتگان موفق و پیروزم دار؛ چون پرهیزگاران به کارم گمار؛ چون آمرزش خواهان و توبه گزاران به خیر و نیکی ام در کش؛ چون بردباران مصمّم و صبورم دار؛ چون اهل خشیت از کج روی درامانم دار؛ چون دانشوران به کوششم وادار؛ چون اهل طاعت به بندگی خود بیارای و چون گرفتاران و در هراس افتادگانْ خوف از آتش عذابت را در دلم انداز.

اندیشه نیک

الهی، آن چنانم دار که از خشم تو بهراسم؛ هراسی که راه بر گناه کردنم بربندد و چنان که شایسته توست در بندگی تو بکوشم و از خوف تو بر در توبه بنشینم و در طلب نیکی برآیم. چنانم بدار که در دوستی تو پاک و خالص باشم و در هر کار با اندیشه ای نیک بر تو تکیه کنم که تو پاک و منزّهی ای خالق نور. پاک و منزّهی ای خدای بزرگ، و سپاس تنها از آنِ توست.

یقین به آخرت

الهی، چنان به آخرت مشتاقم دار که راستی اش را در قلبم از بی میلی ام به دنیا دریابم. دیدگانم را در امر آخرت بینا دار؛ آن گونه که مشتاقانه و از ترس عذاب تو، از وادی تیره گناهان به دیار روشن نیکی ها بشتابم. الهی، با نعمت فراوانت در غفلتم رها مکن و مرا به بلا و سختی میازمای.

معبود یگانه

بارالها، آغاز هر کار و اراده هرچیز در دست توست. قدرت و قوّت تنها از آنِ توست. تو آن معبودی که جز تو خدایی نیست. خانه دل دوستانت خانه اراده توست و سرای خرد و اندیشه شان جایگاه دستورها و زنهارهای تو. آن گاه که اراده کنی رازهای نهفته درونشان را به جوشش در آوری و آنچه خود بر آنان الهام نموده ای بر زبانشان جاری سازی؛ تا تو را بخوانند و دیگران را نیز با نور حقیقتی که تو بدیشان ارزانی داشته ای، به سوی تو فرا خوانند.

خشنودی واقعی

الهی، جز آنچه تو مرا آموختی نوری از آگاهی در درونم نیست. ای خدای بزرگ، به قدرت و اراده تو پناه می جویم. به حکمی که تو در مسیر دانایی ات بر من اراده فرمودی خشنودم و در هر راه که بدان رهنمونم شوی راه می پویم. آنچه بخواهی همان می طلبم. بر آنچه برایم پسندی خشنودم و در مسیری که تو بدان سویم بخوانی از پای نمی نشینم. در جاده ای که تو بنمایی پیش می روم و بدان سو که نشانم دهی می شتابم. از نور هدایت تو روشنی می گیرم و بر حدودی که تو برایم نهادی پابرجا می مانم. پس، از آن حدود روی گردانم مخواه؛ از دیار لطفت بیرونم مَنِه؛ از یاری ات بی نصیبم مکن و از آن راه که پایانش را تو برایم پسندیدی به بیراهه ام مکشان.

دیار رستگاری

الهی، در راهی که در آن قدم می نهم چشمانم را بینا دار و در آن از نور هدایت بهره مندم کن و عمرم را در راه کمال مصروف دار تا مرا بدان رستگاری که منتهای آرزوی من است رهنمون سازی و دیگران را نیز به واسطه من به آن رستگاری برسانی و مرا در آن دیار جای دهی که تو برایم خواسته ای و برای آن آفریده ای.

همه امید من

الهی، هرکس پناهی می جوید و پناه من تویی هرکه امید به سویی برد و خانه آرزوی من تویی. خدای مهربان من، بر محمّد و خاندان او درود فرست و ندایم را بشنو. دعایم را پاسخ گو و در نزد خود جایم ده و گاهِ آزمون، از گم راهی و مکر شیطان رهایم ساز، تا آن گاه که سرشار از اطمینان و یقین به سوی تو آیم، ای مهربان ترینِ مهربانان.

در پناه تو

الهی خود را به تو تسلیم کرده ام. به سوی تو رو کرده و رشته امورم را در دست تو نهاده ام و از ناگواری های دنیا و آخرت به آغوش عافیت تو پناه جسته ام.

الهی، کفایت تو مرا بس است که هیچ کس مرا از تو بی نیاز نخواهد کرد. پس از آنچه در هراسم دارد و مرا به ترس اندازد، در امانم دار و در هر کار مرا گشایشی ده و گره از کارم بگشا که تو دانایی و من تهی از دانایی، تو توانایی و من ناتوان، به مهربانی ات ای مهربان ترین مهربانان.

دعای امام در آخرین ساعات روز عاشورا

بارالها، ای بلند مرتبه، ای شکوه بی پایان، از خَلق، بی نیازی و پهنه کبریایی ات بی کرانه است. برآنچه اراده کنی توانایی، مهربانی ات چه نزدیک است و وعده هایت چه راست! نعمت هایت همیشگی است و آزمون هایت نیک و شیرین. چون خوانده شوی بسیار نزدیکی و چون توبه گزاران به درگاهت توبه آورند بسیار توبه پذیری. آنچه اراده کنی در دست قدرت توست. چون ستایشت گویند سپاس گزاری. من نیازمند و لب ریز از نیازْ تو را می خوانم؛ تهی دست و بی چیز به تو رو می کنم؛ هراسان تو را صدا می زنم؛ سختی کشیده و رنجدیده به درگاهت زاری می کنم؛ ناتوان و بی پناه از تو یاری می خواهم و بر تو تکیه می کنم؛ در حالی که تو را برترین کفایت کننده می بینم.